Question

Jakie były bitwy na froncie wschodnim, a jakie na zachodnim?
Co to znaczy front wschodni i zachodni?

Answer 1

Front (z łac. frons - czoło)
Podczas wojny, najdalej wysunięta do przodu rubież walczących wojsk lub ich czołowych elementów ugrupowania bojowego (operacyjnego). Inaczej położenie własnych jednostek wojskowych znajdujących się najbliżej nieprzyjaciela; obszar walk. Zwykle po drugiej stronie frontu znajdują się wrogie jednostki, których pozycję wyznacza ten sam front. Szczególnie trwałe linie frontu miały miejsce podczas I wojny światowej, kiedy wrogie sobie jednostki zajmowały równoległe linie okopów, przedzielone wąskim pasem tzw. ziemi niczyjej (wojna pozycyjna). Zależnie od charakteru działań działań wojsk rozróżnia się front natarcia, front przełamania, front obrony, front działania, front walki, front ciągły. Front działania poszczególnych jednostek, związków operacyjnych lub związków strategicznych ma określona szerokość, która zależy od sytuacji bojowej, od rodzaju związku, od wykonywanego zadania oraz posiadanych sił i środków. Tworzenie Frontów było związane było z powstaniem nowej formy działań wojennych - operacji i koniecznością centralizowanego dowodzenia (kierowania) wojskami.
W odróżnieniu od zaplecza - aktywnie działająca część sił zbrojnych wraz z obszarem, na którym te siły działają, niezależnie od Teatru działań wojennych.
Całość lub część sił zbrojnych danego państwa lub bloku państw, rozwinięta na określonym teatrze działań wojennych np. front zachodni, front wschodni – pojęcia z I i II wojny światowej, określające obszary walk powiązane geograficznie z Europą. Front zachodni obejmował walki na zachód od Niemiec (we Francji, Belgii i Holandii), zaś wschodni – na wschód od Niemiec (Rosja (w I wojnie światowej), Polska, Bałkany (w czasie II wojny światowej) , ZSRR). Front bałkański - podczas I wojny światowej pod pojęciem frontu wschodniego można rozumieć również Bałkany, choć często stosuje się ten osobny termin. Wyróżniano także front afrykański, front dalekowschodni.
Tzw. drugi front to podczas II wojny światowej – początkowo hipotetyczne – miejsce prowadzenia walk lądowych z Niemcami w Europie po 1941 roku w innym miejscu, niż na froncie wschodnim. Od ataku Niemiec na ZSRR, to ZSRR dźwigał przeważający ciężar walk, przy jedynie stosunkowo niewielkim zaangażowaniu aliantów zachodnich na froncie afrykańskim. Otwarcie drugiego frontu miałoby odciągnąć część sił niemieckich ze wschodu i było postulatem zgłaszanym przez władze radzieckie wobec aliantów zachodnich. Winston Churchill nalegał, by drugi front otworzyć na Bałkanach (chciał zabezpieczyć państwa Europy Środkowej przed wejściem w obszar wpływów ZSRR), a Stalin – by front został otwarty we Francji. Ostatecznie wygrała koncepcja Stalina i drugi front (front zachodni) utworzono 6 czerwca 1944 r. przez lądowanie w Normandii (zobacz też: żelazna kurtyna).
Front wschodni - terminem tym określa się najczęściej rejon walk między wojskami niemieckimi i ich sojusznikami, a wojskami radzieckimi w trakcie drugiej wojny światowej. Obejmował on znaczną część Europy, od wschodnich krańców Norwegii na północy po Kaukaz i Bułgarię na południu i od Berlina na zachodzie aż po Moskwę i Stalingrad (Wołgograd) na wschodzie. Miał on długość od 3 do 6 tysięcy km, a walki na nim trwały 1418 dni.
Front wschodni powstał w wyniku ataku Niemiec na ZSRR 22 czerwca 1941 roku. Zaangażowanych na nim było najwięcej sił biorących udział w drugiej wojnie światowej (np. w czercu 1941 5,5 mln żołnierzy państw osi, latem 1943 71% armii niemieckiej, a wiosną 1945 około 7,5 mln żołnierzy radzieckich i ich sojuszników) i to na nim miały miejsce jedne z najważniejszych rozstrzygnięć tej wojny (bitwa pod Moskwą, bitwa pod Stalingradem, bitwa na łuku kurskim). To w walkach na wschodzie Niemcy ponieśli największe straty. Według ocen radzieckich, rozbito tam 506,5 niemieckich dywizji oraz 100 dywizji niemieckich sojuszników (na pozostałych frontach Oś straciła 176 dywizji), zniszczono 77 000 samolotów niemieckich (łącznie około 100 000), Niemcy stracili tam 10 mln żołnierzy zabitych, rannych zaginionych i wziętych do niewoli (ogółem 13,6 mln), a ich sojusznicy ponad 2,1 mln zabitych i rannych. Straty Armii Czerwonej nie są dokładnie znane, ale z pewnościa należy je liczyć w milionach (ZSRR podawał, że stracił 20 mln zabitych podczas wojny - żołnierzy i cywilów).
W walkach na wschodzie po stronie Niemiec uczestniczyły: Finlandia, Słowacja, Węgry, Rumunia, Włochy i Chorwacja. Oprócz tego w walkach brali udział ochotnicy z większości europejskich krajów (w tym wielu w szeregach Waffen-SS) oraz ponad milion obywateli radzieckich (np. w armii Własowa).
W trakcie walk Związek Radziecki utworzył oddziały złożone z przedstawicieli wielu narodów (m.in Polaków, Czechów). Pod koniec wojny na stronę Armii Czerwonej przeszły m.in. wojska bułgarskie i rumuńskie.
Front wschodni charakteryzował się zdecydowanie większym okrucieństwem niż fronty na zachodzie Europy - mordowanie jeńców i ludności cywilnej było dość częste a czynów tych dopuszczały się obie strony. Charakterystyczne dla frontu wschodniego było także ogromne nasilenie działań partyzanckich - głównie na tyłach niemieckich (pod koniec 1943 roku na niemieckim zapleczu było aż 850 000 partyzantów), ale zdarzały się też na tyłach Armii Czerwonej (np. UPA, odcięte oddziały łotewskie i estońskie, czasami własowcy).
Do legendy przeszły straszne rosyjskie zimy, które czasami zadawały Niemcom większe straty niż Armia Czerwona. Reputacja tego rejonu działań w armii niemieckiej była tak zła, że jedną z chętniej stosowanych kar było ... wysłanie na front wschodni.