Question

1.Określ czym różnią się emocje i wyjaśnij jakie mają znaczenie w życiu człowieka

2.wyjaśnij podłoże, objawy i skutki cukrzycy. Opisz na czym polega leczenie tej choroby

zeby to nie było opisane po jednym zdaniu, kazde polecenie napisane musi byc na ok1 strony zeszytu

Answer 1

1.Emocja – stan znacznego poruszenia umysłu. Słowo to miało w historii wiele znaczeń przed-psychologicznych, i odnosiło się nie do stanu indywidualnego umysłu, ale najpierw do przemieszczania się (ludów, populacji), potem do prawie fizycznej agitacji (np. w przypadku bywa .We współczesnym znaczeniu tego słowa, emocja implikuje aspekt działaniowy, reakcyjny, i nie jest równoznaczna z pasywnym uczuciem   namiętnośći). Takie rozumienie emocji zwiazane jest z pracami.

 

.Relacje międzyosobowe, które zachodzą pomiędzy człowiekiem a światem zewnętrzny i wewnętrznym opierają się na uczuciach i emocjach. Stany emocjonalno–uczuciowe odgrywają bardzo ważną rolę w życiu każdego z nas. Wpływają zarówno na rozwój psychiczny, fizyczny, jak i społeczny każdego człowieka. Uczą go samodzielnego funkcjonowania w społeczeństwie.    

         Każdy człowiek jest zdolny do dostrzegania, przeżywania, doświadczania uczuć. Zarówno emocje, jak i uczucia przenikają całe nasze życie i sprawiają, że człowiek je odczuwa – może się radować lub martwić, doznawać szczęścia lub przykrości. Jesteśmy powołani do tego, by rozwijać je w sobie, możemy im ulegać, bądź nimi kierować, potrafimy rozmawiać o naszych uczuciach, dzielić się nimi z innymi osobami. Jednak nie możemy dopuścić do tego, by zaginęły. Gdyby tak się stało, zginęłoby także nasze człowieczeństwo, umarłaby nasza osobowość.

         W miarę rozwijania w sobie emocji i uczuć, dochodzimy do uzyskania pewnej dojrzałości emocjonalnej, która pozwala nam świadomie i odpowiedzialnie kierować naszym zachowaniem na płaszczyźnie uczuciowo-emocjonalnej oraz dokonywać życiowych wyborów i ponosić wszelkie konsekwencje związane z naszymi decyzjami i poczynaniami. Dzięki dojrzałości emocjonalnej poznajemy naszą godność, wartość i niepowtarzalność, potrafimy przystosować się do życia w społeczeństwie. Stajemy się otwarci na potrzeby drugiego człowieka, darząc go naszymi pozytywnymi uczuciami: miłością, dobrocią, przyjaźnią i serdecznością. A jeżeli zaistnieje taka sytuacja, przezwyciężamy budzące się w nas negatywne uczucia: gniewu, złości, nienawiści, zazdrości.

         Skoro życie emocjonalno-uczuciowe odgrywa tak ważmą rolę w życiu człowieka, to warto zastanowic się czym ono jest? Jak przebiega jego rozwój? Które z warunków decydują o jego procesie rozwoju? Jakie są żródła stanów emocjonalno-uczuciowych? To niektóre tylko zagadnienia, na które należałoby dać odpowiedż, aby je lepiej zrozumieć.        

2.Najczęstsze postacie cukrzycy wynikają ze zmniejszonej wrażliwości tkanek na insulinę (insulinooporność) wymagającej nadmiernej ilości przekraczającej zdolność wydzielania w cukrzycy typu 2, z upośledzenia/zaprzestania wydzielania związanego z uszkodzeniem/zniszczeniem komórek beta w wyspach trzustki skutkujących niedoborem insuliny w cukrzycy typu 1, bądź ze zmian hormonalnych związanych z okresem ciąży w cukrzycy ciężarnych. Typy 1 i 2 są wielogenowe, tzn. są rezultatem mutacji w wielu genach, w odróżnieniu od monogenowych, np. typu MODY.
Cukrzyca typu 1 (dawniej nazywana insulinozależną, IDDM (Insulin Dependent Diabetes Mellitus) lub typu dziecięcego) – jest spowodowana rzeczywistym brakiem insuliny na skutek uszkodzenia komórek beta wysp Langerhansa trzustki. Jedynie te komórki mogą wytwarzać insulinę. Choroba pojawia się najczęściej u dzieci i osób młodych, choć może się rozpocząć nawet po 80. roku życia. Leczenie wymaga stałego podawania insuliny. Zwykle przyczyną choroby jest uszkodzenie komórek β przez własny układ odpornościowy (autoagresja, stąd również nazwa: cukrzyca autoimmunologiczna). Tempo niszczenia komórek może być szybkie lub wolne. Postać szybko postępująca zwykle występuje u dzieci. Wolno postępująca postać cukrzycy występująca u dorosłych nosi nazwę utajonej cukrzycy autoimmunologicznej dorosłych (LADA – Latent Autoimmune Diabetes in Adults). U 85-90% osób z cukrzycą typu 1 w chwili wykrycia choroby występują przeciwciała przeciwwyspowe i (lub) przeciwinsulinowe albo przeciwko dekarboksylazie kwasu glutaminowego (GAD), które są markerami procesu autoimmunologiczego. Osoby z cukrzycą typu I statystycznie częściej zapadają na inne choroby autoimmunologiczne, m.in. chorobę Gravesa-Basedowa, chorobę Hashimoto i chorobę Addisona. U osób pochodzenia afrykańskiego i azjatyckiego istnieją postacie cukrzycy typu 1 o nieznanej etiologii (postać idiopatyczna), bez objawów procesu autoimmunologicznego.
Ostatecznie przeżycie osoby z tą postacią cukrzycy jest uzależnione od zewnętrznego podawania insuliny. Wydzielanie insuliny jest u nich znikome bądź w ogóle nieobecne, co przejawia się małym lub niewykrywalnym stężeniem peptydu C (fragmentu białkowego powstającego podczas produkcji insuliny) w osoczu. U osób z tą postacią choroby istnieje większe ryzyko wystąpienia kwasicy ketonowej.
Cukrzyca typu 2 (dawniej nazywana insulinoniezależną, ang. Non-Insulin Dependent Diabetes Mellitus, w skrócie NIDDM) – to najczęstsza postać cukrzycy. U chorych zaburzone jest zarówno działanie, jak i wydzielanie insuliny, przy czym dominującą rolę może odgrywać jedna lub druga nieprawidłowość. Chorzy są mało wrażliwi na działanie insuliny (insulinooporność). Zwykle w początkowej fazie choroby insulina jest wydzielana w większej ilości – ale niewystarczająco do zwiększonych insulinoopornością potrzeb organizmu. Po pewnym czasie jej wydzielanie spada wskutek zniszczenia nadmiernie obciążonych komórek β wysepek Langerhansa. Dokładne przyczyny rozwoju tych zaburzeń nie są jeszcze poznane. Leczenie polega zazwyczaj na redukcji masy ciała, stosowaniu diety cukrzycowej, wysiłku fizycznego oraz doustnych leków przeciwcukrzycowych, u części chorych po pewnym czasie trwania choroby konieczna jest insulinoterapia. Ta postać cukrzycy niejednokrotnie umyka przez wiele lat rozpoznaniu, gdyż hiperglikemia nie jest na tyle wysoka, by wywołać klasyczne objawy cukrzycy. Niemniej u chorych w tym czasie mogą już rozwinąć się powikłania cukrzycy. Cukrzyca typu 2 występuje najczęściej u osób starszych, z otyłością lub innymi zaburzeniami metabolicznymi. Otyłość, zwłaszcza nadmiar tkanki tłuszczowej w okolicy brzusznej, powoduje oporność na insulinę.

mysle ze dasz naj bo tyle napisalem