Question

3 pytania ;)1Etapy kariery Napoleona Bonaparte.

2.Co to było święte przymierze?

3.Rewolucje i powstania w europie w I poł. xIx w.(

( dotyczy działu europa od napoleona do wiosny ludów.śladami przeszłosci 3)

Krótko zwięźle i na temat bo klasówke mam .Dzięki

Answer 1

1.Urodził się w Ajaccio na Korsyce, w niezamożnej rodzinie adwokata pochodzenia szlacheckiego Carla Marii Buonapartego i jego żony Letycji.

W styczniu 1779 został zapisany do szkoły religijnej w Autun.

w maju 1793 wywołał antyfrancuskie powstanie rodzina Bonaparte musiała uciekać z wyspy. W kwietniu 1791 został awansowany na porucznika.

powołał go do objęcia dowództwa nad oddziałami broniącymi Republiki w czasie rojalistycznego powstania 5 października 1795. Pozwoliło to Napoleonowi kolejny raz wykazać się skutecznością, przez zastosowanie w walkach ulicznych artylerii. Po tym wydarzeniu został mianowany dowódcą wojsk wewnętrznych i generałem dywizji.

 

W latach 1796-1797 Napoleon odniósł we Włoszech wielkie sukcesy militarne, pokonał Austriaków oraz Sardyńczyków i narzucił im pokój w Campo Formio w 1797. Pod jego rozkazami służyły Legiony polskie dowodzone przez generała Jana Henryka Dąbrowskiego.

W 1797 trwała wciąż wojna Francji z Monarchią Brytyjską, ostatnim państwem I koalicji antyfrancuskiej, zawiązanej w 1793 przeciwko rewolucji we Francji. By zmusić Wielką Brytanię do zakończenia wojny, Napoleon Bonaparte zaproponował podbicie Indii – perły Korony Brytyjskiej. W tym celu Napoleon ruszył na Egipt, mający być przyszłą bazą wypadową do ataku na Indie. Wyprawa egipska doszła do skutku w maju 1798 Wzięło w niej udział 38 tysięcy marynarzy i żołnierzy oraz 175 uczonych i artystów, którzy mieli badać kulturę i historię Egiptu. Ich zasługą było odkrycie na nowo dla Europy historii starożytnego Egiptu.

Po sukcesach, jakimi było zajęcie Malty i Dolnego Egiptu z Aleksandrią, bitew pod Abukirem i pod piramidami, wojska ekspedycyjne spotykały same niepowodzenia: upiorny klimat, choroby tropikalne, zniszczenie floty francuskiej admirała Bruey'ego 2 sierpnia przez eskadrę angielskich okrętów admirała Nelsona u ujścia Nilu, powstanie ludności w Kairze, ingerencja wojsk tureckich, zajęcie Malty przez Anglików. Ostatecznie Francuzi zmuszeni zostali przez siły turecko-angielskie do kapitulacji w 1801.

Napoleon, nie czekając na ostateczne zakończenie kampanii, powrócił do Francji. Doceniając jego zasługi wojenne, obawiający się o swój los Dyrektoriat mianował go dowódcą wojskowym Paryża. Wykorzystał to i z pomocą wiernych oddziałów i Fouchego zainicjował 9 listopada (18 brumaire'a) 1799 w Saint-Cloud zakończony nazajutrz wojskowy zamach stanu. W jego wyniku Dyrektoriat został obalony, a władza w państwie przeszła w ręce trzech konsuli, z Napoleonem jako pierwszym konsulem. Zgodnie z nową konstytucją roku VIII miał ją sprawować przez dziesięć lat.

Answer 2

1)Jest takie powiedzienie, że "rewolucja pożera własne dzieci". Tak własnie stało sie podczas rewolucji francuskiej. Twórcy Wielkiego Terroru (czyli rządów poprzez zastraszenie) w wyniku zamachu stanu zostali zgilotynowani (ścięci, m. in. Maksymilian Robespierre i inni jakobini, czyli skrajni rewolucjoniści, zwolennicy terroru).Władzę przejał piecioosobowy Dyrektoriat (1794). W tym czasie Francja toczyła cięzkie wojny z Austrią, a potem z Rosją, w obronie rewolucji. Gwałtowne przemiany (rewolucje) sprzyjaja pojawieniu się wielkich osobistosci. Taką własnie postacią, która odcisnęła swe pietno na dziejach świata, stał się inteligentny, niski i uarty Korsykanin, 25-letni generał Napoleon Bonaparte. Awans generalski Bonaparte uzyskał od rewolucyjnych władz za bezlitosne zbombardowanie w 1793r. twierdzy Tulon. Nastepnie zlikwidował bunt rojalistów (zwolenników królestwa), masakrujac ich ogniem artylerii. Uratowany Dyrektoriat powierzył mu w 1796r. dowództwo armii francuskiej we Włoszech.

2)Przymierze zostało zawarte z inicjatywy cesarza Rosji Aleksandra I, przez: Cesarstwo Rosyjskie, Cesarstwo Austriackie (w osobie cesarza Franciszka I) i przez Królestwo Prus (w osobie króla Fryderyka Wilhelma III). Przymierze było próbą stworzenia stałej federacji państw europejskich i oparcia jej na trwałych, chrześcijańskich podstawach. W latach 1816-1817 do Świętego Przymierza zaproszono wszystkie kraje europejskie z wyjątkiem Turcji, jako kraju niechrześcijańskiego. W 1818 do Świętego Przymierza przystąpiło Królestwo Francji.

Deklarowanym celem Świętego Przymierza była promocja zasad chrześcijańskich w polityce zagranicznej i wewnętrznej państw. W praktyce cel ten przekładał się na obronę legitymizmu i dążenie do równowagi sił pomiędzy mocarstwami.

Podpisania aktu Świętego Przymierza odmówili: papież Pius VII i regent Wielkiej Brytanii - książę Jerzy, aprobując jednak zawarte w nim zasady. Sygnatariusze zobowiązali się do kierowania się w polityce zagranicznej i wewnętrznej zasadami religii chrześcijańskiej i sprawiedliwości, a także do wspólnej walki z liberalizmem i ruchami rewolucyjnymi oraz w obronie porządku politycznego ustalonego na kongresie wiedeńskim (1815).

Potocznie nazwą Święte Przymierze określano państwa założycielskie, których porozumienie wzmocniła obawa przed polskim ruchem niepodległościowym. W 1820, obradujący w Opawie, II kongres Świętego Przymierza zobowiązał uczestników do zwalczania dążenia do reform konstytucyjnych w swych krajach. W 1821 kongres w Lublanie upoważnił Austrię do obalenia rządu liberalnego w Neapolu. Kongres w Weronie, w następnym roku uchwalił interwencję Francji w Hiszpanii, na rzecz przywrócenia absolutyzmu. Zapadłe w 1815 postanowienia satysfakcjonowały koronowane głowy, arystokrację, elitę burżuazji. Budziły równocześnie wrogość społeczeństw, lekceważyły bowiem polityczne i narodowe dążenia rozbudzone w epoce rewolucji i Napoleona. Stąd też większa część XIX wieku upłynęła Europejczykom pod znakiem walki z duchem kongresu wiedeńskiego.

Kres Świętemu Przymierzu położyła rywalizacja Austrii i Rosji na Bałkanach (1822-1830), przede wszystkim zaś neutralność Austrii wobec działań wojennych pomiędzy Rosją, a Anglią i Francją podczas wojny krymskiej w 1854. Do ostatniej współpracy zbrojnej państw Świętego Przymierza doszło w maju 1849, kiedy to Rosja (w osobie Iwana Paskiewicza) pomogła stłumić powstanie węgierskie. Próby wskrzeszenia Świętego Przymierza, podejmowane przez Ottona von Bismarcka w latach 1872-1884, nie powiodły się.

3) a trzeciego nie wiem :) myśle ze pomoglam troche :)