Jan Paweł II w swoim liście zwraca uwagę na Boży zamysł, obejmujący cały wszechświat, w tym każdego człowieka i całą ludzkość. Ten zamysł widać w Dekalogu w tzw. „dziesięciu słowach”, które stanowią „filary życia moralnego, zaszczepionego w sercu każdego człowieka” (13). Pośród tych dziesięciu przykazań trzecie brzmi na-stępująco: „Pamiętaj, abyś dzień święty święcił”. Papież poucza, że to przykazanie nie było i nie jest uważane za „jeden z wielu przepisów dyscyplinarnych, regulujących wspólnotową praktykę religijną, ale za istotny i nieodzow-ny znak relacji z Bogiem” (13). Chcąc zatem być w pozy-tywnej relacji z Bogiem, trzeba przestrzegać to właśnie przykazanie. Staje się ono więc weryfikatorem, jakby pa-pierkiem lakmusowym naszej wiary, naszego osobistego związku z Bogiem. Wiemy, że przykazania Dekalogu tworzą płaszczyznę prawa naturalnego i ukonkretniają to, co słyszymy w swo-im sumieniu, że dobro należy czynić, a zła należy unikać. „Przykazanie Dekalogu, w którym Bóg poleca zachowy-wać szabat, wyrażone jest w Księdze Wyjścia w znamien-nej formule: «Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić» (20,8). Nieco dalej natchniony tekst uzasadnia ten nakaz, przypominając dzieło dokonane przez Boga: «W sześciu dniach bowiem uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty» (w. 11). Przykazanie wskazuje najpierw na fakt, o którym należy pamiętać, a dopiero potem nakazuje coś czynić. Wzywa do odnowienia pamięci o wielkim i pod-stawowym dziele Bożym, jakim jest stworzenie. Pamięć
Jan Paweł II w swoim liście zwraca uwagę na Boży zamysł, obejmujący cały wszechświat, w tym każdego człowieka i całą ludzkość. Ten zamysł widać w Dekalogu w tzw. „dziesięciu słowach”, które stanowią „filary życia moralnego, zaszczepionego w sercu każdego człowieka” (13). Pośród tych dziesięciu przykazań trzecie brzmi na-stępująco: „Pamiętaj, abyś dzień święty święcił”. Papież poucza, że to przykazanie nie było i nie jest uważane za „jeden z wielu przepisów dyscyplinarnych, regulujących wspólnotową praktykę religijną, ale za istotny i nieodzow-ny znak relacji z Bogiem” (13). Chcąc zatem być w pozy-tywnej relacji z Bogiem, trzeba przestrzegać to właśnie przykazanie. Staje się ono więc weryfikatorem, jakby pa-pierkiem lakmusowym naszej wiary, naszego osobistego związku z Bogiem.
Wiemy, że przykazania Dekalogu tworzą płaszczyznę prawa naturalnego i ukonkretniają to, co słyszymy w swo-im sumieniu, że dobro należy czynić, a zła należy unikać. „Przykazanie Dekalogu, w którym Bóg poleca zachowy-wać szabat, wyrażone jest w Księdze Wyjścia w znamien-nej formule: «Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić» (20,8). Nieco dalej natchniony tekst uzasadnia ten nakaz, przypominając dzieło dokonane przez Boga: «W sześciu dniach bowiem uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty» (w. 11). Przykazanie wskazuje najpierw na fakt, o którym należy pamiętać, a dopiero potem nakazuje coś czynić. Wzywa do odnowienia pamięci o wielkim i pod-stawowym dziele Bożym, jakim jest stworzenie. Pamięć