Sobór Watykański II w konstytucji „Lumen gentium” wskazał na rady ewangeliczne jako fundament:
„czystość, ubóstwo i posłuszeństwo” w życiu zakonnym
określenie natury i życia zakonnego dla Kościoła i jego zależność od Kościoła
osobny dekret został poświęcony odnowie życia zakonnego – „Perfecte caritatis” – podał on ogólne i praktyczne zasady adaptacji i odnowy, sposób przeprowadzania, określił ogólne elementy wspólne życia zakonnego. Osobno zajął się zakonami kontemplacyjnymi i życiem monastycznym, zakonami kleryckimi i instytucjami świeckimi.
odrębny charakter i własne zadania zgromadzenia
branie czynnego udziału w życiu Kościoła (dziedziny biblijne, dogmatyczne, liturgiczne)
sposób życia i modlitwy mają odpowiadać dzisiejszym możliwościom fizycznym i psychicznym członków i potrzebom apostolskim, wymogom kultury, warunkom społecznym, ekonomicznym
modlitewniki i inne książki należy poddać rewizji i usunąć to, co jest przestarzałe
ubiór zakonny ma być prosty, skromny, ubogi i estetyczny do warunków czasu i miejsca
Reformy należało wprowadzić po okresie doświadczenia. Małe wspólnoty w USA czy w Holandii rozpadały się przez nowości jak:
zrzucenie stroju
wspólna modlitwa
wspólne życie
Tysiące zakonnic przechodziło w stan świecki. W celu zwyciężenia kryzysu Paweł VI skierował list apostolski „Evangelica testificatio” z 1971r. na temat autentycznej reformy i adaptacji. Zbliżył się koniec eksperymentów, które wyrządziły wiele szkód. Papież Jan Paweł II skierował 25.03.1984r. adhortację „Redemptoris donum” na temat konsekracji zakonnej w świetle tajemnicy odkupienia. Podkreślił, że czystość, ubóstwo, posłuszeństwo oraz miłość do Kościoła stanowią fundament życia zakonnego.
Mimo poważnych kryzysów i upadku, życie zakonne nadal się rozwija.
REFORMA ŻYCIA ZAKONNEGO PO SOBORZE WATYKAŃSKIM II
Sobór Watykański II w konstytucji „Lumen gentium” wskazał na rady ewangeliczne jako fundament:
„czystość, ubóstwo i posłuszeństwo” w życiu zakonnym
określenie natury i życia zakonnego dla Kościoła i jego zależność od Kościoła
osobny dekret został poświęcony odnowie życia zakonnego – „Perfecte caritatis” – podał on ogólne i praktyczne zasady adaptacji i odnowy, sposób przeprowadzania, określił ogólne elementy wspólne życia zakonnego. Osobno zajął się zakonami kontemplacyjnymi i życiem monastycznym, zakonami kleryckimi i instytucjami świeckimi.
odrębny charakter i własne zadania zgromadzenia
branie czynnego udziału w życiu Kościoła (dziedziny biblijne, dogmatyczne, liturgiczne)
sposób życia i modlitwy mają odpowiadać dzisiejszym możliwościom fizycznym i psychicznym członków i potrzebom apostolskim, wymogom kultury, warunkom społecznym, ekonomicznym
modlitewniki i inne książki należy poddać rewizji i usunąć to, co jest przestarzałe
ubiór zakonny ma być prosty, skromny, ubogi i estetyczny do warunków czasu i miejsca
Reformy należało wprowadzić po okresie doświadczenia. Małe wspólnoty w USA czy w Holandii rozpadały się przez nowości jak:
zrzucenie stroju
wspólna modlitwa
wspólne życie
Tysiące zakonnic przechodziło w stan świecki. W celu zwyciężenia kryzysu Paweł VI skierował list apostolski „Evangelica testificatio” z 1971r. na temat autentycznej reformy i adaptacji. Zbliżył się koniec eksperymentów, które wyrządziły wiele szkód. Papież Jan Paweł II skierował 25.03.1984r. adhortację „Redemptoris donum” na temat konsekracji zakonnej w świetle tajemnicy odkupienia. Podkreślił, że czystość, ubóstwo, posłuszeństwo oraz miłość do Kościoła stanowią fundament życia zakonnego.
Mimo poważnych kryzysów i upadku, życie zakonne nadal się rozwija.
Może się przyda :)