Aby układ równań miał rozwiązanie musi być spełniony warunek: W ≠ 0
Rozwiązaniem ma być para liczb dodatnich, zatem x > 0 i y > 0
Jest to nierówność wymierna, więc przekształcamy ją równowartościowo do postaci wielomianowej z dodatkowym założeniem, że wyrażenie znajdujące się w mianowniku jest różne od zera:
Wyznaczamy miejsca zerowe
Zaznaczamy miejsca zerowe 2 i 6 na osi i rysujemy przybliżony wykres, który zaczynamy rysować z prawej strony od góry, bo współczynnik przy największej potędze zmiennej a jest dodatni. Wykres przecina oś w miejscu zerowym 6, bo jest to pierwiastek 1-krotny i "odbija się" od osi w miejscu zerowym 2, bo jest to pierwiastek 2-krotny.
Z wykresu odczytujemy rozwiązanie nierówności, czyli zbiór argumentów a, dla których wartości są większe od zera (leżą nad osią), w rozwiązaniu uwzględniamy dodatkowe założenie a ≠ 2:
Jest to nierówność wymierna, więc przekształcamy ją równowartościowo do postaci wielomianowej z dodatkowym założeniem, że wyrażenie znajdujące się w mianowniku jest różne od zera:
Wyznaczamy miejsca zerowe
Zaznaczamy miejsca zerowe - 2, 0 i 2 na osi i rysujemy przybliżony wykres, który zaczynamy rysować z prawej strony od góry, bo współczynnik przy największej potędze zmiennej a jest dodatni. Wykres przecina oś w miejscach zerowych - 2 i 0, bo są to pierwiastki 1-krotne i "odbija się" od osi w miejscu zerowym 2, bo jest to pierwiastek 2-krotny.
Z wykresu odczytujemy rozwiązanie nierówności, czyli zbiór argumentów a, dla których wartości są większe od zera (leżą nad osią), w rozwiązaniu uwzględniamy dodatkowe założenie a ≠ 2:
Aby rozwiązaniem układu była para liczb dodatnich to ostatecznie:
Układ rozwiążemy metodą wyznacznikową
Aby układ równań miał rozwiązanie musi być spełniony warunek: W ≠ 0
Rozwiązaniem ma być para liczb dodatnich, zatem x > 0 i y > 0
Jest to nierówność wymierna, więc przekształcamy ją równowartościowo do postaci wielomianowej z dodatkowym założeniem, że wyrażenie znajdujące się w mianowniku jest różne od zera:
Wyznaczamy miejsca zerowe
Zaznaczamy miejsca zerowe 2 i 6 na osi i rysujemy przybliżony wykres, który zaczynamy rysować z prawej strony od góry, bo współczynnik przy największej potędze zmiennej a jest dodatni. Wykres przecina oś w miejscu zerowym 6, bo jest to pierwiastek 1-krotny i "odbija się" od osi w miejscu zerowym 2, bo jest to pierwiastek 2-krotny.
Z wykresu odczytujemy rozwiązanie nierówności, czyli zbiór argumentów a, dla których wartości są większe od zera (leżą nad osią), w rozwiązaniu uwzględniamy dodatkowe założenie a ≠ 2:
Jest to nierówność wymierna, więc przekształcamy ją równowartościowo do postaci wielomianowej z dodatkowym założeniem, że wyrażenie znajdujące się w mianowniku jest różne od zera:
Wyznaczamy miejsca zerowe
Zaznaczamy miejsca zerowe - 2, 0 i 2 na osi i rysujemy przybliżony wykres, który zaczynamy rysować z prawej strony od góry, bo współczynnik przy największej potędze zmiennej a jest dodatni. Wykres przecina oś w miejscach zerowych - 2 i 0, bo są to pierwiastki 1-krotne i "odbija się" od osi w miejscu zerowym 2, bo jest to pierwiastek 2-krotny.
Z wykresu odczytujemy rozwiązanie nierówności, czyli zbiór argumentów a, dla których wartości są większe od zera (leżą nad osią), w rozwiązaniu uwzględniamy dodatkowe założenie a ≠ 2:
Aby rozwiązaniem układu była para liczb dodatnich to ostatecznie:
Odp.![a \in (6; \ +\infty) a \in (6; \ +\infty)](https://tex.z-dn.net/?f=a+%5Cin+%286%3B+%5C+%2B%5Cinfty%29)