Szymon – tak brzmiało pierwotne imię tego pierwszego z grona 12 uczniów (apostołów) Jezusa Chrystusa – pochodził z Betsaidy położonej nad Jeziorem Galilejskim (Tyberiadzkim) zwanym Genezaret. Był człowiekiem żonatym, choć nie wiemy czy miał dzieci. Po ślubie mieszkał w Kafarnaum. Rybactwo stanowiło źródło utrzymania dla niego i prawdopodobnie da całej jego rodziny, choć nie musiało to oznaczać, że Szymon był człowiekiem niewykształconym. Być może pierwotnie był uczniem św. Jana Chrzciciela. Całe dotychczasowe jego życie (do około trzydziestego roku) całkowicie odmieniło spotkanie z Jezusem z Nazaretu, który gościł w jego rodzinnym domu, gdzie nauczał i dokonywał cudów. Szymon został wybrany przez Jezusa jako uczeń i powołany by poszedł za nim. Według Ewangelii św. Mateusza w czasie codziennej pracy, gdy razem z bratem Andrzejem zarzucili rybackie sieci, podszedł do nich Jezus i powiedział: „Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi” (Mt 4, 19). Piotr i Andrzej pozytywnie odpowiedzieli na to wyzwanie, rzucając wszystko przyłączyli się do Jezusa. W chwili powołania Jezus nadał mu nowe imię – „Piotr”, pochodzące od greckiego słowa „skała”, w ten sposób dał wyraz swoim oczekiwaniom wobec niego: „Ty jesteś Piotr [czyli Skała] i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą (Mt 16, 18). Jezus wskazał tym samym swojego namiestnika na ziemi i jednocześnie przywódcę powstałej wspólnoty chrześcijańskiej czyli Kościoła. Piotr stał się wkrótce jednym z najwierniejszych towarzyszy Jezusa oraz jednym z jego najważniejszych apostołów. Tą szczególną pozycję Piotra w gronie apostołów wielokrotnie ukazują Ewangelie. Często wypowiada się w imieniu wszystkich apostołów. Jest świadkiem szczególnych chwil w działalności Jezusa, świadkiem największych cudów: przemienienie na Górze Tabor i wskrzeszenie córki Jaira. W tzw. „Katalogach Apostołów” Piotr zawsze wymieniany jest na pierwszym miejscu. Po zmartwychwstaniu Jezusa pierwszy z apostołów wszedł do pustego grobu. Później to jemu właśnie Jezus powiedział „Paś owce, paś baranki moje” mimo to, gdy Jezus był sądzony i skazany na śmierć przez ukrzyżowanie, Piotr trzykrotnie się Go zaparł. Te wszystkie świadectwa wskazują na prymat św. Piotra i szczególne umiłowanie przez Jezusa Chrystusa. Po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Piotr stanął na czele wspólnoty uczniów w Jerozolimie. Prowadził działalność misyjną w Samarii, Liddzie, Jaffie, Cezarei nadmorskiej. Wszędzie gdzie przebywał głosił nauki Jezusa i świadectwo Jego zmartwychwstania, posiadał niezwykłą moc uzdrawiania chorych. Według Dziejów Apostolskich to właśnie on podjął kluczową dla rozwoju Kościoła decyzję o przyjmowaniu do wspólnoty chrześcijańskiej osób z poza kręgu wyznawców judaizmu. Później udał się do Antiochii nad Orontesem, gdzie pełnił funkcję biskupa (czyli nadzorcy) wspólnoty. Następnie powędrował do Azji Mniejszej i wreszcie do Rzymu, gdzie założył gminę chrześcijańską i był również jej pierwszym biskupem. I tutaj w Rzymie wstrząsanym okrutnymi prześladowaniami chrześcijan za panowania cesarza Nerona około roku 67 został aresztowany i skazany na śmierć przez ukrzyżowanie. Jak głosi tradycja na własne życzenie został ukrzyżowany głową w dół, ponieważ uznał, że nie jest godny umrzeć w taki sam sposób jak umarł Jezus. Nad jego grobem w IV w. wzniesiono kościół, który po różnych przebudowach ostatecznie przybrał postać obecnej Bazyliki św. Piotra, która jest sercem stolicy Apostolskiej – Watykanu.
Bronił wiary chrześcijańskiej
Życiorys Świętego Piotra Apostoła
Szymon – tak brzmiało pierwotne imię tego pierwszego z grona 12 uczniów (apostołów) Jezusa Chrystusa – pochodził z Betsaidy położonej nad Jeziorem Galilejskim (Tyberiadzkim) zwanym Genezaret. Był człowiekiem żonatym, choć nie wiemy czy miał dzieci. Po ślubie mieszkał w Kafarnaum. Rybactwo stanowiło źródło utrzymania dla niego i prawdopodobnie da całej jego rodziny, choć nie musiało to oznaczać, że Szymon był człowiekiem niewykształconym. Być może pierwotnie był uczniem św. Jana Chrzciciela.
Całe dotychczasowe jego życie (do około trzydziestego roku) całkowicie odmieniło spotkanie z Jezusem z Nazaretu, który gościł w jego rodzinnym domu, gdzie nauczał i dokonywał cudów. Szymon został wybrany przez Jezusa jako uczeń i powołany by poszedł za nim. Według Ewangelii św. Mateusza w czasie codziennej pracy, gdy razem z bratem Andrzejem zarzucili rybackie sieci, podszedł do nich Jezus i powiedział: „Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi” (Mt 4, 19). Piotr i Andrzej pozytywnie odpowiedzieli na to wyzwanie, rzucając wszystko przyłączyli się do Jezusa. W chwili powołania Jezus nadał mu nowe imię – „Piotr”, pochodzące od greckiego słowa „skała”, w ten sposób dał wyraz swoim oczekiwaniom wobec niego: „Ty jesteś Piotr [czyli Skała] i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą (Mt 16, 18). Jezus wskazał tym samym swojego namiestnika na ziemi i jednocześnie przywódcę powstałej wspólnoty chrześcijańskiej czyli Kościoła. Piotr stał się wkrótce jednym z najwierniejszych towarzyszy Jezusa oraz jednym z jego najważniejszych apostołów. Tą szczególną pozycję Piotra w gronie apostołów wielokrotnie ukazują Ewangelie. Często wypowiada się w imieniu wszystkich apostołów. Jest świadkiem szczególnych chwil w działalności Jezusa, świadkiem największych cudów: przemienienie na Górze Tabor i wskrzeszenie córki Jaira. W tzw. „Katalogach Apostołów” Piotr zawsze wymieniany jest na pierwszym miejscu. Po zmartwychwstaniu Jezusa pierwszy z apostołów wszedł do pustego grobu. Później to jemu właśnie Jezus powiedział „Paś owce, paś baranki moje” mimo to, gdy Jezus był sądzony i skazany na śmierć przez ukrzyżowanie, Piotr trzykrotnie się Go zaparł. Te wszystkie świadectwa wskazują na prymat św. Piotra i szczególne umiłowanie przez Jezusa Chrystusa.
Po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Piotr stanął na czele wspólnoty uczniów w Jerozolimie. Prowadził działalność misyjną w Samarii, Liddzie, Jaffie, Cezarei nadmorskiej. Wszędzie gdzie przebywał głosił nauki Jezusa i świadectwo Jego zmartwychwstania, posiadał niezwykłą moc uzdrawiania chorych. Według Dziejów Apostolskich to właśnie on podjął kluczową dla rozwoju Kościoła decyzję o przyjmowaniu do wspólnoty chrześcijańskiej osób z poza kręgu wyznawców judaizmu. Później udał się do Antiochii nad Orontesem, gdzie pełnił funkcję biskupa (czyli nadzorcy) wspólnoty. Następnie powędrował do Azji Mniejszej i wreszcie do Rzymu, gdzie założył gminę chrześcijańską i był również jej pierwszym biskupem.
I tutaj w Rzymie wstrząsanym okrutnymi prześladowaniami chrześcijan za panowania cesarza Nerona około roku 67 został aresztowany i skazany na śmierć przez ukrzyżowanie. Jak głosi tradycja na własne życzenie został ukrzyżowany głową w dół, ponieważ uznał, że nie jest godny umrzeć w taki sam sposób jak umarł Jezus. Nad jego grobem w IV w. wzniesiono kościół, który po różnych przebudowach ostatecznie przybrał postać obecnej Bazyliki św. Piotra, która jest sercem stolicy Apostolskiej – Watykanu.