Question

1.Imiona Bogów biorących udział w Wojnie Trojańskiej

2.Nazwiska wybitnych greckich poetów

3.Scharakteryzuj krótko załorzenie szkoły stoickiej i szkoły epikurejskiej..

Answer 1

1.  W wojnie trojańskiej wzięli udział najwięksi greccy bohaterowie: Agamemnon (brat Menelaosa i wódz naczelny wyprawy), Achilles i Patroklos, Odyseusz, Palamedes, Nestor z synami, dwaj Ajaksowie. Na czele obrony Troi stał syn króla Priama, Hektor.

2. poezja hellenistyczna oraz rzymska pozbawiona znaczenia religijnego, mająca charakter czysto literacki, zawierająca jednak wiele istotnych informacji. Do tej kategorii należy zaliczyć:

poetów hellenistycznych Apolloniosa z Rodos, Kallimacha

poetów rzymskich Hyginusa, Owidiusza, Stacjusza, Valeriusa Flaccusa, Wergiliusza

późnoantycznych poetów greckich Nonnosa, Kwintusa ze Smyrny.

3. Szkoła stoicka - Stoicyzm zaczął się w III w p.n.e. a zakończył w II wieku w Rzymie. Najważniejsza, zajmuje się fizyką, logiką, teorią poznania, etyką, jest przeciwieństwem epikureizmu, który wiedzę o życiu czerpie z przyrody. Stoicy uniezależnili się od tego, są racjonalistami. Stoicyzm nakłada na jednostkę bezwzględny obowiązek opanowania się, dążenie do cnoty, życie w zgodzie z rozumem, który jest miarą naszego postępowania. Okresy - stoicyzm starszy, średni, młodszy. Założyciel to Lenon z Kition. Rozwinął go Hryzyp. W Rzymie Seneka ( nauczyciel Nerona ), Epiklet, Marek Aureliusz. Obejmuje logikę z teorią poznania, fizykę, etykę. Układ ten przyrównano do jajka ( żółtko - etyka - skorupka - logika ). Nauka logiki - stworzyli pojęcie sylogizmu, semantyki, gramatykę - rozróżnienie pomiędzy znakiem a przedmiotem ). Stoicy mają ubogą teorie poznania. Pojęcia ogólne istnieją tylko jako nazwy - nominalizm. Fizyka - poznanie ma charakter bierny - istnieją tylko ciała, poznany przedmiot robi ślad w duszy - wyobrażenie przedmiotu. Z wyobrażeń tych pod wpływem świadomości powstają pojęcia. Pojęcia i przyczyny nie są odrębne należą do tej samej dziedziny materialnej. Stoicy nawiązali do logosu ( Heraklit ) który nazwali pneuma - wieczny ogień, z którego powstało ciało. Wszechświat z konieczności podlega prawom natury. Stoicy są zwolennikami harmonii w świecie. Nasz świat jest najlepszym z możliwych. Etyka stoicka nawiązuje do Sokratesa i trochę do cyników. Ludzie nie potrafiący się pozbyć namiętności są nazywani głupcami. Trzeba wyrzekać się namiętności, rzeczy skrajnych - stan takiego wyrzekania nazywany jest apatią. Nagrodą jest stan niezależności - ataraksji. Wolność związana jest z naszym postrzeganiem świata. Cały świat ma swój rozum i cel. Człowiek mądry nie występuje przeciwko biegowi losów świata, powinien poznać cel świata i podporządkować się biegowi losów.
Fatum - immanentna konieczność wszystkich rzeczy i następstw, nie można jej niczym złamać. Jest to nieodwołalny wyrok biegów ludzkich losów, jest to cecha właściwa dla czegoś co jest transcendentalne ( zewnętrzne np. Bóg dla człowieka ). Wszystko jest powiązane łańcuchem przyczynowo - skutkowym i dąży do z góry ustalonego celu, niezależnego od niczego.

SZKOŁA EPIKUREJSKA Założyciel Epikur w 306 roku p.n.e. w Atenach, mieściła się w ogrodach Epikura. Przed wejściem widniał napis: " Gościu tutaj będzie ci dobrze, tutaj dobrem największym jest rozkosz." Zaginęła większość dzieł Epikura, zachował się tekst " Główne myśli Epikura " oraz 3 listy. Centralnym problemem Epikura było szczęście jednostki. Szczęście było dobrem najwyższym a celem było wyjaśnienie na czym szczęście polega i jak je osiągnąć. Epikur twierdził, że szczęście polega na doznawaniu jak największej przyjemności przez jak najdłuższy czas. Nieszczęście polega na doznawaniu cierpień Pogląd podobny głosił wcześniej Arystyp, którego uznaje się za twórcę hedonizmu. / Arystyp - największe dobro przyjemność zmysłowa/. Epikur twierdził, że tylko to jest dobre co uszczęśliwia człowieka, to co jest zgodne z jego naturą. Złem natomiast byłoby to co z naturą człowieka jest sprzeczne. Zgodna z naturą człowieka jest przyjemność, niezgodna przykrość. Epikur dzielił przyjemności na 2 grupy: -- negatywne: przy braku potrzeb; -- pozytywne: związane z zaspakajaniem potrzeb. Dla Epikura ważniejsze są przyjemności negatywne, bo tylko przy braku potrzeb człowiek jest wolny od cierpienia. Pozytywne są zależne od okoliczności zewnętrznych dla tego są zdane na niepewność. Przyjemności pozytywne: -- przyjemności cielesne; -- przyjemności duchowe. Wyższe są przyjemności duchowe. Istotą koncepcji etycznej Epikura było przekonanie, że do szczęścia wystarczy brak cierpienia, a więc szczęście nie był to stan pozytywnej przyjemności ale uczucie wolne od cierpień. Epikur twierdził, że w osiągnięciu szczęścia przeszkadzają człowiekowi 4 lęki: I lęk: przed bogiem; II lęk: przed śmiercią; III lęk: obawa cierpienia; IV lęk: obawa niemożliwości osiągnięcia szczęścia. I lęk: atomizm Epikura miał chronić przed tymi lękami; II lęk: śmierć najstraszliwsze zło nie dotyczy nas w ogóle, albowiem dopóki my jesteśmy nie ma śmierci, gdy zaś śmierć się zjawi wówczas nas już nie ma. III lęk: cierpienie, które jedynym złem łatwe jest do zniesienia, bo jeśli jest silne to nie jest długotrwałe, jeśli ciągnie się w czasie to jest słabe. IV lęk: szczęście łatwe do zdobycia jeśli człowiek żyje rozumnie, rozumnie zaś żyje ten kto żyje zgodnie z naturą /przyrodą/. Przywiązywał dużą wagę do przyjemności. Szkoła ta była szkołą długowieczną przetrwała do IV wieku n.e. Przedstawicielem rzymskiego epikureizmu był Tytus Lukrecjusz "O naturze."