Jąką role pełnią świeccy proszę na teraz dam NAJLEPSZE !!!!!!!!!!!
KrystianCh
Yyy. Zastanawiając się nad rolą świeckich w Kościele, w pierwszym rzędzie powinniśmy odpowiedzieć sobie na pytanie: Kim są świeccy? Sobór Watykański II w Konstytucji „Lumen Gentium” pod nazwą świeckich określa: „...wszystkich wiernych chrześcijan, nie będących członkami stanu kapłańskiego i stanu zakonnego, prawnie ustanowionego w Kościele, mianowicie wiernych chrześcijan, którzy jako wcieleni przez chrzest w Chrystusa, ustanowieni jako Lud Boży i uczynieni na swój sposób uczestnikami kapłańskiego, prorockiego i królewskiego urzędu Chrystusa, ze swej strony sprawują właściwe całemu ludowi chrześcijańskiemu posłannictwo w Kościele i w świecie”. (KDK 31)Natomiast Ojciec Św. Pius XII powiedział, iż świeccy nie tylko należą do Kościoła, ale sami są Kościołem. Wcieleni w Chrystusa przez wiarę i Sakramenty św. zostajemy włączeni w tajemnicę Kościoła. Przez Chrzest stajemy się dziećmi Bożymi, zostajemy zjednoczeni w Chrystusie, stając się członkami Jego Ciała. Napełnieni Duchem Świętym otrzymujemy udział w potrójnym urzędzie Chrystusa: Kapłańskim, Prorockim i Królewskim. Zaangażowanie świeckich w Kapłańskim urzędzie Chrystusa polega na ciągłym ofiarowywaniu siebie Bogu Ojcu przez Jezusa Chrystusa. Każdy czyn, modlitwa, praca, cierpienia czynione w Duchu stają się miłymi Bogu ofiarami. Udział w urzędzie Prorockim zobowiązuje do przyjęcia całym sercem Ewangelii i głoszenia Jej słowem i czynem, stając się światłością świata i solą ziemi. Świeccy powinni być zatroskani, aby Ewangelia stała się „Ciałem” w ich życiu, by mogli być żywymi znakami obecności Chrystusa pośród nas. Zjednoczeni z Chrystusem Królem, świeccy mają również swój udział w Jego urzędzie Królewskim, głosząc Królestwo Boże obecne w nas, zabiegając, by panowanie Chrystusa rozszerzało się po krańce ziemi. Każdy ochrzczony odpowiedzialny jest za misje Kościoła. Jednakże odpowiedzialność świeckich ma pewien specyficzny charakter, polegający na tym, iż świeccy żyją w „świecie”, wśród spraw i obowiązków doczesnych, prowadząc normalne życie. W adhortacji „Christifideles Laici” Jan Paweł II ukazując rolę katolików świeckich w Kościele, odwołuje się do ewangelicznej przypowieści o winnicy Pańskiej. (Mt 20, 1-16) Rozległą winnicą Pańską jest cały świat, a robotnikiem każdy ochrzczony, wezwany do pracy w niej. Współczesny świat ulega bardzo szybkim przemianom, wykazuje się też różnorodnością problemów i wielością sytuacji. Stan ten wymaga jeszcze większego zaangażowania się świeckich w misję Kościoła. Każdy zobowiązany jest do przyjęcia Chrystusowego wezwania i podjęcia pracy w Jego winnicy. Tak zatem świat staje się polem działania ludzi świeckich do realizacji swego chrześcijańskiego powołania, jakim jest doskonalenie się w miłości Chrystusowej. Świeccy w szczególny sposób zostali powołani do tego, aby ze wszystkich swych sił zabiegali o wzrost i ustawiczne uświęcanie Kościoła. (Por. LG 33) Dbając o własną świętość, każdy przyczynia się do uświęcania rodziny w której żyje, środowiska w którym pracuje, a w konsekwencji całego świata. Sobór Watykański II wezwał wszystkich ochrzczonych do apostolstwa, stwarzając świeckim ogromne możliwości zaangażowania się w życie całego Kościoła. Odnowa Liturgii przyczyniła się do zwiększenia udziału świeckich w sprawowaniu funkcji liturgicznych. Mogą oni pełnić posługę Słowa, przewodniczyć modlitwom, udzielać Chrztu i Komunii zgodnie z prawem kanonicznym. Również poza sferą liturgii świeccy zaangażowani są w katechizację, redagowanie czasopism i wydawnictw religijnych, oraz w innych środkach przekazu, którymi Kościół dysponuje, aby szerzyć wiarę. Jak mówi Ojciec św. Jan Paweł II: „Nadszedł czas nowej Ewangelizacji”, dlatego świeccy z otwartością serca powinni podjąć trud głoszenia Ewangelii, szczególnie tym, którzy jeszcze nie poznali Chrystusa.Apostolstwo świeckich może przybierać różne formy. Może być indywidualne lub zbiorowe. Apostolstwo indywidualne jest podstawą każdego apostolstwa i ma swoje źródło w osobistej relacji z Bogiem Ojcem. Polega ono na dawaniu świadectwa całym swoim życiem. Jednakże każdy człowiek ze swej natury jest istotą społeczną, dlatego świeccy winni spełniać swoje apostolstwo w zjednoczeniu, działając w różnych wspólnotach, stowarzyszeniach i grupach. Choć istnieje wiele zróżnicowanych form zrzeszeń, to jednak wszystkie ożywia jeden cel, którym jest odpowiedzialne uczestnictwo w misji Kościoła. Małżeństwo i rodzina stanowią pierwszą płaszczyznę zaangażowania społecznego katolików. Rodzina jest „kolebką miłości”, gdzie człowiek rodzi się i wzrasta. Dlatego małżonkowie i rodzice katoliccy wezwani są do odpowiedzialnego rodzicielstwa. Zanurzając się w Miłości Boga, powinni niestrudzenie odnawiać się w łasce i z radością przyjmować potomstwo jakim Bóg ich obdarzy. Są zobowiązani z wielkim zatroskaniem wychowywać swoje dzieci, wpajając im ewangeliczne cnoty i stwarzając jak najdogodniejsze warunki do budzenia i dojrzewania wiary.Apostolskim zadaniem świeckich jest również troska o poszanowanie godności człowieka i szacunek dla każdego rodzącego się życia. Jest to szczególnie ważne dzisiaj gdzie bardzo często obserwuje się pogwałcenie ludzkiej godności. Zdumiewający rozwój technologii i medycyny stworzył ogromne możliwości manipulowania ludzkim życiem. W Konstytucji Gaudium et Spes czytamy: „Wszystko, co godzi w samo życie jak wszelkiego rodzaju zabójstwa, eutanazja, spędzanie płodu, wszystko cokolwiek narusza całość osoby ludzkiej, prostytucja, handel kobietami i dziećmi, nieludzkie warunki pracy, wszystkie te i tym podobne czyny są haniebne i są sprzeczne ze czcią należną Stwórcy”. (Por. Gaudium et Spes 27) Dlatego świeccy z odwagą powinni zaangażować się w poszanowanie i obronę godności każdej ludzkiej istoty. Ożywieni miłością Chrystusową swoją troską powinni otoczyć szczególnie chorych, ubogich, bezdomnych, angażując się w różne formy działalności, mającej na celu niesienie pomocy najbardziej potrzebującym. Apostolstwo świeckich ma również swój oddźwięk w działalności politycznej: „Świeccy nie mogą zrezygnować z udziału w polityce, czyli różnego rodzaju działalności gospodarczej społecznej i prawodawczej, która w sposób organiczny służy wzrastaniu wspólnego dobra”. (Christifideles Laici 42) Świeccy powinni służyć podstawowym wartościom takim jak: wolność, równość, sprawiedliwość i solidarność. Udział w życiu politycznym ma odbywać się w duchu służby, mając na uwadze dobro całego narodu. Służba na rzecz społeczeństwa wyraża się także w tworzeniu kultury, którą w świetle Soboru Watykańskiego II jest wszystko, czym człowiek doskonali i rozwija wielorakie uzdolnienia ducha i ciała. Katolicy świeccy z odwagą powinni być obecni w ośrodkach kultury, by również i tam dać świadectwo wiary. Szczególna uwagę powinni poświęcić środkom masowego przekazu, dbając o to, by również one stały się narzędziem w głoszeniu Dobrej Nowiny. Specyficzna rola jaką pełnią świeccy w Kościele wymaga od nich głębokiego życia wewnętrznego. Podstawą każdej duchowości jest zjednoczenie z Chrystusem. Ta jedność powinna się coraz bardziej pogłębiać i umacniać w czasie wykonywania zwykłych czynności w zwyczajnych warunkach życia. O to zjednoczenie trzeba się gorąco modlić, albowiem dzięki modlitwie świeccy mogą znaleźć natchnienie, energię i odwagę w pokonywaniu wszelkich trudności.
1 votes Thanks 0
Leonetta2108Zastanawiając się nad rolą świeckich w Kościele, w pierwszym rzędzie powinniśmy odpowiedzieć sobie na pytanie: Kim są świeccy? Sobór Watykański II w Konstytucji „Lumen Gentium” pod nazwą świeckich określa: „...wszystkich wiernych chrześcijan, nie będących członkami stanu kapłańskiego i stanu zakonnego, prawnie ustanowionego w Kościele, mianowicie wiernych chrześcijan, którzy jako wcieleni przez chrzest w Chrystusa, ustanowieni jako Lud Boży i uczynieni na swój sposób uczestnikami kapłańskiego, prorockiego i królewskiego urzędu Chrystusa, ze swej strony sprawują właściwe całemu ludowi chrześcijańskiemu posłannictwo w Kościele i w świecie”. (KDK 31) Natomiast Ojciec Św. Pius XII powiedział, iż świeccy nie tylko należą do Kościoła, ale sami są Kościołem. Wcieleni w Chrystusa przez wiarę i Sakramenty św. zostajemy włączeni w tajemnicę Kościoła. Przez Chrzest stajemy się dziećmi Bożymi, zostajemy zjednoczeni w Chrystusie, stając się członkami Jego Ciała. Napełnieni Duchem Świętym otrzymujemy udział w potrójnym urzędzie Chrystusa: Kapłańskim, Prorockim i Królewskim. Zaangażowanie świeckich w Kapłańskim urzędzie Chrystusa polega na ciągłym ofiarowywaniu siebie Bogu Ojcu przez Jezusa Chrystusa. Każdy czyn, modlitwa, praca, cierpienia czynione w Duchu stają się miłymi Bogu ofiarami. Udział w urzędzie Prorockim zobowiązuje do przyjęcia całym sercem Ewangelii i głoszenia Jej słowem i czynem, stając się światłością świata i solą ziemi. Świeccy powinni być zatroskani, aby Ewangelia stała się „Ciałem” w ich życiu, by mogli być żywymi znakami obecności Chrystusa pośród nas. Zjednoczeni z Chrystusem Królem, świeccy mają również swój udział w Jego urzędzie Królewskim, głosząc Królestwo Boże obecne w nas, zabiegając, by panowanie Chrystusa rozszerzało się po krańce ziemi. Każdy ochrzczony odpowiedzialny jest za misje Kościoła. Jednakże odpowiedzialność świeckich ma pewien specyficzny charakter, polegający na tym, iż świeccy żyją w „świecie”, wśród spraw i obowiązków doczesnych, prowadząc normalne życie. W adhortacji „Christifideles Laici” Jan Paweł II ukazując rolę katolików świeckich w Kościele, odwołuje się do ewangelicznej przypowieści o winnicy Pańskiej. (Mt 20, 1-16) Rozległą winnicą Pańską jest cały świat, a robotnikiem każdy ochrzczony, wezwany do pracy w niej. Współczesny świat ulega bardzo szybkim przemianom, wykazuje się też różnorodnością problemów i wielością sytuacji. Stan ten wymaga jeszcze większego zaangażowania się świeckich w misję Kościoła. Każdy zobowiązany jest do przyjęcia Chrystusowego wezwania i podjęcia pracy w Jego winnicy. Tak zatem świat staje się polem działania ludzi świeckich do realizacji swego chrześcijańskiego powołania, jakim jest doskonalenie się w miłości Chrystusowej. Świeccy w szczególny sposób zostali powołani do tego, aby ze wszystkich swych sił zabiegali o wzrost i ustawiczne uświęcanie Kościoła. (Por. LG 33) Dbając o własną świętość, każdy przyczynia się do uświęcania rodziny w której żyje, środowiska w którym pracuje, a w konsekwencji całego świata. Sobór Watykański II wezwał wszystkich ochrzczonych do apostolstwa, stwarzając świeckim ogromne możliwości zaangażowania się w życie całego Kościoła. Odnowa Liturgii przyczyniła się do zwiększenia udziału świeckich w sprawowaniu funkcji liturgicznych. Mogą oni pełnić posługę Słowa, przewodniczyć modlitwom, udzielać Chrztu i Komunii zgodnie z prawem kanonicznym. Również poza sferą liturgii świeccy zaangażowani są w katechizację, redagowanie czasopism i wydawnictw religijnych, oraz w innych środkach przekazu, którymi Kościół dysponuje, aby szerzyć wiarę. Jak mówi Ojciec św. Jan Paweł II: „Nadszedł czas nowej Ewangelizacji”, dlatego świeccy z otwartością serca powinni podjąć trud głoszenia Ewangelii, szczególnie tym, którzy jeszcze nie poznali Chrystusa. Apostolstwo świeckich może przybierać różne formy. Może być indywidualne lub zbiorowe. Apostolstwo indywidualne jest podstawą każdego apostolstwa i ma swoje źródło w osobistej relacji z Bogiem Ojcem. Polega ono na dawaniu świadectwa całym swoim życiem. Jednakże każdy człowiek ze swej natury jest istotą społeczną, dlatego świeccy winni spełniać swoje apostolstwo w zjednoczeniu, działając w różnych wspólnotach, stowarzyszeniach i grupach. Choć istnieje wiele zróżnicowanych form zrzeszeń, to jednak wszystkie ożywia jeden cel, którym jest odpowiedzialne uczestnictwo w misji Kościoła. Małżeństwo i rodzina stanowią pierwszą płaszczyznę zaangażowania społecznego katolików. Rodzina jest „kolebką miłości”, gdzie człowiek rodzi się i wzrasta. Dlatego małżonkowie i rodzice katoliccy wezwani są do odpowiedzialnego rodzicielstwa. Zanurzając się w Miłości Boga, powinni niestrudzenie odnawiać się w łasce i z radością przyjmować potomstwo jakim Bóg ich obdarzy. Są zobowiązani z wielkim zatroskaniem wychowywać swoje dzieci, wpajając im ewangeliczne cnoty i stwarzając jak najdogodniejsze warunki do budzenia i dojrzewania wiary. Apostolskim zadaniem świeckich jest również troska o poszanowanie godności człowieka i szacunek dla każdego rodzącego się życia. Jest to szczególnie ważne dzisiaj gdzie bardzo często obserwuje się pogwałcenie ludzkiej godności. Zdumiewający rozwój technologii i medycyny stworzył ogromne możliwości manipulowania ludzkim życiem. W Konstytucji Gaudium et Spes czytamy: „Wszystko, co godzi w samo życie jak wszelkiego rodzaju zabójstwa, eutanazja, spędzanie płodu, wszystko cokolwiek narusza całość osoby ludzkiej, prostytucja, handel kobietami i dziećmi, nieludzkie warunki pracy, wszystkie te i tym podobne czyny są haniebne i są sprzeczne ze czcią należną Stwórcy”. (Por. Gaudium et Spes 27) Dlatego świeccy z odwagą powinni zaangażować się w poszanowanie i obronę godności każdej ludzkiej istoty. Ożywieni miłością Chrystusową swoją troską powinni otoczyć szczególnie chorych, ubogich, bezdomnych, angażując się w różne formy działalności, mającej na celu niesienie pomocy najbardziej potrzebującym. Apostolstwo świeckich ma również swój oddźwięk w działalności politycznej: „Świeccy nie mogą zrezygnować z udziału w polityce, czyli różnego rodzaju działalności gospodarczej społecznej i prawodawczej, która w sposób organiczny służy wzrastaniu wspólnego dobra”. (Christifideles Laici 42) Świeccy powinni służyć podstawowym wartościom takim jak: wolność, równość, sprawiedliwość i solidarność. Udział w życiu politycznym ma odbywać się w duchu służby, mając na uwadze dobro całego narodu. Służba na rzecz społeczeństwa wyraża się także w tworzeniu kultury, którą w świetle Soboru Watykańskiego II jest wszystko, czym człowiek doskonali i rozwija wielorakie uzdolnienia ducha i ciała. Katolicy świeccy z odwagą powinni być obecni w ośrodkach kultury, by również i tam dać świadectwo wiary. Szczególna uwagę powinni poświęcić środkom masowego przekazu, dbając o to, by również one stały się narzędziem w głoszeniu Dobrej Nowiny. Specyficzna rola jaką pełnią świeccy w Kościele wymaga od nich głębokiego życia wewnętrznego. Podstawą każdej duchowości jest zjednoczenie z Chrystusem. Ta jedność powinna się coraz bardziej pogłębiać i umacniać w czasie wykonywania zwykłych czynności w zwyczajnych warunkach życia. O to zjednoczenie trzeba się gorąco modlić, albowiem dzięki modlitwie świeccy mogą znaleźć natchnienie, energię i odwagę w pokonywaniu wszelkich trudności.
Wcieleni w Chrystusa przez wiarę i Sakramenty św. zostajemy włączeni w tajemnicę Kościoła. Przez Chrzest stajemy się dziećmi Bożymi, zostajemy zjednoczeni w Chrystusie, stając się członkami Jego Ciała. Napełnieni Duchem Świętym otrzymujemy udział w potrójnym urzędzie Chrystusa: Kapłańskim, Prorockim i Królewskim. Zaangażowanie świeckich w Kapłańskim urzędzie Chrystusa polega na ciągłym ofiarowywaniu siebie Bogu Ojcu przez Jezusa Chrystusa. Każdy czyn, modlitwa, praca, cierpienia czynione w Duchu stają się miłymi Bogu ofiarami. Udział w urzędzie Prorockim zobowiązuje do przyjęcia całym sercem Ewangelii i głoszenia Jej słowem i czynem, stając się światłością świata i solą ziemi. Świeccy powinni być zatroskani, aby Ewangelia stała się „Ciałem” w ich życiu, by mogli być żywymi znakami obecności Chrystusa pośród nas. Zjednoczeni z Chrystusem Królem, świeccy mają również swój udział w Jego urzędzie Królewskim, głosząc Królestwo Boże obecne w nas, zabiegając, by panowanie Chrystusa rozszerzało się po krańce ziemi. Każdy ochrzczony odpowiedzialny jest za misje Kościoła. Jednakże odpowiedzialność świeckich ma pewien specyficzny charakter, polegający na tym, iż świeccy żyją w „świecie”, wśród spraw i obowiązków doczesnych, prowadząc normalne życie. W adhortacji „Christifideles Laici” Jan Paweł II ukazując rolę katolików świeckich w Kościele, odwołuje się do ewangelicznej przypowieści o winnicy Pańskiej. (Mt 20, 1-16) Rozległą winnicą Pańską jest cały świat, a robotnikiem każdy ochrzczony, wezwany do pracy w niej. Współczesny świat ulega bardzo szybkim przemianom, wykazuje się też różnorodnością problemów i wielością sytuacji. Stan ten wymaga jeszcze większego zaangażowania się świeckich w misję Kościoła. Każdy zobowiązany jest do przyjęcia Chrystusowego wezwania i podjęcia pracy w Jego winnicy. Tak zatem świat staje się polem działania ludzi świeckich do realizacji swego chrześcijańskiego powołania, jakim jest doskonalenie się w miłości Chrystusowej. Świeccy w szczególny sposób zostali powołani do tego, aby ze wszystkich swych sił zabiegali o wzrost i ustawiczne uświęcanie Kościoła. (Por. LG 33) Dbając o własną świętość, każdy przyczynia się do uświęcania rodziny w której żyje, środowiska w którym pracuje, a w konsekwencji całego świata. Sobór Watykański II wezwał wszystkich ochrzczonych do apostolstwa, stwarzając świeckim ogromne możliwości zaangażowania się w życie całego Kościoła. Odnowa Liturgii przyczyniła się do zwiększenia udziału świeckich w sprawowaniu funkcji liturgicznych. Mogą oni pełnić posługę Słowa, przewodniczyć modlitwom, udzielać Chrztu i Komunii zgodnie z prawem kanonicznym. Również poza sferą liturgii świeccy zaangażowani są w katechizację, redagowanie czasopism i wydawnictw religijnych, oraz w innych środkach przekazu, którymi Kościół dysponuje, aby szerzyć wiarę. Jak mówi Ojciec św. Jan Paweł II: „Nadszedł czas nowej Ewangelizacji”, dlatego świeccy z otwartością serca powinni podjąć trud głoszenia Ewangelii, szczególnie tym, którzy jeszcze nie poznali Chrystusa.Apostolstwo świeckich może przybierać różne formy. Może być indywidualne lub zbiorowe. Apostolstwo indywidualne jest podstawą każdego apostolstwa i ma swoje źródło w osobistej relacji z Bogiem Ojcem. Polega ono na dawaniu świadectwa całym swoim życiem. Jednakże każdy człowiek ze swej natury jest istotą społeczną, dlatego świeccy winni spełniać swoje apostolstwo w zjednoczeniu, działając w różnych wspólnotach, stowarzyszeniach i grupach. Choć istnieje wiele zróżnicowanych form zrzeszeń, to jednak wszystkie ożywia jeden cel, którym jest odpowiedzialne uczestnictwo w misji Kościoła. Małżeństwo i rodzina stanowią pierwszą płaszczyznę zaangażowania społecznego katolików. Rodzina jest „kolebką miłości”, gdzie człowiek rodzi się i wzrasta. Dlatego małżonkowie i rodzice katoliccy wezwani są do odpowiedzialnego rodzicielstwa. Zanurzając się w Miłości Boga, powinni niestrudzenie odnawiać się w łasce i z radością przyjmować potomstwo jakim Bóg ich obdarzy. Są zobowiązani z wielkim zatroskaniem wychowywać swoje dzieci, wpajając im ewangeliczne cnoty i stwarzając jak najdogodniejsze warunki do budzenia i dojrzewania wiary.Apostolskim zadaniem świeckich jest również troska o poszanowanie godności człowieka i szacunek dla każdego rodzącego się życia. Jest to szczególnie ważne dzisiaj gdzie bardzo często obserwuje się pogwałcenie ludzkiej godności. Zdumiewający rozwój technologii i medycyny stworzył ogromne możliwości manipulowania ludzkim życiem. W Konstytucji Gaudium et Spes czytamy: „Wszystko, co godzi w samo życie jak wszelkiego rodzaju zabójstwa, eutanazja, spędzanie płodu, wszystko cokolwiek narusza całość osoby ludzkiej, prostytucja, handel kobietami i dziećmi, nieludzkie warunki pracy, wszystkie te i tym podobne czyny są haniebne i są sprzeczne ze czcią należną Stwórcy”. (Por. Gaudium et Spes 27) Dlatego świeccy z odwagą powinni zaangażować się w poszanowanie i obronę godności każdej ludzkiej istoty. Ożywieni miłością Chrystusową swoją troską powinni otoczyć szczególnie chorych, ubogich, bezdomnych, angażując się w różne formy działalności, mającej na celu niesienie pomocy najbardziej potrzebującym. Apostolstwo świeckich ma również swój oddźwięk w działalności politycznej: „Świeccy nie mogą zrezygnować z udziału w polityce, czyli różnego rodzaju działalności gospodarczej społecznej i prawodawczej, która w sposób organiczny służy wzrastaniu wspólnego dobra”. (Christifideles Laici 42) Świeccy powinni służyć podstawowym wartościom takim jak: wolność, równość, sprawiedliwość i solidarność. Udział w życiu politycznym ma odbywać się w duchu służby, mając na uwadze dobro całego narodu. Służba na rzecz społeczeństwa wyraża się także w tworzeniu kultury, którą w świetle Soboru Watykańskiego II jest wszystko, czym człowiek doskonali i rozwija wielorakie uzdolnienia ducha i ciała. Katolicy świeccy z odwagą powinni być obecni w ośrodkach kultury, by również i tam dać świadectwo wiary. Szczególna uwagę powinni poświęcić środkom masowego przekazu, dbając o to, by również one stały się narzędziem w głoszeniu Dobrej Nowiny. Specyficzna rola jaką pełnią świeccy w Kościele wymaga od nich głębokiego życia wewnętrznego. Podstawą każdej duchowości jest zjednoczenie z Chrystusem. Ta jedność powinna się coraz bardziej pogłębiać i umacniać w czasie wykonywania zwykłych czynności w zwyczajnych warunkach życia. O to zjednoczenie trzeba się gorąco modlić, albowiem dzięki modlitwie świeccy mogą znaleźć natchnienie, energię i odwagę w pokonywaniu wszelkich trudności.
Wcieleni w Chrystusa przez wiarę i Sakramenty św. zostajemy włączeni w tajemnicę Kościoła. Przez Chrzest stajemy się dziećmi Bożymi, zostajemy zjednoczeni w Chrystusie, stając się członkami Jego Ciała. Napełnieni Duchem Świętym otrzymujemy udział w potrójnym urzędzie Chrystusa: Kapłańskim, Prorockim i Królewskim. Zaangażowanie świeckich w Kapłańskim urzędzie Chrystusa polega na ciągłym ofiarowywaniu siebie Bogu Ojcu przez Jezusa Chrystusa. Każdy czyn, modlitwa, praca, cierpienia czynione w Duchu stają się miłymi Bogu ofiarami. Udział w urzędzie Prorockim zobowiązuje do przyjęcia całym sercem Ewangelii i głoszenia Jej słowem i czynem, stając się światłością świata i solą ziemi. Świeccy powinni być zatroskani, aby Ewangelia stała się „Ciałem” w ich życiu, by mogli być żywymi znakami obecności Chrystusa pośród nas. Zjednoczeni z Chrystusem Królem, świeccy mają również swój udział w Jego urzędzie Królewskim, głosząc Królestwo Boże obecne w nas, zabiegając, by panowanie Chrystusa rozszerzało się po krańce ziemi. Każdy ochrzczony odpowiedzialny jest za misje Kościoła. Jednakże odpowiedzialność świeckich ma pewien specyficzny charakter, polegający na tym, iż świeccy żyją w „świecie”, wśród spraw i obowiązków doczesnych, prowadząc normalne życie. W adhortacji „Christifideles Laici” Jan Paweł II ukazując rolę katolików świeckich w Kościele, odwołuje się do ewangelicznej przypowieści o winnicy Pańskiej. (Mt 20, 1-16) Rozległą winnicą Pańską jest cały świat, a robotnikiem każdy ochrzczony, wezwany do pracy w niej. Współczesny świat ulega bardzo szybkim przemianom, wykazuje się też różnorodnością problemów i wielością sytuacji. Stan ten wymaga jeszcze większego zaangażowania się świeckich w misję Kościoła. Każdy zobowiązany jest do przyjęcia Chrystusowego wezwania i podjęcia pracy w Jego winnicy. Tak zatem świat staje się polem działania ludzi świeckich do realizacji swego chrześcijańskiego powołania, jakim jest doskonalenie się w miłości Chrystusowej. Świeccy w szczególny sposób zostali powołani do tego, aby ze wszystkich swych sił zabiegali o wzrost i ustawiczne uświęcanie Kościoła. (Por. LG 33) Dbając o własną świętość, każdy przyczynia się do uświęcania rodziny w której żyje, środowiska w którym pracuje, a w konsekwencji całego świata. Sobór Watykański II wezwał wszystkich ochrzczonych do apostolstwa, stwarzając świeckim ogromne możliwości zaangażowania się w życie całego Kościoła. Odnowa Liturgii przyczyniła się do zwiększenia udziału świeckich w sprawowaniu funkcji liturgicznych. Mogą oni pełnić posługę Słowa, przewodniczyć modlitwom, udzielać Chrztu i Komunii zgodnie z prawem kanonicznym. Również poza sferą liturgii świeccy zaangażowani są w katechizację, redagowanie czasopism i wydawnictw religijnych, oraz w innych środkach przekazu, którymi Kościół dysponuje, aby szerzyć wiarę. Jak mówi Ojciec św. Jan Paweł II: „Nadszedł czas nowej Ewangelizacji”, dlatego świeccy z otwartością serca powinni podjąć trud głoszenia Ewangelii, szczególnie tym, którzy jeszcze nie poznali Chrystusa. Apostolstwo świeckich może przybierać różne formy. Może być indywidualne lub zbiorowe. Apostolstwo indywidualne jest podstawą każdego apostolstwa i ma swoje źródło w osobistej relacji z Bogiem Ojcem. Polega ono na dawaniu świadectwa całym swoim życiem. Jednakże każdy człowiek ze swej natury jest istotą społeczną, dlatego świeccy winni spełniać swoje apostolstwo w zjednoczeniu, działając w różnych wspólnotach, stowarzyszeniach i grupach. Choć istnieje wiele zróżnicowanych form zrzeszeń, to jednak wszystkie ożywia jeden cel, którym jest odpowiedzialne uczestnictwo w misji Kościoła. Małżeństwo i rodzina stanowią pierwszą płaszczyznę zaangażowania społecznego katolików. Rodzina jest „kolebką miłości”, gdzie człowiek rodzi się i wzrasta. Dlatego małżonkowie i rodzice katoliccy wezwani są do odpowiedzialnego rodzicielstwa. Zanurzając się w Miłości Boga, powinni niestrudzenie odnawiać się w łasce i z radością przyjmować potomstwo jakim Bóg ich obdarzy. Są zobowiązani z wielkim zatroskaniem wychowywać swoje dzieci, wpajając im ewangeliczne cnoty i stwarzając jak najdogodniejsze warunki do budzenia i dojrzewania wiary. Apostolskim zadaniem świeckich jest również troska o poszanowanie godności człowieka i szacunek dla każdego rodzącego się życia. Jest to szczególnie ważne dzisiaj gdzie bardzo często obserwuje się pogwałcenie ludzkiej godności. Zdumiewający rozwój technologii i medycyny stworzył ogromne możliwości manipulowania ludzkim życiem. W Konstytucji Gaudium et Spes czytamy: „Wszystko, co godzi w samo życie jak wszelkiego rodzaju zabójstwa, eutanazja, spędzanie płodu, wszystko cokolwiek narusza całość osoby ludzkiej, prostytucja, handel kobietami i dziećmi, nieludzkie warunki pracy, wszystkie te i tym podobne czyny są haniebne i są sprzeczne ze czcią należną Stwórcy”. (Por. Gaudium et Spes 27) Dlatego świeccy z odwagą powinni zaangażować się w poszanowanie i obronę godności każdej ludzkiej istoty. Ożywieni miłością Chrystusową swoją troską powinni otoczyć szczególnie chorych, ubogich, bezdomnych, angażując się w różne formy działalności, mającej na celu niesienie pomocy najbardziej potrzebującym. Apostolstwo świeckich ma również swój oddźwięk w działalności politycznej: „Świeccy nie mogą zrezygnować z udziału w polityce, czyli różnego rodzaju działalności gospodarczej społecznej i prawodawczej, która w sposób organiczny służy wzrastaniu wspólnego dobra”. (Christifideles Laici 42) Świeccy powinni służyć podstawowym wartościom takim jak: wolność, równość, sprawiedliwość i solidarność. Udział w życiu politycznym ma odbywać się w duchu służby, mając na uwadze dobro całego narodu. Służba na rzecz społeczeństwa wyraża się także w tworzeniu kultury, którą w świetle Soboru Watykańskiego II jest wszystko, czym człowiek doskonali i rozwija wielorakie uzdolnienia ducha i ciała. Katolicy świeccy z odwagą powinni być obecni w ośrodkach kultury, by również i tam dać świadectwo wiary. Szczególna uwagę powinni poświęcić środkom masowego przekazu, dbając o to, by również one stały się narzędziem w głoszeniu Dobrej Nowiny. Specyficzna rola jaką pełnią świeccy w Kościele wymaga od nich głębokiego życia wewnętrznego. Podstawą każdej duchowości jest zjednoczenie z Chrystusem. Ta jedność powinna się coraz bardziej pogłębiać i umacniać w czasie wykonywania zwykłych czynności w zwyczajnych warunkach życia. O to zjednoczenie trzeba się gorąco modlić, albowiem dzięki modlitwie świeccy mogą znaleźć natchnienie, energię i odwagę w pokonywaniu wszelkich trudności.