Ariadna porzucona na wyspie Naksos z pewnością jest zrozpaczona, straciła cel i miłość. Jest także zaskoczona, być może przestraszona, zbliżającym się pochodem. Strach miesza się jednak z nadzieją na zmianę i na ulgę, na zapomnienie o swoim losie. Podobnie jak w uchwyceniu punctum portretu Lewisa Payne’a, o którym pisał Roland Barthes2, tak i tutaj znamy los uwiecznionej osoby – wiemy z kontekstu mitologicznego co się stanie. Choć obraz Tycjana zawiera w sobie scenę przejścia pomiędzy przeszłością a przyszłością, to nie są one jednak równoczesne, równoważ-ne. Ariadna nie znajduje się w superpozycji, niczym kot Schrödingera. Nie jest bierna, związana prawami kosmologicznymi, jej dalszy los jest związany z decyzją.
Ariadna porzucona na wyspie Naksos z pewnością jest zrozpaczona, straciła cel i miłość. Jest także zaskoczona, być może przestraszona, zbliżającym się pochodem.
Strach miesza się jednak z nadzieją na zmianę i na ulgę, na zapomnienie
o swoim losie. Podobnie jak w uchwyceniu punctum portretu Lewisa Payne’a, o którym pisał Roland Barthes2, tak i tutaj znamy los uwiecznionej osoby – wiemy z kontekstu mitologicznego co się stanie. Choć obraz Tycjana zawiera w sobie scenę przejścia pomiędzy przeszłością a przyszłością, to nie są one jednak równoczesne, równoważ-ne. Ariadna nie znajduje się w superpozycji, niczym kot Schrödingera. Nie jest bierna, związana prawami kosmologicznymi, jej dalszy los jest związany z decyzją.