1)jakie jest znaczenie tradycji w życiu codziennym człowieka i w życiu kościoła? 2)co łączy Pismo ŚWIĘTE I Tradycje Kościoła? 3)spróbuj wskazać w czym wyraża się tradycja kościoła? 4)kim byli Ojcowie Kościoła? 5)w jaki sposób Ojcowie Kościoła służyli Kościołowi? 6)opis Triduum paschalnego
Paulinkaa14
1.Bez niej wiara kościoła nie przetrwała by bo najpierw zaczęło się od nauczania Chrystusa potem przez tradycje ustną a potem przez jej spisanie.
2.Pismo Święte i tradycje kościoła łączy to że chodzi o to samo.
Jest to jedna wiara i wypełnia się ją .Większość tradycji kościoła jest z Pisma Świętego.W P.Ś chodzi o Boga i Jezusa i w tradycjach chodzi też o Boga i Jezusa..
3.Tradycja Kościoła, czyli to, co wspólnota pierwszych chrześcijan przejęła od Apostołów i przekazuje przez wieki w sposób prawdziwy z coraz większym zrozumieniem. Duże znaczenie ma tu nauka Ojców Kościoła, teologów żyjących w pierwszych wiekach po Chrystusie, odznaczających się świętością życia i wielką znajomością Jego nauki. Przekazane przez Ojców Kościoła nauczanie pomaga nam lepiej poznać wszystko, co objawił nasz Zbawiciel, Jezus Chrystus. Duch Święty strzeże Kościół przed niewłaściwym zrozumieniem Bożej prawdy. Dzięki temu Duchowi z pewnością prawdą jest to, w co wierzy cały Kościół, oraz to, czego uczą wszyscy biskupi pozostający w łączności z papieżem, a także to, co sam biskup Rzymu podaje w sposób uroczysty odnośnie do spraw wiary i moralności.
4.Byli to pisarze i teologowie we wczesnym chrześcijaństwie. Pojęcie to w starożytności chrześcijańskiej miało sens przenośny. W Liście do Koryntian (1 Kor. 4,15) pisze św. Paweł: Bo choćbyście mieli dziesięć tysięcy wychowawców w Chrystusie, to ojców macie niewielu. Dokładniej wyjaśnił to św. Ireneusz: Jeśli ktoś jest pouczony słowem przez drugiego, to nazywa się go synem, a tamtego ojcem. Było to więc popularne w starożytności utożsamianie ojcostwa duchowego z nauczaniem. W przekonaniu pierwszych chrześcijan biskup był nauczycielem zasad wiary, stąd jemu przede wszystkim przysługiwał ten zaszczytny tytuł. Później określenie Ojcowie Kościoła związano z pisarzami o niekwestionowanej wiedzy (łac. doctrina orthodoxa), świętym życiu (łac. sanctitas vitae) i zaaprobowanych przez Kościół (łac. approbatio) świadków nauki o wierze.
5.Służą w taki sposób że uczą wiary innych i naprowadzają na dobrą ścieżkę oraz mówią innym słowo Boże i uczą dobra żeby pójść do nieba.
6.Święte Triduum Paschalne (z łac. triduum – Trzy Dni) jest to najważniejsze wydarzenie w roku liturgicznym katolików, którego istotą jest celebracja Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa. Rozpoczyna się wieczorną Mszą w Wielki Czwartek (Msza Wieczerzy Pańskiej), kończy zaś drugimi nieszporami po południu Niedzieli Wielkanocnej.
Święta Wielkanocy wiążą się z żydowską Paschą. Samo słowo Pascha wywodzi się z hebr. paesah, co znaczy omijać, przejść. Święto to jest wspomnieniem niewoli narodu izraelskiego w Egipcie. Wyjście z Egiptu poprzedziło rytualne spożycie baranka paschalnego. Chrześcijanie wierzą, że Chrystus, kiedy spożywał ostatnią wieczerzę paschalną, wypełnił symbole starotestamentowe i że był Barankiem Paschalnym, który dopełnił zbawczej ofiary.
Pierwsze wzmianki o celebracji Wielkiego Tygodnia pochodzą z IV wieku. Aż do 1929 roku na określenie Triduum Paschalnego stosowano termin Triduum Sacrum. Obecnie używana nazwa pojawiła się w roku 1924.
2.Pismo Święte i tradycje kościoła łączy to że chodzi o to samo.
Jest to jedna wiara i wypełnia się ją .Większość tradycji kościoła jest z Pisma Świętego.W P.Ś chodzi o Boga i Jezusa i w tradycjach chodzi też o Boga i Jezusa..
3.Tradycja Kościoła, czyli to, co wspólnota pierwszych chrześcijan przejęła od Apostołów i przekazuje przez wieki w sposób prawdziwy z coraz większym zrozumieniem. Duże znaczenie ma tu nauka Ojców Kościoła, teologów żyjących w pierwszych wiekach po Chrystusie, odznaczających się świętością życia i wielką znajomością Jego nauki. Przekazane przez Ojców Kościoła nauczanie pomaga nam lepiej poznać wszystko, co objawił nasz Zbawiciel, Jezus Chrystus. Duch Święty strzeże Kościół przed niewłaściwym zrozumieniem Bożej prawdy. Dzięki temu Duchowi z pewnością prawdą jest to, w co wierzy cały Kościół, oraz to, czego uczą wszyscy biskupi pozostający w łączności z papieżem, a także to, co sam biskup Rzymu podaje w sposób uroczysty odnośnie do spraw wiary i moralności.
4.Byli to pisarze i teologowie we wczesnym chrześcijaństwie.
Pojęcie to w starożytności chrześcijańskiej miało sens przenośny. W Liście do Koryntian (1 Kor. 4,15) pisze św. Paweł: Bo choćbyście mieli dziesięć tysięcy wychowawców w Chrystusie, to ojców macie niewielu. Dokładniej wyjaśnił to św. Ireneusz: Jeśli ktoś jest pouczony słowem przez drugiego, to nazywa się go synem, a tamtego ojcem. Było to więc popularne w starożytności utożsamianie ojcostwa duchowego z nauczaniem. W przekonaniu pierwszych chrześcijan biskup był nauczycielem zasad wiary, stąd jemu przede wszystkim przysługiwał ten zaszczytny tytuł. Później określenie Ojcowie Kościoła związano z pisarzami o niekwestionowanej wiedzy (łac. doctrina orthodoxa), świętym życiu (łac. sanctitas vitae) i zaaprobowanych przez Kościół (łac. approbatio) świadków nauki o wierze.
5.Służą w taki sposób że uczą wiary innych i naprowadzają na dobrą ścieżkę oraz mówią innym słowo Boże i uczą dobra żeby pójść do nieba.
6.Święte Triduum Paschalne (z łac. triduum – Trzy Dni) jest to najważniejsze wydarzenie w roku liturgicznym katolików, którego istotą jest celebracja Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa. Rozpoczyna się wieczorną Mszą w Wielki Czwartek (Msza Wieczerzy Pańskiej), kończy zaś drugimi nieszporami po południu Niedzieli Wielkanocnej.
Święta Wielkanocy wiążą się z żydowską Paschą. Samo słowo Pascha wywodzi się z hebr. paesah, co znaczy omijać, przejść. Święto to jest wspomnieniem niewoli narodu izraelskiego w Egipcie. Wyjście z Egiptu poprzedziło rytualne spożycie baranka paschalnego. Chrześcijanie wierzą, że Chrystus, kiedy spożywał ostatnią wieczerzę paschalną, wypełnił symbole starotestamentowe i że był Barankiem Paschalnym, który dopełnił zbawczej ofiary.
Pierwsze wzmianki o celebracji Wielkiego Tygodnia pochodzą z IV wieku. Aż do 1929 roku na określenie Triduum Paschalnego stosowano termin Triduum Sacrum. Obecnie używana nazwa pojawiła się w roku 1924.