Był pasterzem, muzyk, poeta, wojownik, mąż stanu, prorok i król. Dzielnie walczył na polu bitwy i wytrwale znosił przeciwności, potrafił być stanowczym przywódcą odznaczającym się nieustraszoną odwagą, ale był też na tyle pokorny, że przyznawał się do poważnych grzechów i okazywał skruchę. Przejawiał serdeczne współczucie i miłosierdzie, miłował prawdę i prawość, a przede wszystkim pokładał całkowitą ufność w swym Bogu, Jahwe,rodzinnym miastem Dawida było Betlejem.
Lata spędzone poza domem na pasieniu owiec wywarły duży wpływ na dalsze życie Dawida. Dzięki temu później znakomicie sobie radził, gdy jako uciekinier ukrywał się przed gniewem Saula. Nauczył się posługiwać procą, zmężniał, nabrał odwagi i był gotów ratować zagubione owce, a w razie konieczności nie wahał się zabić niedźwiedzia czy lwa .
Chociaż Dawid był dzielnym wojownikiem, słynął również z gry na harfie i z komponowania pieśni. Być może nauczył się tego, gdy godzinami pilnował owiec. Zasłynął też jako twórca nowych instrumentów muzycznych. Miłość do Jahwe sprawiła, że teksty pieśni Dawida znacznie górują nad zwykłymi utworami rozrywkowymi i stanowią arcydzieła sztuki stworzone ku chwale Jahwe. Nagłówki co najmniej 73 psalmów wskazują, że skomponował je Dawid, ale w innych miejscach Biblii przypisano mu jeszcze kilka. . Niektóre psalmy, np. 8, 19, 23, 29, najprawdopodobniej odzwierciedlają jego przeżycia z okresu, gdy był pasterzem.
Najpierw był nadwornym muzykiem Saula. Królowi polecił go jeden z doradców, mówiąc, że Dawid nie tylko „umie grać”, ale jest też „dzielnym mocarzem i wojownikiem, i człowiekiem wypowiadającym się rozumnie, i mężczyzną dobrze zbudowanym, Dawid grał więc na harfie Saulowi, gdy ten miał zły nastrój, a ponadto był jego giermkiem.
Dawid wcześniej zabił lwa i niedźwiedzia, a gdy mu w końcu pozwolono walczyć z Goliatem, podszedł do niego ze słowami: „Przychodzę do ciebie z imieniem Jahwe Zastępów, Boga izraelskich szeregów bojowych, któremu urągałeś”. Potem wyrzucił kamień ze swej procy i powalił przeciwnika. Odciął Goliatowi głowę jego własnym mieczem i wrócił do obozu, niosąc jako trofeum głowę i miecz tego olbrzyma. Cały Izrael oraz Juda miłowały Dawida”, a syn Saula Jonatan zawarł z nim dozgonne przymierze miłości i przyjaźni,
Saul obiecał wcześniej dać swą córkę temu, kto pokona Goliata, lecz teraz zwlekał z oddaniem jej Dawidowi. W końcu zgodził się dać mu swą drugą córkę pod warunkiem że Dawid przyniesie mu „sto napletków filistyńskich”. Saul wysunął to nierozsądne żądanie, spodziewając się, że Dawid zginie. Odważny Dawid podwoił jednak tę liczbę i przyniósł Saulowi 200 napletków, po czym mógł poślubić Michal. Odtąd już dwoje dzieci Saula pozostawało w serdecznych związkach z Dawidem, co jeszcze bardziej potęgowało nienawiść króla (1Sm 18:9-29). Kiedy Dawid znowu grał Saulowi, ten po raz trzeci próbował go przebić włócznią. Pod osłoną nocy Dawid uciekł i potem widywał Saula już tylko w różnych niezwykłych okolicznościach.
Dawid panował w Hebronie siedem i pół roku, po czym zgodnie z poleceniem Jahwe przeniósł swą stolicę do zdobytej twierdzy Jebusytów, Jerozolimy. Zbudował w niej na górze Syjon Miasto Dawidowe i panował jeszcze przez 33 lata.
Gdy Filistyni usłyszeli, że Dawid został królem nad całym Izraelem, nadciągnęli, żeby go obalić. Podobnie jak w przeszłości, Dawid pytał Jehowę, czy ma wyruszyć przeciwko nim do walki. Odpowiedź brzmiała „wyrusz” i Jahwe doprowadził do takiej klęski wrogów, że Dawid nadał miejscu walki nazwę Baal-Peracim, co znaczy „pan przełomów”. Następnym razem Jahwe wskazał inną strategię: polecił Dawidowi okrążyć Filistynów i zaatakować ich od tyłu.
Podczas długotrwałej wojny z Ammonitami doszło do jednego z najsmutniejszych wydarzeń w życiu Dawida. Wszystko zaczęło się od tego, że król zobaczył z dachu swego pałacu kąpiącą się Batszebę i rozbudził w sobie złe pragnienia (Jak 1:14, 15). Dowiedziawszy się, że jej mąż, Uriasz, jest na wojnie, kazał sprowadzić ją do swego pałacu i z nią współżył. Po jakimś czasie powiadomiono go, że zaszła w ciążę. Bojąc się, że Batszeba zostanie publicznie osądzona i ukarana śmiercią za niemoralne postępowanie, szybko kazał sprowadzić do siebie do Jerozolimy Uriasza, mając nadzieję, że ten spędzi noc ze swą żoną. Nawet upił go w tym celu, ale Uriasz nie chciał spać z Batszebą. Zdesperowany Dawid odesłał go z powrotem do wojska z potajemnym rozkazem dla jego dowódcy, Joaba: miał on ustawić Uriasza na pierwszej linii walki, gdzie czekała go niechybna śmierć. Plan się powiódł. Uriasz zginął w bitwie, a owdowiała Batszeba po zwyczajowym okresie żałoby została żoną Dawida, zanim ludzie się zorientowali, że jest w ciąży.
Jahwe okazał Dawidowi miłosierdzie ze względu na przymierze co do Królestwa zapewne także dlatego, że Dawid wcześniej sam okazywał miłosierdzie innym, jak również z powodu skruchy, którą dostrzegł u winowajców Jednakże nie uniknęli kary. Poprzez proroka Natana Jehowa oznajmił Dawidowi: „Oto wzbudzam przeciwko tobie nieszczęście z twego własnego domu” Dziecko poczęte wskutek cudzołóstwa zmarło wkrótce po narodzeniu, mimo że Dawid przez siedem dni jego choroby pościł i rozpaczał. Urodził syn drugi z tego związku Salomon i ten był błogosławiony.
Był pasterzem, muzyk, poeta, wojownik, mąż stanu, prorok i król. Dzielnie walczył na polu bitwy i wytrwale znosił przeciwności, potrafił być stanowczym przywódcą odznaczającym się nieustraszoną odwagą, ale był też na tyle pokorny, że przyznawał się do poważnych grzechów i okazywał skruchę. Przejawiał serdeczne współczucie i miłosierdzie, miłował prawdę i prawość, a przede wszystkim pokładał całkowitą ufność w swym Bogu, Jahwe,rodzinnym miastem Dawida było Betlejem.
Lata spędzone poza domem na pasieniu owiec wywarły duży wpływ na dalsze życie Dawida. Dzięki temu później znakomicie sobie radził, gdy jako uciekinier ukrywał się przed gniewem Saula. Nauczył się posługiwać procą, zmężniał, nabrał odwagi i był gotów ratować zagubione owce, a w razie konieczności nie wahał się zabić niedźwiedzia czy lwa .
Chociaż Dawid był dzielnym wojownikiem, słynął również z gry na harfie i z komponowania pieśni. Być może nauczył się tego, gdy godzinami pilnował owiec. Zasłynął też jako twórca nowych instrumentów muzycznych. Miłość do Jahwe sprawiła, że teksty pieśni Dawida znacznie górują nad zwykłymi utworami rozrywkowymi i stanowią arcydzieła sztuki stworzone ku chwale Jahwe. Nagłówki co najmniej 73 psalmów wskazują, że skomponował je Dawid, ale w innych miejscach Biblii przypisano mu jeszcze kilka. . Niektóre psalmy, np. 8, 19, 23, 29, najprawdopodobniej odzwierciedlają jego przeżycia z okresu, gdy był pasterzem.
Najpierw był nadwornym muzykiem Saula. Królowi polecił go jeden z doradców, mówiąc, że Dawid nie tylko „umie grać”, ale jest też „dzielnym mocarzem i wojownikiem, i człowiekiem wypowiadającym się rozumnie, i mężczyzną dobrze zbudowanym, Dawid grał więc na harfie Saulowi, gdy ten miał zły nastrój, a ponadto był jego giermkiem.
Dawid wcześniej zabił lwa i niedźwiedzia, a gdy mu w końcu pozwolono walczyć z Goliatem, podszedł do niego ze słowami: „Przychodzę do ciebie z imieniem Jahwe Zastępów, Boga izraelskich szeregów bojowych, któremu urągałeś”. Potem wyrzucił kamień ze swej procy i powalił przeciwnika. Odciął Goliatowi głowę jego własnym mieczem i wrócił do obozu, niosąc jako trofeum głowę i miecz tego olbrzyma. Cały Izrael oraz Juda miłowały Dawida”, a syn Saula Jonatan zawarł z nim dozgonne przymierze miłości i przyjaźni,
Saul obiecał wcześniej dać swą córkę temu, kto pokona Goliata, lecz teraz zwlekał z oddaniem jej Dawidowi. W końcu zgodził się dać mu swą drugą córkę pod warunkiem że Dawid przyniesie mu „sto napletków filistyńskich”. Saul wysunął to nierozsądne żądanie, spodziewając się, że Dawid zginie. Odważny Dawid podwoił jednak tę liczbę i przyniósł Saulowi 200 napletków, po czym mógł poślubić Michal. Odtąd już dwoje dzieci Saula pozostawało w serdecznych związkach z Dawidem, co jeszcze bardziej potęgowało nienawiść króla (1Sm 18:9-29). Kiedy Dawid znowu grał Saulowi, ten po raz trzeci próbował go przebić włócznią. Pod osłoną nocy Dawid uciekł i potem widywał Saula już tylko w różnych niezwykłych okolicznościach.
Dawid panował w Hebronie siedem i pół roku, po czym zgodnie z poleceniem Jahwe przeniósł swą stolicę do zdobytej twierdzy Jebusytów, Jerozolimy. Zbudował w niej na górze Syjon Miasto Dawidowe i panował jeszcze przez 33 lata.
Gdy Filistyni usłyszeli, że Dawid został królem nad całym Izraelem, nadciągnęli, żeby go obalić. Podobnie jak w przeszłości, Dawid pytał Jehowę, czy ma wyruszyć przeciwko nim do walki. Odpowiedź brzmiała „wyrusz” i Jahwe doprowadził do takiej klęski wrogów, że Dawid nadał miejscu walki nazwę Baal-Peracim, co znaczy „pan przełomów”. Następnym razem Jahwe wskazał inną strategię: polecił Dawidowi okrążyć Filistynów i zaatakować ich od tyłu.
Podczas długotrwałej wojny z Ammonitami doszło do jednego z najsmutniejszych wydarzeń w życiu Dawida. Wszystko zaczęło się od tego, że król zobaczył z dachu swego pałacu kąpiącą się Batszebę i rozbudził w sobie złe pragnienia (Jak 1:14, 15). Dowiedziawszy się, że jej mąż, Uriasz, jest na wojnie, kazał sprowadzić ją do swego pałacu i z nią współżył. Po jakimś czasie powiadomiono go, że zaszła w ciążę. Bojąc się, że Batszeba zostanie publicznie osądzona i ukarana śmiercią za niemoralne postępowanie, szybko kazał sprowadzić do siebie do Jerozolimy Uriasza, mając nadzieję, że ten spędzi noc ze swą żoną. Nawet upił go w tym celu, ale Uriasz nie chciał spać z Batszebą. Zdesperowany Dawid odesłał go z powrotem do wojska z potajemnym rozkazem dla jego dowódcy, Joaba: miał on ustawić Uriasza na pierwszej linii walki, gdzie czekała go niechybna śmierć. Plan się powiódł. Uriasz zginął w bitwie, a owdowiała Batszeba po zwyczajowym okresie żałoby została żoną Dawida, zanim ludzie się zorientowali, że jest w ciąży.
Jahwe okazał Dawidowi miłosierdzie ze względu na przymierze co do Królestwa zapewne także dlatego, że Dawid wcześniej sam okazywał miłosierdzie innym, jak również z powodu skruchy, którą dostrzegł u winowajców Jednakże nie uniknęli kary. Poprzez proroka Natana Jehowa oznajmił Dawidowi: „Oto wzbudzam przeciwko tobie nieszczęście z twego własnego domu” Dziecko poczęte wskutek cudzołóstwa zmarło wkrótce po narodzeniu, mimo że Dawid przez siedem dni jego choroby pościł i rozpaczał. Urodził syn drugi z tego związku Salomon i ten był błogosławiony.
.