z Wasiłowskich , polska poetka, prozaik, krytyk, publicystka. Uczyła się krótko na pensji sióstr sakramentek w Warszawie, przez całe życie dokształcała się we własnym zakresie. Wychowywała 6 dzieci, utrzymując się z dochodów niewielkiego dzierżawionego folwarku. W latach 1877-1890 mieszkała w Warszawie. od 1884 do 1886 redagowała pismo dla kobiet Świt. Od 1890 przebywała w kilku krajach Europy Zachodniej, współpracując z prasą krajową, zrzeszeniami polskimi na obczyźnie, Macierzą Szkolną, komitetami pomocy dla wywłaszczonej ludności Górnego Śląska i Wielkopolski, a także współorganizowała międzynarodowy protest przeciwko prześladowaniu dzieci polskich we Wrześni (1901-1902). 1903 otrzymała w darze zakupiony ze składek społeczeństwa dworek w Żarnowcu. 1905-1907 przebywała w Warszawie, organizowała pomoc dla uwięzionych przez władze carskie i ich rodzin. Debiutowała jako poetka w prasie 1870. Już w pierwszym okresie jej twórczość nabrała dużego znaczenia literackiego i społecznego, np. trzy serie Poezji (1881, 1883, 1887), gdzie znalazły się Obrazki, pełne pochwały wolności i sprzeciwu wobec zła, jak wiersz W piwnicznej izbie. Także poemat filozoficzny Imagina (we fragmentach od 1886, całość 1913), w którym niezadowolenie ze stosunków społecznych prowadzi do buntu. Zmarła 8 X 1910 we Lwowie i tam została pochowana na Cmentarzu Łyczakowskim.
TWÓRCZOŚĆ MARII KONOPNICKIEJ
Zbiory opowiadań realistyczno-psychologicznych Cztery nowele (1888), Moi znajomi (1890), Na drodze (1893), Ludzie i rzeczy (1898), Na normandzkim brzegu (1904). Szkice reportażowe Za kratą (1886), Obrazki więzienne (1887-1888).
Popularne do dziś utwory dla dzieci: O krasnoludkach i sierotce Marysi (1896), O Janku Wędrowniczku (1893), Na jagody (1903).
Krytyka i eseistyka literacka, w wyborze w tomach: Portrety piórem (1898), Mickiewicz, jego życie i duch (1899), Trzy studia (1902), Szkice (1905). Poezje m in.(tom 1-8 i tom 10, 1916, 1925), Pisma wybrane (tom 1-7, 1951-1952), Nowele (tom 1-3, 1962), Publicystyka literacka i społeczna (1968).
Zbiory: Linie i dźwięki (1897), Italia (1901), Nowe pieśni (1905), Głosy ciszy(1906).
Wiersze dydaktyczne Śpiewnik historyczny (1904), Ludziom i chwilom (1905).
Epickie poematy Przez głębinę (1907) Pan Balcer w Brazylii (1910).
z Wasiłowskich , polska poetka, prozaik, krytyk, publicystka. Uczyła się krótko na pensji sióstr sakramentek w Warszawie, przez całe życie dokształcała się we własnym zakresie. Wychowywała 6 dzieci, utrzymując się z dochodów niewielkiego dzierżawionego folwarku. W latach 1877-1890 mieszkała w Warszawie. od 1884 do 1886 redagowała pismo dla kobiet Świt.Od 1890 przebywała w kilku krajach Europy Zachodniej, współpracując z prasą krajową, zrzeszeniami polskimi na obczyźnie, Macierzą Szkolną, komitetami pomocy dla wywłaszczonej ludności Górnego Śląska i Wielkopolski, a także współorganizowała międzynarodowy protest przeciwko prześladowaniu dzieci polskich we Wrześni (1901-1902). 1903 otrzymała w darze zakupiony ze składek społeczeństwa dworek w Żarnowcu. 1905-1907 przebywała w Warszawie, organizowała pomoc dla uwięzionych przez władze carskie i ich rodzin.
Debiutowała jako poetka w prasie 1870. Już w pierwszym okresie jej twórczość nabrała dużego znaczenia literackiego i społecznego, np. trzy serie Poezji (1881, 1883, 1887), gdzie znalazły się Obrazki, pełne pochwały wolności i sprzeciwu wobec zła, jak wiersz W piwnicznej izbie. Także poemat filozoficzny Imagina (we fragmentach od 1886, całość 1913), w którym niezadowolenie ze stosunków społecznych prowadzi do buntu.
Zmarła 8 X 1910 we Lwowie i tam została pochowana na Cmentarzu Łyczakowskim.
TWÓRCZOŚĆ MARII KONOPNICKIEJ
Zbiory opowiadań realistyczno-psychologicznych
Cztery nowele (1888),
Moi znajomi (1890),
Na drodze (1893),
Ludzie i rzeczy (1898),
Na normandzkim brzegu (1904).
Szkice reportażowe Za kratą (1886),
Obrazki więzienne (1887-1888).
Popularne do dziś utwory dla dzieci:
O krasnoludkach i sierotce Marysi (1896),
O Janku Wędrowniczku (1893),
Na jagody (1903).
Krytyka i eseistyka literacka, w wyborze w tomach:
Portrety piórem (1898),
Mickiewicz, jego życie i duch (1899),
Trzy studia (1902),
Szkice (1905).
Poezje m in.(tom 1-8 i tom 10, 1916, 1925),
Pisma wybrane (tom 1-7, 1951-1952),
Nowele (tom 1-3, 1962),
Publicystyka literacka i społeczna (1968).
Zbiory:
Linie i dźwięki (1897),
Italia (1901),
Nowe pieśni (1905),
Głosy ciszy(1906).
Wiersze dydaktyczne
Śpiewnik historyczny (1904),
Ludziom i chwilom (1905).
Epickie poematy
Przez głębinę (1907)
Pan Balcer w Brazylii (1910).