Matlab, przynajmniej pierwotnie, przeznaczony był do pracy interaktywnej nad zadaniami numerycznej algebry liniowej. Z tego wzgledu podstawowym elementem obsługi programu jest konsola tekstowa zwana zwykle oknem polecen (ang. „command window”). Praca z programem polega na wypisywaniu polecen zakonczonych znakiem powrotu karetki („Enter”), które sa niezwłocznie interpretowane przez program, a wyniki obliczen wyswietlane w tym samym oknie. Polecenia moga dotyczyc takze otwarcia nowych okien do prezentacji graficznej wyników, a nawet okien wyposazonych w znany z Windows graficzny interfejs uzytkownika, jednak konwersacja w trybie tekstowym pozostaje podstawowa forma obliczen. Najprostszym wariantem takiej konwersacji jest uzycie Matlab’a jako poteznego kalkulatora – obok znaku zachety >> wpisujemy wyrazenie, konczac je znakiem nowej linii („Enter”): >> 2+sin(5*pi/7)-exp(3) ans = -17.3037 >> Sposób prezentacji wyników mozna zmienic poleceniem format. Na przykład nastepujaca sekwencja likwiduje dodatkowe puste linie w odpowiedzi programu, oraz zwieksza ilosc wyswietlanych cyfr ułamkowych: >> format compact >> format long >> 2+sin(5*pi/7)-exp(3) ans = -17.30370544071964 Wyniki mozna zapamietac w zmiennej o nazwie złozonej z maksymalnie 32 liter i cyfr (do wersji 4.2 włacznie do 20), zaczynajacej sie od litery >> dluganazwa10=2+sin(5*pi/7)-exp(3);y=5,dluganazwa10+y^2 y= 5 ans = 7.69629455928036 4 Na uwage zasługuje umieszczenie w jednej linii kilku instrukcji, oddzielonych przecinkiem lub srednikiem w jednej linii, oraz to, ze rezultat instrukcji zakonczonej srednikiem, nie jest kopiowany na wyjscie. W obliczeniach mozna uzywac liczb zespolonych: >> (2+4*i)/(0.5-j) ans = -2.40000000000000 + 3.20000000000000i Wiekszosc funkcji standardowych rozszerzono tak, aby przyjmowały takze argumenty zespolone. >> sin(2+3*i)+exp(0.5-pi*j/3)/atan(2+i) ans = 9.66492370449750 - 5.45596908174169i Dla przedstawienia jednostki urojonej zdefiniowano dwie funkcje i oraz j zwracajace p ¡1 – mozna ich uzywac zamiennie, tak jak w powyzszym przykładzie. UWAGA! Istnienie funkcji o pewnej nazwie nie uniemozliwia utworzenia zmiennej o tej samej nazwie. Stwarza to pewne zagrozenie, gdyz litery „i” oraz „j” sa zwyczajowo uzywane jako identyfikatory zmiennych przyjmujacych wartosci całkowite wystepujace przy realizacji petli. Nalezy miec to na uwadze prowadzac obliczenia w dziedzinie liczb zespolonych i unikac uzycia liter „i” oraz „j” do organizacji petli. W razie potrzeby mozna usunac zmienne poleceniem clear i j. Zdefiniowano funkcje real, imag, conj, angle zwracajace odpowiednio czesc rzeczywista i czesc urojona liczby zespolonej, liczbe zespolona sprzezona do danej oraz argument liczby zespolonej. Moduł liczby zespolonej oblicza funkcja abs. >> z=3+2*i >> real(z),imag(z),conj(z),angle(z),abs(z) ans = 3 ans = 2 ans = 3.00000000000000 - 2.00000000000000i ans = 0.58800260354757 ans = 3.60555127546399 Szczegółów o składni wywołania kazdej funkcji mozna dowiedziec sie piszac w linii polecen help <nazwa funkcji>. Na przykład >> help exp EXP Exponential. EXP(X) is the exponential of the elements of X, e to the X. 5
Matlab, przynajmniej pierwotnie, przeznaczony był do pracy interaktywnej
nad zadaniami numerycznej algebry liniowej. Z tego wzgledu podstawowym
elementem obsługi programu jest konsola tekstowa zwana zwykle
oknem polecen (ang. „command window”). Praca z programem polega na wypisywaniu
polecen zakonczonych znakiem powrotu karetki („Enter”), które
sa niezwłocznie interpretowane przez program, a wyniki obliczen wyswietlane
w tym samym oknie. Polecenia moga dotyczyc takze otwarcia nowych
okien do prezentacji graficznej wyników, a nawet okien wyposazonych w znany
z Windows graficzny interfejs uzytkownika, jednak konwersacja w trybie
tekstowym pozostaje podstawowa forma obliczen. Najprostszym wariantem
takiej konwersacji jest uzycie Matlab’a jako poteznego kalkulatora – obok
znaku zachety >> wpisujemy wyrazenie, konczac je znakiem nowej linii („Enter”):
>> 2+sin(5*pi/7)-exp(3)
ans =
-17.3037
>>
Sposób prezentacji wyników mozna zmienic poleceniem format. Na przykład
nastepujaca sekwencja likwiduje dodatkowe puste linie w odpowiedzi
programu, oraz zwieksza ilosc wyswietlanych cyfr ułamkowych:
>> format compact
>> format long
>> 2+sin(5*pi/7)-exp(3)
ans =
-17.30370544071964
Wyniki mozna zapamietac w zmiennej o nazwie złozonej z maksymalnie 32
liter i cyfr (do wersji 4.2 włacznie do 20), zaczynajacej sie od litery
>> dluganazwa10=2+sin(5*pi/7)-exp(3);y=5,dluganazwa10+y^2
y=
5
ans =
7.69629455928036
4
Na uwage zasługuje umieszczenie w jednej linii kilku instrukcji, oddzielonych
przecinkiem lub srednikiem w jednej linii, oraz to, ze rezultat instrukcji
zakonczonej srednikiem, nie jest kopiowany na wyjscie.
W obliczeniach mozna uzywac liczb zespolonych:
>> (2+4*i)/(0.5-j)
ans =
-2.40000000000000 + 3.20000000000000i
Wiekszosc funkcji standardowych rozszerzono tak, aby przyjmowały takze
argumenty zespolone.
>> sin(2+3*i)+exp(0.5-pi*j/3)/atan(2+i)
ans =
9.66492370449750 - 5.45596908174169i
Dla przedstawienia jednostki urojonej zdefiniowano dwie funkcje i oraz j
zwracajace
p
¡1 – mozna ich uzywac zamiennie, tak jak w powyzszym przykładzie.
UWAGA! Istnienie funkcji o pewnej nazwie nie uniemozliwia utworzenia
zmiennej o tej samej nazwie. Stwarza to pewne zagrozenie, gdyz litery
„i” oraz „j” sa zwyczajowo uzywane jako identyfikatory zmiennych przyjmujacych
wartosci całkowite wystepujace przy realizacji petli. Nalezy miec
to na uwadze prowadzac obliczenia w dziedzinie liczb zespolonych i unikac
uzycia liter „i” oraz „j” do organizacji petli. W razie potrzeby mozna usunac
zmienne poleceniem clear i j.
Zdefiniowano funkcje real, imag, conj, angle zwracajace odpowiednio
czesc rzeczywista i czesc urojona liczby zespolonej, liczbe zespolona sprzezona
do danej oraz argument liczby zespolonej. Moduł liczby zespolonej oblicza
funkcja abs.
>> z=3+2*i
>> real(z),imag(z),conj(z),angle(z),abs(z)
ans =
3
ans =
2
ans =
3.00000000000000 - 2.00000000000000i
ans =
0.58800260354757
ans =
3.60555127546399
Szczegółów o składni wywołania kazdej funkcji mozna dowiedziec sie piszac
w linii polecen help <nazwa funkcji>. Na przykład
>> help exp
EXP Exponential.
EXP(X) is the exponential of the elements of X, e to the X.
5