Mikołaj Rej w "Zywocie człowieka poczciwego" odwołuje się do znanego w literaturze motywu arkadii. Arkadia to fikcyjna kraina uważana przez poetów za krainę wiecznego szczęścia, to ziemski raj, symbol wyidealizowanej krainy spokoju, ładu, sielankowej, wiecznej szczęśliwości i beztroski. Rej przedstawiając polską wieś i życie ziemianina, tworzy obraz sielskiej krainy, która daje człowiekowi poczucie szczęścia i spokoju. Przyroda to nie tylko źródło piękna, gdyż zapewnia gospodarzowi także dostatek. Wiejskie życie toczy się w pełnej harmonii i w zgodzie z Boskimi prawami. Praca uszlachetnia i wzbogaca człowieka. Polszczyzna Mikołaja Reja jest bardzo czysta. Poeta świadomie nie używa wyrazów obcych i łacińskich makaronizmów, które były charakterystyczne w twórczości innych poetów tej epoki. Język Reja jest żywy i bardzo obrazowy, ponadto wzbogacają go realistyczne przenośnie i porównania z życia gospodarzy. Jest w nim również wiele zwrotów do czytelnika, pytań retorycznych i wykrzyknień. Oryginalnością są tu czyste zdrobnienia szczegółowe przede wszystkim, gdy z wielkim uczuciem pisze o rozkoszach życia wiejskiego. Spsób opowiadania Reja jest bardzo żywy i niezwykle plastyczny. Poeta skupia się na szczególe. Może to być szczegół krajobrazu wiejskiego, przedmiot czynności codziennej, element domu, ogrodu, a także wygląd lub charakter ludzki. Charakterystyczne zdrobnienia pojawiające się w tekscie np. rzodkieweczki, ogóreczki, kamyczek, zonka itp. służą podkreśleniu afirmacji życia i wsi, pomnożeniu wszechobecnej radości i przybliżeniu czytelnikowi opisywanego swiata.
Mikołaj Rej w "Zywocie człowieka poczciwego" odwołuje się do znanego w literaturze motywu arkadii. Arkadia to fikcyjna kraina uważana przez poetów za krainę wiecznego szczęścia, to ziemski raj, symbol wyidealizowanej krainy spokoju, ładu, sielankowej, wiecznej szczęśliwości i beztroski. Rej przedstawiając polską wieś i życie ziemianina, tworzy obraz sielskiej krainy, która daje człowiekowi poczucie szczęścia i spokoju. Przyroda to nie tylko źródło piękna, gdyż zapewnia gospodarzowi także dostatek. Wiejskie życie toczy się w pełnej harmonii i w zgodzie z Boskimi prawami. Praca uszlachetnia i wzbogaca człowieka. Polszczyzna Mikołaja Reja jest bardzo czysta. Poeta świadomie nie używa wyrazów obcych i łacińskich makaronizmów, które były charakterystyczne w twórczości innych poetów tej epoki. Język Reja jest żywy i bardzo obrazowy, ponadto wzbogacają go realistyczne przenośnie i porównania z życia gospodarzy. Jest w nim również wiele zwrotów do czytelnika, pytań retorycznych i wykrzyknień. Oryginalnością są tu czyste zdrobnienia szczegółowe przede wszystkim, gdy z wielkim uczuciem pisze o rozkoszach życia wiejskiego. Spsób opowiadania Reja jest bardzo żywy i niezwykle plastyczny. Poeta skupia się na szczególe. Może to być szczegół krajobrazu wiejskiego, przedmiot czynności codziennej, element domu, ogrodu, a także wygląd lub charakter ludzki. Charakterystyczne zdrobnienia pojawiające się w tekscie np. rzodkieweczki, ogóreczki, kamyczek, zonka itp. służą podkreśleniu afirmacji życia i wsi, pomnożeniu wszechobecnej radości i przybliżeniu czytelnikowi opisywanego swiata.