Question

Do podanych nazwisk dopisz informacje o ich działalności i utworach. Michał Anioł Buonanoti Leonardo da Vinci Rafael Santis

Answer 1

Leonardo da Vinci (1452-1519) – malarz, rzeźbiarz (żadna z jego rzeźb nie zachowała się), biolog, botanik, inżynier, wynalazca… Stworzył ponad 100 wynalazków. Opisał techniki w malarstwie takie jak perspektywa powietrzna, sfumato, chiaroscuro, dzięki którym przedstawiane postacie wyglądały bardziej realistycznie. Leonardo nazwał perspektywę, która znana była już Rzymianom, opiera się na różnicy w gęstości powietrza, im dalej znajduje się oglądany punkt od oglądającego wym gęstsze jest powietrze, przez co obiekt ten nabiera niebieskawego koloru. Leonardo zastosował tą technikę w Madonnie w grocie, na obrazie przedstawił małego Jana Chrzciciela, Marię i małego Jezusa, oraz ukrytego z boku anioła, grota otwiera się odsłaniając majaczące w oddali góry i doliny z wijącymi się rzekami. W tym samym obrazie Leonardo zastosował również pozostałe dwie techniki, sfumato czyli zacieranie konturów postaci, dzięki którym artysta jest w stanie oddać zmiany gęstości powietrza oraz uzyskać efekt jedności pomiędzy postacią a tłem, chiaroscuro wynaleziono w Grecji, zapomniana po upadku Rzymu w 476 r. n.e. Jest to technika gwałtownego przejścia od światła do cienia, po włosku oznacza „jasny-ciemny” nadająca postaci trójwymiarowość, technikę to zastosował Leonardo na twarzy Maryi.

Ostatnia Wieczerza jest to pierwszy w historii obraz w którym przedstawiono tak wiele rodzajów ludzkich emocji. Wcześniejsze przedstawienia Ostatniej Wieczerzy zawsze skupiały się na momencie łamania chleba i słowach „bierzcie i jedzcie…” Leonardo natomiast skupił się na momencie, w którym Jezus mówi apostołom, że jeden z nich go zdradzi, informacja ta wywołuje wrzenie, artysta przedstawia ruch, strach, zdziwienie.. pomimo pozornego chaosu cała kompozycja zachowuje równowagę. Leonardo namalował Ostatnią Wieczerze w reflektarzu kościoła Santa Maria delle Grazie w Mediolanie, stół przy którym zasiada Jezus przypomina stoły jadalne mnichów, okna są wierną kopią okien klasztornych dzięki tym zabiegom artysta przeniósł wydarzenia biblijne do czasów renesansu. Leonardo złamał też zwyczaj umiejscawiania Judasza samotnie, usytuował go wśród jednej z czterech trzyosobowych grup (3 – liczba święta), Judasza zdradza ściskana w ręku sakiewka, milczenie i padający na niego cień. Leonardo bardzo sprytnie wplatał do swoich obrazów różne symbole, tak żeby sprawiały one wrażenie naturalnych elementów w scenie. W Ostatniej Wieczerzy Leonardo zastosował perspektywę linearną z jednym punktem zbiegu, która naturalnie symbolizuje upływ czasu, Jezus znajduje się w centrum uwagi, milczący i poważny stanowi punkt równowagi dla otaczającego go gwaru, środkowe okna i luki skupiają na nim całe światło.

Michał Anioł – (1475 – 1564) tworzył sztukę muskularną, heroiczną, żywiołową, pracował na zlecenie papieża Juliusza II. Jedną z technik stosowanych przez niego jest Buon fresco polegająca na wykonywaniu fresku na mokrej zaprawie bez użycia spoiwa przytwierdzającego farbę do ściany. Zaprawa wchłania w ten sposób farbę a całość schnie około 10 godzin, Michał Anioł zastosował tą technikę podczas malowania Kaplicy Sykstyńskiej. Kiedy zaprawa wyschnie farby nie da się już zetrzeć, nie można też nic poprawić. Sklepienie kaplicy przedstawia sceny z Księgi Rodzaju i innych ksiąg Starego Testamentu, na środku sklepienia namalowane zostało stworzenie Ewy. Każda ze scen obramowana jest klasycznymi motywami architektonicznymi i rzeźbiarskimi, motyw fałszywej architektury określa się terminem „trompe l’oeil” lub malarstwa iluzjonistycznego. Najbardziej znanym freskiem z tego cyklu jest Stworzenie Adama , Adam ma ciało dorosłego mężczyzny ale mimo to słabe, wiotkie i niewinne, przypominając trochę niemowlę zdziwione widokiem świata, uwaga skupia się tu na człowieku nie na stwórcy!

Michał Anioł często zestawiał w swojej sztuce przeciwieństwa, dobro i zło, wolność i niewolę, pokój i wojnę, ducha i ciało. Największymi dziełami Michała Anioła są m.in. Pieta Watykańska – pracę nad rzeźbą rozpoczął mając 23 lata. Przedstawia Marię podtrzymującą ciało zdjętego z krzyża Jezusa, którego mięśnie ciągle są napięte w agonii, Michał Anioł wypolerował postać Jezusa tak żeby odbijała światło, Maria podtrzymuje Jezusa tak jakby trzymała małe dziecko, niemowlę, artysta zestawia śmierć i życie, oraz cierpienie ziemskie z pięknem życia w niebie. Innym bardzo znanym dziełem Michała Anioła jest Dawid, artysta przedstawia tu również bardzo silne napięcie, na twarzy Dawida widzimy spokój i pewność siebie, skupienie, gotowość do strzały symbolizowaną przez napięty łuk. Idealne proporcje i odtworzenie ciała mężczyzny pokazują zafascynowanie Grecją i Rzymem.

Rafael Santi – (1483-1520) – Uczył się od Leonarda da Vinci i Michała Anioła, jego obrazy cechuje równowaga, harmonia i energia. Malując obrazy przedstawiające Madonnę z Dzieciątkiem, zawsze przedstawiał też Jana Chrzciciela a jego kompozycja oparta była na planie trójkąta, cechuje je idealna harmonia stosunków międzyludzkich, Rafael stworzył najbardziej matczyne Madonny i jedne z najlepiej rozpoznawanych aniołów. Rafael zawsze budował swoje obrazy w oparciu o kształty geometryczne, jest to jedna z jego technik, która pozwalała mu osiągnąć idealną harmonię dzieła. Najsłynniejsze dzieło Rafaela to Szkoła Ateńska , fresk namalowany w stanzach watykańskich, zlecone przez papieża Juliusza II, ściany na których malował Rafael były pokryte wcześniej przez malowidła między innymi Perugina, jednak papież kazał mu pokryć wszystko tynkiem i namalować nowe freski. Szkoła Ateńska jest freskiem przedstawiającym dawną szkołę ateńską, filozofów i nauczycieli ale wcielonych we współcześnie żyjące postacie, Leonardo da Vinci wcielił się w rolę Platona, Bramante w Euklidesa, Michał Anioł domalowany później przedstawiony jest w odosobnieniu jako Heraklit(grecki filozof, który lubił sprzeczności), artysta przedstawił również siebie jako ucznia, jego postać wychodzi poza freska a wzrok skierowany jest prosto na obserwatora. Rafael za pomocą swojego dzieła chciał udowodnić, że miejscem odrodzenia antycznej kultury greckie jest Florencja. Obraz podzielony jest na dwie części, z jednej strony Rafael przedstawił platońskich idealistów, a z drugiej arystotelesowskich realistów. Główni przedstawiciele obu szkół stoją obok siebie w centralnym punkcie obrazu, Platon po lewej jako idealista wykonuje gest w stronę nieba, Arystoteles po prawej stronie wskazuje na świat fizyczny wyciągając rękę przed siebie.