Jakie są modyfikacje liści?
Mam już: kolce, wąsy czepne, cebula, liście wodonośne, rozmnóżki, liście pułapkowe, kamienie, liście wabiące
Mam już: kolce, wąsy czepne, cebula, liście wodonośne, rozmnóżki, liście pułapkowe, kamienie, liście wabiące
More Questions From This User See All
- gałęziak łodyga ulega spłaszczeniu( przejmuje funkcje liścia)
- haustoria korzenie ssawki dzięki którym jemioła czerpie wode
- bulwy jako przekształcenie łodygi w magazyn wody i subst. odzywcz.
- liściak czyli spłaszczony ogonek liściowy przejmujący funkcje liścia
- różne wytwory jak włoski ale to już wspomniane w poprzednim poście
Ogólnie rosliny dzielimy ze względu na radzenie sobie z brakiem wody na rośliny poikilohydryczne i homeohydryczne. Pierwsze wyróżniają się zmiennym nawodnieniem organizmu zależnym i niewiele różniącym się od nawodnienia otoczenia. Kiedy osiąga ono najniższe wartości graniczne, rośliny przechodzą w stan anabiozy. Należą tu glony (głównie sinice), porosty, mchy, niektóre widliczki (Selaginella) i tylko bardzo nieliczne rośliny kwiatowe, jak np. Myrothamnus. Przez większą część roku rośliny te są zeschnięte i trwają w anabiozie, przy czym często znoszą bardzo wysoką temperaturę sięgającą 60ºC. Po każdym deszczu te zupełnie wysuszone rośliny odżywają – zazieleniają się, rosną i rozmnażają się. Rośliny homeohydryczne, mimo ogromnych wahań wilgotności otoczenia, mają stałe, jednakie nawodnienie żywotnych części organizmu. Nie znoszą wysuszenia, w skutek którego giną. Ze względu na niedostatek wody, stały lub okresowy, prowadzą specyficzną gospodarkę wodną, która w zasadzie polega na maksymalnym wykorzystaniu wody z podłoża, magazynowaniu pobranej wody i ograniczeni transpiracji. Przystosowania w tych kierunkach znajdują wyraz w różnych formach biologicznych, jak: rośliny efemeryczne, sukulenty, kserofity, byliny mezomorficzne.
W okresach obfitych opadów rośliny trwałe, nie przechodzące w stan spoczynku podczas suszy, nie wykorzystują całej dostarczonej wody. Czyni to natomiast pojawiająca się w takich momentach roślinność efemeryczna. Cały rozwój tych roślin odbywa się w ciągu bardzo krótkiego czasu korzystnego dla wegetacji, gdy po deszczach gleba zawiera dostateczną ilość wody. PO obfitych opadach roślinność efemeryczna rozwija się niekiedy tak obficie, że pokrywa pustynię barwnym kobiercem. Niekorzystny dla rozwoju okres suchy, niekiedy bardzo długi (nawet kilka lat), rośliny te przeżywają w postaci nasion (terofity) lub podziemnych organów przetrwalnych (geofity), jak kłącza lub cebule; terofity określamy tu mianem efemerów, geofity – efemeroidów.
Sukulenty są roślinami trwałymi. W okresie sprzyjającym wegetacji, gdy gleba jest dostatecznie wilgotna, gromadzą one wodę w specjalnie do tego celu przeznaczonych tkankach znajdujących się w liściach (np. Aloë, Lithops, Agave), łodydze (np. Cactaceae, niektóre gatunki Euphorbia) ;lub organach podziemnych (np. niektóre gatunki Pelargonium). Te zapasy wody przeznaczone są na przetrwanie okresu bezdeszczowego. Podczas suszy roślina gospodaruje nimi nadzwyczaj oszczędnie. W tym czasie wydatnie zmniejsza się intensywność procesów życiowych wskutek silnie hamowanej wymiany gazowej, produkcja substancji organicznej jest bardzo mała, zaś wzrost – bardzo powolny lub zgoła zahamowany. Sukulenty występują głównie na obszarach z dwoma okresami deszczowymi; brak ich w Australii (z wyjątkiem rzadkiego gatunku Sarcostemma australis).
Kserofity przeżywają okres suszy w dość aktywnym stanie. Proces wymiany gazowej trwa ciągle, ograniczony zostaje tylko przejściowo w najbardziej krytycznych momentach. Rośliny te zmuszone są wobec tego do ciągłego pobierania wody z gleby, by uzupełnić jej straty powstałe wskutek transpiracji. Ich systemy korzeniowe są bardzo rozległe, sięgające bardzo daleko we wszystkich kierunkach; np. u Tamarix i Calligonum mogą dorastać do 30-krotnej długości części naziemnych. Siła ssąca korzeni bywa duża, a ciśnienie osmotyczne – wysokie. Przy zarysowującym się deficycie wodnym, który grozi roślinie zbyt wielkim i niebezpiecznym odwodnieniem, u gatunków o liściach miękkich mogą nastąpić bardzo radykalne zmiany morfologiczne polegające na wykształcaniu drobniejszych liści, a nawet zrzucenia całego listowia. Wiele kserofitów ma liście drobne, a niektóre w ogóle ich nie mają. Określa się je mianem sklerofili. Mają one szereg urządzeń w wysokim stopniu utrudniających transpirację.
Mezomorficzne rośliny trwałe występują na pustyni tylko w miejscach, gdzie istnieje dostatek wody w ciągu całego roku, jak: trwałe zbiorniki wodne i ich bezpośrednie sąsiedztwo, źródliska i miejsca z płytko położoną wodą gruntową. Rośliny te należą do właściwej flory pustynnej.
Góra
- Liście okrywające – ochraniają i okrywają organy roślin; często są łuskowate, bezzieleniowe, np. łuski ochronne cebuli jadalnej, tulipana, hiacyntu.
- Wąsy – to całe liście lub ich części wydłużone; są cienkie, wrażliwe na dotyk, mają zdolność owijania się wokół podpór, np. u grochu, wyki, fasoli, groszku wiosennego.
- Ciernie i kolce pochodzenia liściowego – są silnie zdrewniałe, bezzieleniowe, zaostrzone; stanowią ochronę oraz ograniczają nadmierne parowanie wody z rośliny, np. kaktusy, berberys, grochodrzew.
- Liście pułapki – są różnokształtne; wytwarzają substancje enzymatyczne trawiące tkanki owadów, niektóre zamykają się bardzo szybko pod wpływem dotknięcia, mogą mieć formę dzbanów, na których dnie znajduje się lepka ciecz, np. rosiczka okrągłolistna, dzbanecznik, muchołówka, pływacz