Question

Na podstawie dostępnych informacji napisz życiorys Brata Alberta.
Prosiłabym żeby nie kopiować :-)

Będę dawać najlepsze . :D
Z góry dzięki . :>

Answer 1

Brat Albert(Adam Chmielowski) urodził się 20.08.1945. w Igołomi koło Krakowa. Był on najstarszym dzieckiem Józefy i Wojciecha, miał jeszcze trójkę rodzeństwa. W 1853 r. zmarł jego ojciec, matka zmarła mu kiedy miał 14 lat. Jako osiemnastoletni student Szkoły Rolniczo-Leśnej w Puławach brał udział w powstaniu styczniowym. Po przegranej bitwie pod Mełchowem został ranny, w wyniku czego musiano mu amputować nogę. Po wyjściu z niewoli, pojechał się do Paryża. W 1865 r. przyjechał do warszawy i rozpoczął studia malarskie . Po ukończenie studiów postanowił oddać swe życie na służbę Bogu. Był w zakonie Jezuitów , po pół roku opuścił nowicjat i pojechał do swego brata Stanisława. Tam związał się z Tercjarstwem św. Franciszka z Asyżu . Prowadził naukę wśród ludności wiejskiej . Kiedy w 1884 roku przyjechał do Krakowa poświęcił swoje życie służąc bezdomnym i opuszczonym . W 1887 roku przywdział habit i po roku złożył śluby zakonne . W 1888 roku założył zgromadzenie Braci Albertynów . Zakładał przytuliska , domy dla sierot,kalek,nieuleczalnie chorych . Kochał Boga i bliźniego . Zmarł 25.12.1916 roku w Krakowie. Beatyfikowany został w roku 1983 w Krakowie . Kanonizacja odbyła się w 1989 roku w Rzymie. Jego Relikwie znajdują się w Sanktuarium św. Brata Alberta w Krakowie.

Answer 2

Św. Brat Albert Adam Chmielowski urodził się 20 sierpnia 1845 r. w Igołomi k. Krakowa. Był najstarszym dzieckiem Wojciecha i Józefy, miał trójkę rodzeństwa. W 1853 r. zmarł mu ojciec, a w czternastym roku życia osierociła go matka. Jako osiemnastoletni student Szkoły Rolniczo-Leśnej w Puławach brał udział w powstaniu styczniowym. W przegranej bitwie pod Mełchowem został ranny, w wyniku, czego amputowano mu nogę. Wydostawszy się z niewoli, uciekł do Paryża. Po amnestii w 1865 r. przyjechał do Warszawy, gdzie rozpoczął studia malarskie, które kontynuował w Monachium. Wróciwszy do kraju w 1874 r. tworzył dzieła, w których coraz częściej pojawiała się tematyka religijna. W latach 80-tych powstał jego słynny obraz Ecce Homo, znamionujący zachodzące w nim przemiany. Adam Chmielowski postanowił oddać swe życie na wyłączną służbę Bogu. Wstąpił do Zakonu Jezuitów, jednak po pół roku opuścił nowicjat i wyjechał na Podole do swego brata Stanisława. Tam związał się z tercjarstwem św. Franciszka z Asyżu i prowadził pracę apostolską wśród ludności wiejskiej. W 1884 r. wrócił do Krakowa. Powodowany heroiczną miłością Boga i bliźnich poświęcił swe życie służbie bezdomnym i opuszczonym. Otwierał dla nich przytuliska, aby przez stworzenie godziwych warunków życia ratować w nich ludzką godność i kierować ku Bogu.
W 1887 r. za zgodą kard. Albina Dunajewskiego przywdział habit, a w rok potem złożył na jego ręce śluby, dając początek nowej rodzinie zakonnej. Założone przez siebie Zgromadzenia: Braci Albertynów (1888 r.) i Sióstr Albertynek (1891 r.) oparł na pierwotnej regule św. Franciszka z Asyżu. Centrum jego działalności stanowiły ogrzewalnie miejskie dla bezdomnych, które pracą apostolską przemieniał w przytuliska. Nie dysponując środkami materialnymi kwestował na utrzymanie ubogich, czasem sprzedawał namalowane przez siebie obrazy. Oddając się z biegiem czasu coraz pełniej posłudze ubogim rezygnował stopniowo z malowania obrazów, ale przestając być artystą w ścisłym tego słowa znaczeniu stawał się artystą jeszcze pełniej, odnawiając piękno znieważonego oblicza Chrystusa w człowieku z marginesu społecznego i dna moralnego. Zakładał również domy dla sierot, kalek, starców i nieuleczalnie chorych. Pomagał bezrobotnym, wyszukując dla nich pracę. Słynne są słowa Brata Alberta, że trzeba każdemu dać jeść, bezdomnemu miejsce, a nagiemu odzież; bez dachu i kawałka chleba może on już tylko kraść albo żebrać dla utrzymania życia.
Adam Chmielowski odznaczał się wybitnie franciszkańską duchowością. Heroicznie kochał Boga i bliźniego. Służbę na rzecz bezdomnych i nędzarzy uważał za formę kultu Męki Pańskiej. Umarł 25 grudnia 1916 r. w Krakowie w opinii świętości. W 1938 r. prezydent Polski Ignacy Mościcki nadał mu pośmiertnie Wielką Wstęgę Orderu Polonia Restituta za wybitne zasługi w działalności niepodległościowej i na polu pracy społecznej.