Question

znacie jakiś wierszyk trwający 5 min jeśli tak podaj jego nazwe tylko bez durnych odpowiedzi typu lokomotywa lub kopciuszek tylko typu coś poważnego daje naj

Answer 1

Tęcza

Wstęp pierw uczynię, by mię lekkie słowo 
Nie pomówiło gdzie o profanację, 
Mowy że polskiej ja konchę perłową 
Zdrabniam na fraszki, na improwizacje, 
W kramarne cacka łamiąc ją i liche, 
Zamiast pielgrzymiej tuniki"" upięciem 
Zrobić, i w ślady pójść za wieszczów księciem 
- Majestatyczne, a nikłe i ciche. 

Nie! Kochanowski Jan, co nam kołyskę 
Dawidowymi psalmy ośpiewywał; 
Adam, którego dni wam były bliskie, 
I Zygmunt, który mnie, jak wy, widywał; 
I ty, Anhelli, sybirski poeto, 
Dziś, w niewidzialnym sejmie wziąwszy krzesła, 
Swego mi tutaj nie rzucicie veto 
Za Pieśń, że wyszła z ksiąg, z trumn się wyniesła 
I, bacząc mało, ile koturn splami, 
Weszła tu w żywych świat - że weszła drzwiami. 

Owszem, traf nawet, kto inny nie bardzo, 
Ale Pieśń może objąć skrzydłem krzywym, 
I jako rzeczą, którą słusznie wzgardzą, 
Cisnąć o ziemię tym lwem uporczywym, 
Co, jeśli będzie skłaniał się pomału, 
Stopy jej grzywą poociera z kału. 
A cóż dopiero, gdy traf pieśń zaręcza, 
Rymy gdy z myślą jednym zbrzmieją spadkiem 
I przedmiot ślepym nie padnie przypadkiem... 
Przedmiot ten na dziś - tu - jest słowo: Tęcza. 

II 
Gdziekolwiek ludy czoło podnosiły 
Ku firmamentu wklęsłościom ogromnym, 
Duch czuł, że wyżej głów szukano siły, 
W pierwo-ocknięciu już bywając skromnym, 
I choć zmysłami po niebiosach macał, 
Zgadywał prawdę, gdy w serce powracał. 
Chaldejski mędrzec, co gwiazd pyta nocą, 
Perski, egipski i greccy mistrzowie, 
I kmieć słowiański, gdy przelicza nowie, 
W niebo się zwykle odnaszają - po co? - 
Po co najbystrzej szybują orłowie, 
Gdy się w sztucznych teleskopach złocą, 
Planety po co błyszczą coraz nowe? 

Lecz z wszech-tradycji i wszech-wiadomości, 
Jakie mędrcowie podają i prości, 
Mąż, co przez mamkę ssał egipskie mleko, 
A Izraelem był przez krew i Boga, 
O trumny świata oparłszy się wieko, 
Mojżesz, wysłyszał Pańską tajemnicę 
I, pióro Słowu zdawszy Przedwiecznemu, 
Potopów wielką opisał źródlicę, 

Tak że nikt po dziś - ni wpierw - równy jemu! 
Tam - ileż razy wśród żagli pękania 
Albo na falach światowej zamieci 
Szukałem kart tych i opowiadania. 
Skąd Tęczy okrąg ponad Arką świeci? 
A łza słoneczny promień mi w powiece 
Siedmiła barwą - i zdawało mi się, 
Że w tęczę lecę... 

Takie bo prawo-praw On na Irysie 
Zakreślił, który Miłość jest, że oto 
Gniew Jego nawet woła na człowieka: "Sieroto! 
Ojciec ojców na ciebie czeka." 

III 
A ludzie?... ludzi legenda jest inną; 
Tę - w ziemi laurów, za Werony bramą, 
Słyszałem - ówdzie stała się już gminną, 
Gdy indziej Szekspir swą rozniósł ją dramą, 
I każdy dzisiaj wie - ze słów poety, 
Kto Montekowie są, kto Kapulety... 

Zamków dwóch gruzy powyłamywanych 
Po obu stronach sterczały przede mną, 
Jako jędz dwojga kły nieprzejednanych; 
W powietrzu ciężko było - w górze ciemno; 
Burzy, zdawało się, że spadnie nawał 
Kląć pychę rodów i waśni domowe, 
A piorun, wyznam, że mi nie dostawał, 
I obracałem ku niebiosom głowę, 
Wietrząc siarczanych tchnień żółtawe światło, 
Co dwóm ruinom tym służyło za tło. 

Lecz w chwili właśnie, gdy już, już mniemałem, 
Że burza wielkim uderzy nawałem, 
Góry - że echa gromowe rozjęczą, 
Ironii jakaś siła niezgadniona 
Zamków dwóch szczyty. . . uwieńczyła - Tęczą ! 
A jam pomyślił: tu - kłamie i ona!... 

Czyż łatwiej, łatwiej, planetę zwaśnioną 
Zeswoić z Tęczą Twórcy rozjaśnioną, 
Lub upiąć w niebie gwiazdy nowej klamrą, 
Niż serca ludzi - wpierw, nim ludzie zamrą?!