Adelajda cesarzowa (ur. 931/32, zm. 999). Była córką Rudolfa II, króla Burgundii. Wcześnie wydano ją za Lotara II, króla Italii, któremu urodziła córkę Emmę. W 20 r. życia owdowiała. Zaznała wtedy wielu cierpień, które utwierdziły ją w świętości. Uszedłszy z więzienia dostała się pod opiekę Ottona I, który wkrótce pojął ją za żonę. Otrzymawszy w r. 962 tytuł cesarski, okazała niepospolite zalety umysłu i serca i tak stała się najwybitniejszą postacią kobiecą X stulecia. W r. 955 powiła późniejszego Ottona II. Wkrótce potem została regentką, ale w r. 973 po raz drugi straciła męża i wkroczyła w nowy okres cierpień. Po śmierci niechętnej sobie i zazdrosnej synowej, cesarzowej Teofano, została znów regentką i rozwinęła szeroką działalność publiczną. W r. 993 uspokoiła królestwo burgundzkie, następnie zaś wizytowała uposażone przez siebie klasztory oraz tworzyła nowe fundacje. Wreszcie usunęła się do klasztoru Seltz nad Renem, gdzie umarła w 69 r. życia. W Alzacji zaczęto ją wkrótce czcić jako świętą, a jej duchowy kierownik św. Odylon, opat z Cluny, napisał jej życiorys. Urban II kanonizował ją w r. 1097. Święto Adelajdy obchodzi się 16 grudnia. W sztuce przedstawiana jest zazwyczaj z modelem kościoła w ręce lub jako jałmużnica, a także z insygniami władzy królewskiej.
Cytuję dosłownie z książki: "Twoje imię - przewodnik onomastyczno-hagiograficzny"; Henryk Fros Si, Franciszek Sowa; Wydawnictwo Apostolstwa Modlitwy; Kraków 1975
Adelajda cesarzowa (ur. 931/32, zm. 999). Była córką Rudolfa II, króla Burgundii. Wcześnie wydano ją za Lotara II, króla Italii, któremu urodziła córkę Emmę. W 20 r. życia owdowiała. Zaznała wtedy wielu cierpień, które utwierdziły ją w świętości. Uszedłszy z więzienia dostała się pod opiekę Ottona I, który wkrótce pojął ją za żonę. Otrzymawszy w r. 962 tytuł cesarski, okazała niepospolite zalety umysłu i serca i tak stała się najwybitniejszą postacią kobiecą X stulecia. W r. 955 powiła późniejszego Ottona II. Wkrótce potem została regentką, ale w r. 973 po raz drugi straciła męża i wkroczyła w nowy okres cierpień. Po śmierci niechętnej sobie i zazdrosnej synowej, cesarzowej Teofano, została znów regentką i rozwinęła szeroką działalność publiczną. W r. 993 uspokoiła królestwo burgundzkie, następnie zaś wizytowała uposażone przez siebie klasztory oraz tworzyła nowe fundacje. Wreszcie usunęła się do klasztoru Seltz nad Renem, gdzie umarła w 69 r. życia. W Alzacji zaczęto ją wkrótce czcić jako świętą, a jej duchowy kierownik św. Odylon, opat z Cluny, napisał jej życiorys. Urban II kanonizował ją w r. 1097. Święto Adelajdy obchodzi się 16 grudnia. W sztuce przedstawiana jest zazwyczaj z modelem kościoła w ręce lub jako jałmużnica, a także z insygniami władzy królewskiej.
Cytuję dosłownie z książki: "Twoje imię - przewodnik onomastyczno-hagiograficzny"; Henryk Fros Si, Franciszek Sowa; Wydawnictwo Apostolstwa Modlitwy; Kraków 1975