Co to jest Królestwo Boże ma być na mniej więcej pół strony. Proszę pomóżcie
Niuniuśś
Królestwo Boże (królestwo niebieskie) w teologii większości wyznań chrześcijańskich (m.in. katolickiej, luterańskiej, zielonoświątkowej) oznacza obecność Boga na świecie. Głosił je Jezus Chrystus (zwłaszcza w przypowieściach) jako już obecne pośród ludzi lub mające dopiero nadejść w przyszłości. Następnie głoszenie to przejęli Apostołowie i inni uczniowie Jezusa jako Dobrą Nowinę (Ewangelię).Królestwo Boże w Nowym Testamencie
Nauka o Królestwie Bożym zajmuje centralne miejsce w nauczaniu Jezusa Chrystusa. Liczne przypowieści Jezusa pozwalają zrozumieć istotę tego Królestwa, które św.Marek nazywa zwykle "królestwem Bożym", gdy św. Mateusz woli określać je z aramejska "królestwem niebieskim".
Królestwo Boże, tak jak to wynika z nauki Jezusa, posiada swoją niepowtarzalną specyfikę i różni się zdecydowanie od jakiegokolwiek innego, ziemskiego królestwa. Posługując się słowami Chrystusa trzeba o nim powiedzieć, że nie jest ono "z tego świata" (J 18,36). Ten jego nadprzyrodzony charakter sprawia, że nie jest tak wcale łatwo uchwycić jego istotę, gdyż posiada ono swoje "tajemnice". Uprzywilejowaną grupą, której "dano poznać tajemnice królestwa niebieskiego" (Mt 13,11) byli Apostołowie. I tylko Kościół, zbudowany na fundamencie Piotra i pozostałych Apostołów, może cieszyć się pełnią rozumienia tajemnic Bożych.
10 votes Thanks 4
Andziia25
Królestwo Boże (królestwo niebieskie) w teologii większości wyznań chrześcijańskich (m.in. katolickiej, luterańskiej, zielonoświątkowej) oznacza obecność Boga na świecie. Głosił je Jezus Chrystus (zwłaszcza w przypowieściach) jako już obecne pośród ludzi lub mające dopiero nadejść w przyszłości. Następnie głoszenie to przejęli Apostołowie i inni uczniowie Jezusa jako Dobrą Nowinę (Ewangelię).
Królestwo Boże zgodnie z nauczaniem Jezusa należy rozpatrywać w dwóch aspektach:
1. Rzeczywistość już obecną lub bardzo bliską (np.: Łk 17,20-21). 2. Rzeczywistość eschatologiczną, która dopiero nadejdzie w przyszłości, w czasach ostatecznych, po końcu świata.
Królestwo Boże w Nowym Testamencie
Nauka o Królestwie Bożym zajmuje centralne miejsce w nauczaniu Jezusa Chrystusa. Liczne przypowieści Jezusa pozwalają zrozumieć istotę tego Królestwa, które św.Marek nazywa zwykle "królestwem Bożym", gdy św. Mateusz woli określać je z aramejska "królestwem niebieskim".
Królestwo Boże, tak jak to wynika z nauki Jezusa, posiada swoją niepowtarzalną specyfikę i różni się zdecydowanie od jakiegokolwiek innego, ziemskiego królestwa. Posługując się słowami Chrystusa trzeba o nim powiedzieć, że nie jest ono "z tego świata" (J 18,36). Ten jego nadprzyrodzony charakter sprawia, że nie jest tak wcale łatwo uchwycić jego istotę, gdyż posiada ono swoje "tajemnice". Uprzywilejowaną grupą, której "dano poznać tajemnice królestwa niebieskiego" (Mt 13,11) byli Apostołowie. I tylko Kościół, zbudowany na fundamencie Piotra i pozostałych Apostołów, może cieszyć się pełnią rozumienia tajemnic Bożych. Czas pojawienia się Królestwa Bożego
Królestwo Boże pojawiło się na ziemi wraz z przyjściem na świat Mesjasza, Jezusa Chrystusa: "Lecz jeśli Ja mocą Ducha Świętego wyrzucam złe duchy, to istotnie przyszło już do was królestwo Boże" (Mt 12,28). Przyjście na świat Zbawiciela nastąpiło w wyznaczonym przez Boga czasie, tzn. gdy nastała "pełnia czasu". Był to czas, w którym zaczął realizować się Boży plan odkupienia upadłej ludzkości i nadanie człowiekowi godności przybranego dziecka Bożego ("syna Bożego") na podobieństwo Jezusa Chrystusa, Jednorodzonego Syna Bożego (Ga 4,4-5; Ef 1,3-14; J 1,14).
Nauka o Królestwie Bożym zajmuje centralne miejsce w nauczaniu Jezusa Chrystusa. Liczne przypowieści Jezusa pozwalają zrozumieć istotę tego Królestwa, które św.Marek nazywa zwykle "królestwem Bożym", gdy św. Mateusz woli określać je z aramejska "królestwem niebieskim".
Królestwo Boże, tak jak to wynika z nauki Jezusa, posiada swoją niepowtarzalną specyfikę i różni się zdecydowanie od jakiegokolwiek innego, ziemskiego królestwa. Posługując się słowami Chrystusa trzeba o nim powiedzieć, że nie jest ono "z tego świata" (J 18,36). Ten jego nadprzyrodzony charakter sprawia, że nie jest tak wcale łatwo uchwycić jego istotę, gdyż posiada ono swoje "tajemnice". Uprzywilejowaną grupą, której "dano poznać tajemnice królestwa niebieskiego" (Mt 13,11) byli Apostołowie. I tylko Kościół, zbudowany na fundamencie Piotra i pozostałych Apostołów, może cieszyć się pełnią rozumienia tajemnic Bożych.
Królestwo Boże zgodnie z nauczaniem Jezusa należy rozpatrywać w dwóch aspektach:
1. Rzeczywistość już obecną lub bardzo bliską (np.: Łk 17,20-21).
2. Rzeczywistość eschatologiczną, która dopiero nadejdzie w przyszłości, w czasach ostatecznych, po końcu świata.
Królestwo Boże w Nowym Testamencie
Nauka o Królestwie Bożym zajmuje centralne miejsce w nauczaniu Jezusa Chrystusa. Liczne przypowieści Jezusa pozwalają zrozumieć istotę tego Królestwa, które św.Marek nazywa zwykle "królestwem Bożym", gdy św. Mateusz woli określać je z aramejska "królestwem niebieskim".
Królestwo Boże, tak jak to wynika z nauki Jezusa, posiada swoją niepowtarzalną specyfikę i różni się zdecydowanie od jakiegokolwiek innego, ziemskiego królestwa. Posługując się słowami Chrystusa trzeba o nim powiedzieć, że nie jest ono "z tego świata" (J 18,36). Ten jego nadprzyrodzony charakter sprawia, że nie jest tak wcale łatwo uchwycić jego istotę, gdyż posiada ono swoje "tajemnice". Uprzywilejowaną grupą, której "dano poznać tajemnice królestwa niebieskiego" (Mt 13,11) byli Apostołowie. I tylko Kościół, zbudowany na fundamencie Piotra i pozostałych Apostołów, może cieszyć się pełnią rozumienia tajemnic Bożych.
Czas pojawienia się Królestwa Bożego
Królestwo Boże pojawiło się na ziemi wraz z przyjściem na świat Mesjasza, Jezusa Chrystusa: "Lecz jeśli Ja mocą Ducha Świętego wyrzucam złe duchy, to istotnie przyszło już do was królestwo Boże" (Mt 12,28). Przyjście na świat Zbawiciela nastąpiło w wyznaczonym przez Boga czasie, tzn. gdy nastała "pełnia czasu". Był to czas, w którym zaczął realizować się Boży plan odkupienia upadłej ludzkości i nadanie człowiekowi godności przybranego dziecka Bożego ("syna Bożego") na podobieństwo Jezusa Chrystusa, Jednorodzonego Syna Bożego (Ga 4,4-5; Ef 1,3-14; J 1,14).