Question

Bardzo proszę o rozwiązanie zadania z hostorii na temat polityki wewnętrznej Napoleona Bonaparte.. Chodzi o scharakteryzowanie...

Answer 1

Napoleon Bonaparte ur. się w Ajaccio w 1769r. – (niedługo po przyłączeniu Korsyki do Francji). Dzięki uzyskaniu przez ojca uznania jego stanu szlacheckiego mógł ukończyć Szkołę Wojskową (w stopniu podporucznika artylerii). Był wrogo nastawiony do Francuzów, Rewolucje traktował jak drogę do odzyskania wolności wyspy, jednak jego rodzina opuściła Korsykę – wypędzona przez stronników partii antyfrancuskiej.

KONSTYTUCJA ROKU VII

Pierwszy zarys konstytucji stworzony przez Sieyesa miał dwa założenia podstawowe: likwidację systemu wyborczego poprzez przywrócenie władzy i zagwarantowanie jej monopol notablom oraz dokonanie drobiazgowego podziału władz publicznych – mimo osłabienia państwa niebezpieczeństwo nie zagrażało wolności.
Bonaparte zażądał dla siebie samego władzy wykonawczej – ludzie brumaire’a przyznali mu rację. Rewolucyjna walka z arystokracją potrzebowała skutecznego aparatu (dzięki koncentracji władzy).
Konstytucji moc obowiązującą nadano nielegalnym aktem (25 grudnia 1799) – kontrasygnowanym półoficjalnie przez obecnych na pewnym spotkaniu u Napoleona komisarz - jeszcze przed narodową ratyfikacją. Napoleon jako pierwszy konsul stał się wszechwładny. Wyznaczał wszystkich urzędników poza sędziami pokoju. Urzędnicy ci odpowiadali przed Radą Państwa – mianowaną przez Napoleona.


Napoleon za konsulatu

Tylko on posiadał inicjatywę prawodawczą. Deputowani wypowiadali się wobec projektów „tak” lub „nie”. Dyskusje odbywały się w 100 – u osobowym Trybunacie. Głosowano w 300 – u osobowym (członkowie „niemi”) Ciele Prawodawczym.



REORGANIZACJA ADMINISTRACYJNA

Napoleonowi odpowiadał istniejący aparat administracyjny – był narzędziem dyktatury, jeżeli nie kontrolował go niezależny Parlament.
Pierwszy konsul pracował w zamknięciu w swoim gabinecie w Tuileriach – rano i wieczorem wydawał do rozdysponowania rozkazy. Ministrowie porozumiewali się z Napoleonem prawie tylko pisemnie. Wiele funkcji odebrano im na rzecz radców stanu (np. budowa dróg, oświata).
Bonaparte posłużył się ludźmi obeznanymi po 1789r. ze sprawami państwowymi (np.Roederer, Berlier, Portalis i in.)
O realizacji ustaw decydowały rady administracyjne. Napoleon powoływał do nich kompetentnych ministrów i urzędników.

W listopadzie 1799r. powstał zarząd podatków bezpośrednich (Gaudin). Władze lokalne już nie sporządzały rejestrów, nie repartycowały podatków, nie ściągały w gł. miastach należności. Przywrócono mandaty poborców generalnych, pobieranie kaucji od rachmistrzów.
Założona została kasa gwarancyjna (powierzono ją Mollienowi) – stała się kasą amortyzacyjną (również łożenie funduszy rentowych).
Finansiści założyli za Dyrektoriatu kilka banków emisyjnych. Miały one formę spółek.
Kasa Rachunków Bieżących 13 lutego 1800r. została przekształcona w Bank Francuski – nie przyznano mu wyłączności emisji, ale zajął się kaucjowaniem i wydziałem rent i wynagrodzeń, zajął się także 3 mln. nakazów podatkowych.
Kasy miały jednak niewiele pieniędzy – podatki uiszczano np. w bonach, przekazach Dyrektoriatu. Niewielka była suma zdyskontowanych należności podatkowych. Bonaparte stosował środki nadzwyczajne – wypłaty w nieściągalnych przekazach, zaliczki dla finansistów, rekwizycje w bonach.

Reformę administracji prowincjonalnej regulowała ustawa
z 17 lutego 1800r. Utrzymano departamenty, gminy odzyskały autonomie (oprócz wielkich miast), poprzez okręgi wskrzeszono powiaty (districts).
Każdy okręg wyborczy podlegał zarządcy:
· prefektowi – pomagał mu sekretarz generalny;
· podprefektowi,
· merowi z pomocnikami.
Byli oni nominowani przez rząd a na wsi przez prefekta (gł. umiarkowani byli deputowani, generałowie, dyplomaci)
Wybór prefektów zależał od wysoko postawionych osobistości i członków zgromadzeń.
Utrzymano zgromadzenia: rada gł. departamentu rada okręgowa, rada miejska – podobne mianowanie członków, niewielkie uprawnienia.
„Komplet prefektów przysłużał się sprawie Bonapartego i był spadkiem po Rewolucji.”
Z powodu nieufności Napoleona do Ministra Policji Generalnej – Fouchego – nie scentralizowano policji. Gł. podlegała ona prefektom. „Czarnym” gabinetem była żandarmeria na czele z Moncey’em, kierowana przez Lavalette’a.
Bonaparte miał też własnych agentów.
Powszechne były samowolne nakazy aresztowań – kosztem obywateli pozbawionych wszelkiej ochrony z powodu wszechobecności w służbach szpicli.

18 marca 1800 kulminacją reorganizacji stała się reforma sądownictwa.
W kantonach zachowano sędziów pokoju. Trybunały powiatowe w okręgach stały się sądami pierwszej instancji. Powstało 29 trybunałów apelacyjnych (przypominały Parlamenty).

W prawie karnym sąd pokoju stał się trybunałem do spraw o naruszenie ustaw. Trybunał pierwszej instancji i trybunał apelacyjny dostały kompetencje sadów do spraw poprawczych. Pozostawiono trybunał do spraw karnych.

Pierwszy raz administracyjny wymiar sprawiedliwości stał się niezależny (rady prefektury i Rada Państwa). Zniesiono wybory sędziów – oprócz sędziów pokoju. Tylko Trybunał Kasacyjny wyznaczany był przez Senat – Bonaparte nominował sędziów (uznano ich za nieusuwalnych, ale ich awanse i pieniądze zależały od państwa).
Zarysował się prokuratura – miała wzmacniać represje w sytuacji zamieszek. Oskarżyciel publiczny stawał się naczelnikiem policji kryminalnej.

Wybór na stanowiska urzędowe Bonaparte oddał swojemu otoczeniu i wybitnym działaczom regionalnym.

Istotne jest, że pod egidą Bonapartego rewolucyjna burżuazja utworzyła rząd notablów – przetrwał on do Trzeciej Republiki.