Question

9. Podaj imiona proroków większych
10. Do jakiej grupy ksiąg Starego Testamentu należą księgi Hioba i Koheleta? Wymień pozostate
księgi z tej grupy
11. Kim są prorocy czasów współczesnych? Wymień jednego -
12. Opowiedz dzieje Mojżesza (do momentu wyjścia z niewoli egipskiej)
17. Ilu proroków zaliczamy do grona proroków mniejszych wymień trzech z nich
18. Dlaczego Żydzi znaleźli się w niewoli babilonskiej?
19. Przedstaw w kilku zdaniach dzieje Hioba
21. Jakie ważne dla nas prawdy zostały zawarte w księdze Koheleta?
22. Wymień proroków działających w okresie niewoli babilonskiej
23. Podaj znane ci fakty z życia dowolnie wybranego proroka większego
25. Dlaczego doszło do powstania machabejskiego, czym się zakończyło, kto stał na jego czele.

na dziś, do 10.30​

Answer 1

Odpowiedź:

Tytuł Czas powstania Zawartość Uwagi

Księga Izajasza VIII wieku p.n.e.  

Zawiera zbiór proroctw odnoszących się do wydarzeń z ponad 200 lat.

Proroctwa ukazują niektóre kluczowe wydarzenia w historii Izraela z perspektywy Boga. Księga pełna jest obietnic o nadchodzącym Mesjaszu i przyszłym odrodzeniu narodu[2].

Księga Jeremiasza VI wiek p.n.e.  Proroctwa Jeremiasza pochodzą z okresu panowania ostatnich pięciu królów Judy: z okresu wydarzeń prowadzących do zdobycia Jerozolimy przez króla Nabuchodonozora z Babilonu.

Księga Lamentacji VI wiek p.n.e.  

Księga Lamentacji składa się z pięciu pieśni nieznanych autorów. Pierwsze cztery mają budowę akrostychiczną, to znaczy każda strofa zaczyna się od nowej litery alfabetu hebrajskiego. Wyrażają one ból wobec zniszczenia Jerozolimy przez Babilończyków.

Autor prawdopodobnie był świadkiem upadku Jerozolimy w 586 r. przed Chr. Mógł być więc jednym z tych, którzy pozostali wśród ruin miasta, gdy wygnańcy udali się do Babilonu.

Księga Ezechiela 593-571 p.n.e.  

Księgę otwiera wizja Boga na równinach Babilonu. Wiele spośród proroctw Ezechiela ukazuje grzech i nazywa Boga Sędzią. Wobec wzniosłego obrazu chwały Bożej widać wyraźnie, jak wielkim grzechem są nieczystość i bałwochwalstwo. Ezechiel wie, że nie ma nadziei dla Jerozolimy i przewiduje jej upadek, do którego faktycznie dochodzi w 586 r. przed Chr.

Proroctwa Ezechiela często kończą się tymi słowami: „aby poznali, że Ja jestem Jahwe".

Księga Daniela poł. VI wieku p.n.e.- 164 r. p.n.e.  

Księga zaczyna się od historii Daniela. Jako młody chłopak został on uprowadzony do Babilonu, gdzie zatriumfował dzięki swej niezwykłej odwadze i wierności Bogu. Druga część księgi zawiera wizje przyszłości i słynną modlitwę.

Księga Ozeasza od czasów Jeroboama II do 721 r. p.n.e.[3]  

Ludzie zaczęli zwracać się do kananejskiego boga płodności – Baala. Korupcja religijnego i społecznego życia Izraela sprawiła, że upadek był nieuchronny. Prorok głosi jednak miłość Boga do niewiernego Izraela i Jego pragnienie, aby lud powrócił do Niego i mógł się cieszyć Jego błogosławieństwem.

Księga Joela ok. 600 r. p.n.e.[4]  

Rujnująca plaga szarańczy rozumiana jest jako znak nadejścia „Dnia Pańskiego", kiedy to odbędzie się sąd Boży. Joel wzywa lud do okazania skruchy i wygląda czasów pełnych błogosławieństwa. Wzywa do narodowej skruchy nie tylko z powodu ostrzegawczego „znaku", jakim jest plaga szarańczy, lecz dlatego, że Bóg osądzi i surowo ukarze brak żalu za grzechy.

Księga Amosa 786–746 r. p.n.e.  

Głównym zagadnieniem, które podejmuje prorok jest sprawiedliwość społeczna. Upomina prowadzących luksusowy tryb życia. Gdy Izraelici słuchali, jak krytykuje grzechy innych narodów, nie spodziewali się usłyszeć, że i oni zgrzeszyli. Opanowało ich wielkie przerażenie, gdy „dzień Pański" przedstawił jako dzień ciemności, a nie jasności.

Księga Abdiasza  Proroctwo przeciwko Edomitom. Naród ten, zamieszkujący tereny na południowy wschód od Judy, niedaleko miejsca, gdzie później zbudowano miasto Petra, skorzystał z niepowodzeń Jerozolimy i splądrował ją w czasie, gdy uległa Babilonowi[a].  

Jest to najkrótsza księga Starego Testamentu. Praktycznie nie odczytywana w Kościele Katolickim podczas mszy św.

Księga Jonasza 786–746 r. p.n.e.  

Historia najbardziej opornego wysłannika Boga, Jonasza, który musiał nauczyć się, że miłosierdzie Boże nie ogranicza się wyłącznie do Izraela. Jonasz nie zgadzał się z ideą, że miłosierdzie Boże sięgać może poza Izrael, zwłaszcza do kraju będącego jego nieprzyjacielem. Głównym punktem tej historii jest prawda, że zbawienie ostatecznie ma objąć cały świat.

Księga Micheasza 740-687 p.n.e.[b]  

Podobnie jak kilku innych proroków, Micheasz oburza się na ofiary i kult, którym nie towarzyszy sprawiedliwość i prawdziwa duchowość. Głównie podejmuje temat społecznej sprawiedliwości i prawdziwej religii. Spogląda jednak w przyszłość, widząc czas pokoju i błogosławieństwo Boże.

Księga Nahuma poł. VII w. p.n.e. Forma poematu  

Jest to tekst wyrażający radość z upadku Niniwy, stolicy potężnej Asyrii. Jest to jedna z kilku ksiąg prorockich, w której nie ma wezwania do skruchy. Podkreśla, iż Bóg jest Panem narodów i historii świata, oraz że narodowa potęga i duma nie są ostatecznymi przyczynami tego, co dzieje się w świecie polityki i wojen.

Księga Habakuka między 612 p.n.e. a 597 r. p.n.e.[5]  

Księga Sofoniasza za czasów Jozjasza, syna Amona, króla judzkiego (640-609 p.n.e.)  

Księga Aggeusza 520 r. p.n.e.  

Księga Zachariasza Proroctwa Zachariasza o Jerozolimie i odbudowie Świątyni trwają dłużej, niż proroctwa Aggeusza - od roku 520 do 518 przed Chr.[6] Dwuczęściowa księga, zawierająca wstęp i osiem wizji oraz dwa przesłania Jest on przedostatnim prorokiem Narodu Wybranego

Księga Malachiasza Malachiasz działał około osiemdziesięciu lat po Aggeuszu i Zachariaszu, około połowy V w. przed Chr. Księga składa się z 6 dysput prowadzonych między Bogiem Jahwe, prorokiem i ludem i dwuczęściowego epilogu, w którym Malachiasz wzywa do posłuszeństwa Prawu Mojżeszowemu i zapowiada ponowne przyjście Eliasza (3, 22-24)[7] Ostatni prorok Izraela.

Wyjaśnienie: