Sobór Watykański II stał się wypełnieniem pojedynczych i lokalnych prób odnowy Kościoła. Tego czego Sobór Watykański I nie przyniósł, gdyż był skoncentrowany na sprawach Kościoła włoskiego (powstanie Garibaldiego), a nie ogarnął spraw Kościoła powszechnego. To dopiero jego dopełnieniem był Sobór Watykański II, gdzie określono tożsamość Kościoła, szczególnie wyrażoną w Konstytucji dogmatycznej o Kościele Lumen gentium.
Kościół przez szybkie zmiany w mentalności społecznej, a szczególnie przez postępujący liberalizm, był zmuszony do gruntownej odnowy wewnętrznej, a szczególnie odnowy swego przepowiadania, aby być zrozumiałym dla współczesnego człowieka. W Kościele rosła coraz to większa świadomość tego, że jego działania, jego liturgia i nauczanie nie trafiają do człowieka XX wieku. Sobór Watykański II podjął się gigantycznej próby przezwyciężenia tego problemu. Miało to charakter i znamiona, które obecnie nazwalibyśmy nową ewangelizacją, gdyż nowość jakie przyniosło tchnienie Ducha Świętego na tym Soborze, jest przełomowa dla całego chrześcijaństwa.
Jan Paweł II widzi w wydarzeniu, jakim był Sobór, wiosnę i odrodzenie życia Kościoła. W encyklice Slavorum Apostoli pisze, iż "szczególnym zadaniem (...) Soboru Watykańskiego II, było ożywienie świadomości Kościoła, i poprzez jego wewnętrzną odnowę danie mu nowego, misjonarskiego impulsu do głoszenia odwiecznego orędzia zbawienia, pokoju oraz wzajemnej zgody wśród ludów i narodów, ponad wszelkie granice, jakie wciąż jeszcze dzielą naszą Planetę - która, z woli Boga Stwórcy i Odkupiciela, ma być wspólną ojczyzną całej ludzkości. Gromadzące się nad nią w naszych czasach zagrożenia nie mogą prowadzić do zapomnienia proroczej intuicji Papieża Jana XXIII, który zwołał Sobór z tą myślą i przekonaniem, że będzie on zdolny przygotować i zapoczątkować okres wiosny i odrodzenia w życiu Kościoła".
Sobór Watykański II stał się wypełnieniem pojedynczych i lokalnych prób odnowy Kościoła. Tego czego Sobór Watykański I nie przyniósł, gdyż był skoncentrowany na sprawach Kościoła włoskiego (powstanie Garibaldiego), a nie ogarnął spraw Kościoła powszechnego. To dopiero jego dopełnieniem był Sobór Watykański II, gdzie określono tożsamość Kościoła, szczególnie wyrażoną w Konstytucji dogmatycznej o Kościele Lumen gentium.
Kościół przez szybkie zmiany w mentalności społecznej, a szczególnie przez postępujący liberalizm, był zmuszony do gruntownej odnowy wewnętrznej, a szczególnie odnowy swego przepowiadania, aby być zrozumiałym dla współczesnego człowieka. W Kościele rosła coraz to większa świadomość tego, że jego działania, jego liturgia i nauczanie nie trafiają do człowieka XX wieku. Sobór Watykański II podjął się gigantycznej próby przezwyciężenia tego problemu. Miało to charakter i znamiona, które obecnie nazwalibyśmy nową ewangelizacją, gdyż nowość jakie przyniosło tchnienie Ducha Świętego na tym Soborze, jest przełomowa dla całego chrześcijaństwa.
Jan Paweł II widzi w wydarzeniu, jakim był Sobór, wiosnę i odrodzenie życia Kościoła. W encyklice Slavorum Apostoli pisze, iż "szczególnym zadaniem (...) Soboru Watykańskiego II, było ożywienie świadomości Kościoła, i poprzez jego wewnętrzną odnowę danie mu nowego, misjonarskiego impulsu do głoszenia odwiecznego orędzia zbawienia, pokoju oraz wzajemnej zgody wśród ludów i narodów, ponad wszelkie granice, jakie wciąż jeszcze dzielą naszą Planetę - która, z woli Boga Stwórcy i Odkupiciela, ma być wspólną ojczyzną całej ludzkości. Gromadzące się nad nią w naszych czasach zagrożenia nie mogą prowadzić do zapomnienia proroczej intuicji Papieża Jana XXIII, który zwołał Sobór z tą myślą i przekonaniem, że będzie on zdolny przygotować i zapoczątkować okres wiosny i odrodzenia w życiu Kościoła".