Reformy z początków panowania Stanisława Augusta. W pierwszych dwu latach panowania Stanisława Augusta starał się kontynuować dzieło reform. W tym czasie udało się poprawić sytuację monetarną, m.in. dzięki otwarciu mennicy państwowej i podniesieniu dochodów z dóbr królewskich poprzez lepszą ich administrację. Polityka dworu sprzyjała też rozwojowi przemysłu i handlu, co w przyszłości wzmocnić miało skarb państwa. Podjęte zostały działania na rzecz unowocześnienia administracji państwowej. Coraz większą rolę zaczęła odgrywać tzw. Konferencja króla z ministrami, czyli stale działająca rada przy monarsze, pełniąca funkcję rządu. Król patronował też przedsięwzięciom na rzecz unowocześnienia armii, której budżet został powiększony. W 1765 r. założył w Warszawie Korpus Kadetów, szkołę zwaną Szkołą Rycerską, która kształciła przyszłych oficerów. Z jej murów wyszło wielu późniejszych wybitnych działaczy politycznych i dowódców, jak: Tadeusz Kościuszko, Jakub Jasiński czy Karol Kniaziewicz. Przeprowadzone reformy uczynić miały Polskę nowoczesną monarchią parlamentarną, ze sprawnie działającym rządem i dobrze funkcjonującą gospodarką. Spotykały się one jednak ze sprzeciwem i wewnętrznej opozycji magnackiej i państw sąsiednich. Przemiany w gospodarce wiejskiej. W okresie stanisławowskim rozwijały się dążenia do podniesienia poziomu produkcji rolnej, zapoczątkowane już w czasach saskich. Wynikało to z ogólnej sytuacji gospodarczej Europy, która w związku z uprzemysłowieniem i rozwojem demograficznym potrzebowała coraz więcej żywności i surowców pochodzenia rolniczego. Wobec niskiej wydajności pracy pańszczyźnianej, która nadal dominowała w folwarkach szlacheckich, coraz śmielej sięgano po inne formy, jak czynszowanie i wolny najem robotników rolnych. Czynszowanie chłopów rozwijało się przed wszystkim w dobrach magnackich , bardziej narażonych na nieuczciwość i nadużycia administratorów czyli dzierżawców. Obok uprawy zbóż, będącej podstawą gospodarki wiejskiej, więcej uwagi zwracano na rozwój hodowli oraz upraw roślin pastewnych i przemysłowych. Len, wełna, skóry stawały się poszukiwanym surowcem dla zagranicznych i własnych manufaktur. Rozwój manufaktur. W drugiej połowie XV||| wieku nastąpił dalszy rozwój przemysłu manufakturowego. Nadal najwięcej manufaktur było w dobrach magnackich i królewskich. Między innymi własnością skarbu królewskiego była słynna manufaktura w Kozienicach, w której produkowano broń. Obok manufaktur magnackich i królewskich rozwijały się manufaktury mieszczańskie, m.in. w Wielkopolsce, Warszawie, Gdańsku i Krakowie. W odróżnieniu od magnackich, które jako siłę roboczą wykorzystywały chłopów pańszczyźnianych, manufaktury mieszczańskie oparte były na pracy najemnej, a zatrudnionymi byli wykwalifikowani rzemieślnicy. Przemiany na wsi umożliwiające zwiększenie jej siły nabywczej, powstawanie przemysłu manufakturowego, przyczyniły się do lepszego funkcjonowania rynku wewnętrznego, a nawet i zagranicznego, mimo niekorzystnych dla polskiego handlu traktatów z zaborcami. Wzrost roli miast. Sytuacja ta sprzyjała odbudowie znaczenia miast, które powracały do swej roli handlowej, usługowo-rzemieślniczej i finansowej. Powstawały banki mieszczańskie i przedsiębiorstwa przemysłowe. Rosła rola i znaczenie mieszczaństwa.
Reformy z początków panowania Stanisława Augusta. W pierwszych dwu latach panowania Stanisława Augusta starał się kontynuować dzieło reform. W tym czasie udało się poprawić sytuację monetarną, m.in. dzięki otwarciu mennicy państwowej i podniesieniu dochodów z dóbr królewskich poprzez lepszą ich administrację. Polityka dworu sprzyjała też rozwojowi przemysłu i handlu, co w przyszłości wzmocnić miało skarb państwa. Podjęte zostały działania na rzecz unowocześnienia administracji państwowej. Coraz większą rolę zaczęła odgrywać tzw. Konferencja króla z ministrami, czyli stale działająca rada przy monarsze, pełniąca funkcję rządu. Król patronował też przedsięwzięciom na rzecz unowocześnienia armii, której budżet został powiększony. W 1765 r. założył w Warszawie Korpus Kadetów, szkołę zwaną Szkołą Rycerską, która kształciła przyszłych oficerów. Z jej murów wyszło wielu późniejszych wybitnych działaczy politycznych i dowódców, jak: Tadeusz Kościuszko, Jakub Jasiński czy Karol Kniaziewicz. Przeprowadzone reformy uczynić miały Polskę nowoczesną monarchią parlamentarną, ze sprawnie działającym rządem i dobrze funkcjonującą gospodarką. Spotykały się one jednak ze sprzeciwem i wewnętrznej opozycji magnackiej i państw sąsiednich. Przemiany w gospodarce wiejskiej.
Reformy z początków panowania Stanisława Augusta.
W pierwszych dwu latach panowania Stanisława Augusta starał się kontynuować dzieło reform. W tym czasie udało się poprawić sytuację monetarną, m.in. dzięki otwarciu mennicy państwowej i podniesieniu dochodów z dóbr królewskich poprzez lepszą ich administrację. Polityka dworu sprzyjała też rozwojowi przemysłu i handlu, co w przyszłości wzmocnić miało skarb państwa. Podjęte zostały działania na rzecz unowocześnienia administracji państwowej. Coraz większą rolę zaczęła odgrywać tzw. Konferencja króla z ministrami, czyli stale działająca rada przy monarsze, pełniąca funkcję rządu.
Król patronował też przedsięwzięciom na rzecz unowocześnienia armii, której budżet został powiększony. W 1765 r. założył w Warszawie Korpus Kadetów, szkołę zwaną Szkołą Rycerską, która kształciła przyszłych oficerów. Z jej murów wyszło wielu późniejszych wybitnych działaczy politycznych i dowódców, jak: Tadeusz Kościuszko, Jakub Jasiński czy Karol Kniaziewicz.
Przeprowadzone reformy uczynić miały Polskę nowoczesną monarchią parlamentarną, ze sprawnie działającym rządem i dobrze funkcjonującą gospodarką. Spotykały się one jednak ze sprzeciwem i wewnętrznej opozycji magnackiej i państw sąsiednich.
Przemiany w gospodarce wiejskiej.
W okresie stanisławowskim rozwijały się dążenia do podniesienia poziomu produkcji rolnej, zapoczątkowane już w czasach saskich. Wynikało to z ogólnej sytuacji gospodarczej Europy, która w związku z uprzemysłowieniem i rozwojem demograficznym potrzebowała coraz więcej żywności i surowców pochodzenia rolniczego.
Wobec niskiej wydajności pracy pańszczyźnianej, która nadal dominowała w folwarkach szlacheckich, coraz śmielej sięgano po inne formy, jak czynszowanie i wolny najem robotników rolnych. Czynszowanie chłopów rozwijało się przed wszystkim w dobrach magnackich , bardziej narażonych na nieuczciwość i nadużycia administratorów czyli dzierżawców.
Obok uprawy zbóż, będącej podstawą gospodarki wiejskiej, więcej uwagi zwracano na rozwój hodowli oraz upraw roślin pastewnych i przemysłowych. Len, wełna, skóry stawały się poszukiwanym surowcem dla zagranicznych i własnych manufaktur.
Rozwój manufaktur.
W drugiej połowie XV||| wieku nastąpił dalszy rozwój przemysłu manufakturowego. Nadal najwięcej manufaktur było w dobrach magnackich i królewskich. Między innymi własnością skarbu królewskiego była słynna manufaktura w Kozienicach, w której produkowano broń.
Obok manufaktur magnackich i królewskich rozwijały się manufaktury mieszczańskie, m.in. w Wielkopolsce, Warszawie, Gdańsku i Krakowie. W odróżnieniu od magnackich, które jako siłę roboczą wykorzystywały chłopów pańszczyźnianych, manufaktury mieszczańskie oparte były na pracy najemnej, a zatrudnionymi byli wykwalifikowani rzemieślnicy.
Przemiany na wsi umożliwiające zwiększenie jej siły nabywczej, powstawanie przemysłu manufakturowego, przyczyniły się do lepszego funkcjonowania rynku wewnętrznego, a nawet i zagranicznego, mimo niekorzystnych dla polskiego handlu traktatów z zaborcami.
Wzrost roli miast.
Sytuacja ta sprzyjała odbudowie znaczenia miast, które powracały do swej roli handlowej, usługowo-rzemieślniczej i finansowej. Powstawały banki mieszczańskie i przedsiębiorstwa przemysłowe. Rosła rola i znaczenie mieszczaństwa.
Reformy z początków panowania Stanisława Augusta.
W pierwszych dwu latach panowania Stanisława Augusta starał się kontynuować dzieło reform. W tym czasie udało się poprawić sytuację monetarną, m.in. dzięki otwarciu mennicy państwowej i podniesieniu dochodów z dóbr królewskich poprzez lepszą ich administrację. Polityka dworu sprzyjała też rozwojowi przemysłu i handlu, co w przyszłości wzmocnić miało skarb państwa. Podjęte zostały działania na rzecz unowocześnienia administracji państwowej. Coraz większą rolę zaczęła odgrywać tzw. Konferencja króla z ministrami, czyli stale działająca rada przy monarsze, pełniąca funkcję rządu.
Król patronował też przedsięwzięciom na rzecz unowocześnienia armii, której budżet został powiększony. W 1765 r. założył w Warszawie Korpus Kadetów, szkołę zwaną Szkołą Rycerską, która kształciła przyszłych oficerów. Z jej murów wyszło wielu późniejszych wybitnych działaczy politycznych i dowódców, jak: Tadeusz Kościuszko, Jakub Jasiński czy Karol Kniaziewicz.
Przeprowadzone reformy uczynić miały Polskę nowoczesną monarchią parlamentarną, ze sprawnie działającym rządem i dobrze funkcjonującą gospodarką. Spotykały się one jednak ze sprzeciwem i wewnętrznej opozycji magnackiej i państw sąsiednich.
Przemiany w gospodarce wiejskiej.