Poeta wspomina lata dziecinne, gdy spędzał czas ze swoją babcią, która juz nie żyje. Mówi o niej "przenajświętsza" czyli wskazuje na to, że bardzo ją kochał, podziwiał. Opisuje jej wygląd to co zapamiętał. Jak jest ubrana. Porównuje ją do kwiatu orchidei, do archipelagu i gwiazdozbioru. Ukazuje tu jej pięknośc, nie tylko zewnętrzną ale i wewnętrzną. Wspomina czas gdy brała go na kolana i opowiadała mu to co wiedziała, chciała mu przedstawić świat w swoim rozumieniu. Był bardzo zasłuchany,. lubiał słyszeć jej głos. Wiersz jest wspomnieniem poety. Poeta jest podmiotem lirycznym. Wyraża się w pierwszej osobie liczby pojedyńczej. Używa słów jako opis by czytelnik mógł sobie wyobrazić wygląd kobiety. Wiersz jest napisany w tonacji ciepłej, aczkolwiek smutnej, ponieważ poeta musi wspomnieć nieżyjącą już kobiete. W wierszu znajduje się duzo epitetów.
W wierszu tym Herbert porównuje swoją babcię do orchidei, archipelagu i gwiazdozbioru. Wspomina swoje dzieciństwo i swoją kochaną babcię. Mówi, że uwielbia ją jak opowiada jemu o wsyzstkim we wszechświecie. Nie może pojąć dlaczego babcia nie opowiada mu o sobie, o krwawyc wojnach. Jest jej wdzięczny, że nie mówi mu o przykrych zdarzeniach i złudzeniach. Uwielbia ją taką jaka jest. W wierszu występują porównania, metafory, epitety. Porównania: babcia porównana jak archipelag, orchidea i gwiazdozbiór. Metafora: opowiada mi wszechświat, dno słowa. Epitety: długiej, obcisłej sukni, przenajświętsza babcia, jej kolanach,doświadczona Maria, szorstką powierzchnię. Składa się z zwrotek i wersów. Cechuje się brakiem rymów.
Poeta wspomina lata dziecinne, gdy spędzał czas ze swoją babcią, która juz nie żyje. Mówi o niej "przenajświętsza" czyli wskazuje na to, że bardzo ją kochał, podziwiał. Opisuje jej wygląd to co zapamiętał. Jak jest ubrana. Porównuje ją do kwiatu orchidei, do archipelagu i gwiazdozbioru. Ukazuje tu jej pięknośc, nie tylko zewnętrzną ale i wewnętrzną. Wspomina czas gdy brała go na kolana i opowiadała mu to co wiedziała, chciała mu przedstawić świat w swoim rozumieniu. Był bardzo zasłuchany,. lubiał słyszeć jej głos. Wiersz jest wspomnieniem poety. Poeta jest podmiotem lirycznym. Wyraża się w pierwszej osobie liczby pojedyńczej. Używa słów jako opis by czytelnik mógł sobie wyobrazić wygląd kobiety. Wiersz jest napisany w tonacji ciepłej, aczkolwiek smutnej, ponieważ poeta musi wspomnieć nieżyjącą już kobiete. W wierszu znajduje się duzo epitetów.
W wierszu tym Herbert porównuje swoją babcię do orchidei, archipelagu i gwiazdozbioru. Wspomina swoje dzieciństwo i swoją kochaną babcię. Mówi, że uwielbia ją jak opowiada jemu o wsyzstkim we wszechświecie. Nie może pojąć dlaczego babcia nie opowiada mu o sobie, o krwawyc wojnach. Jest jej wdzięczny, że nie mówi mu o przykrych zdarzeniach i złudzeniach. Uwielbia ją taką jaka jest. W wierszu występują porównania, metafory, epitety. Porównania: babcia porównana jak archipelag, orchidea i gwiazdozbiór. Metafora: opowiada mi wszechświat, dno słowa. Epitety: długiej, obcisłej sukni, przenajświętsza babcia, jej kolanach,doświadczona Maria, szorstką powierzchnię. Składa się z zwrotek i wersów. Cechuje się brakiem rymów.