Zadanie. Jak sądzisz dlaczego wiek osiemnasty nazywa się wiekiem rozumu Uzasadnij swoje zdanie W swojej wypowiedzi odwołaj się do poznanych nazwisk. (Nazwiska to Wolter, Jan Jakub Russeau,Imanuel Kant,Denis Dierot).
Malwinka1111
Pod koniec XVII wieku w Europie, a konkretnie we Francji rozpoczął się ruch umysłowy, nazwany oświeceniem. Oświecenie było epoką rozumu. Jak sama nazwa wskazuje ówcześni myśliciele pragnęli oświecić światłem rozum. Ludzie wieku świateł chcieli oświecić te dziedziny życia, które dotąd „były w cieniu”: naukę, filozofię, politykę, religię i oświatę.
Idee, jakie przyświecały ludziom oświecenia bardzo różniły się od poglądów ludzi z odrodzenia- humanistów. Humaniści cofali się do przeszłości. Prawdy o człowieku szukali w Biblii i w dorobku antyku- epoki, która tak bardzo interesowała się ludzkim istnieniem. Za to ludzie oświecenia poszukiwali prawdy od początku, odkrywając wszystko na nowo. Pragnęli doświadczyć wszystkiego na własnej skórze. Chcieli wszystkiego się dowiedzieć i prowadzili własne, samodzielne odkrycia. Twórcy nowych prądów umysłowych zrywali z teologicznym poglądem na świat, głosząc nieograniczone możliwości ludzkiego rozumu. Oświeceni szukali nowego ładu, odwołując się do nauk eksperymentalnych.Jednym z wierzących w deizm był Wolter, który przejmował rozum jako miarę prawdy, odrzucał wszystkie zjawiska nadprzyrodzone. Jako przeciwnik religii objawionej uważał, że istnienia Boga można dowieść na drodze rozumowej. Wypowiedział słynne zdanie: „Gdyby Bóg nie istniał, trzeba by Go wynaleźć”, wychodząc z założenia, że sens świata wiąże się z istnieniem Boga, który wymierza sprawiedliwość.
Libertynizm z kolei to nurt umysłowy powstały jeszcze w XVII- wiecznej Francji, jako protest przeciwko prześladowaniom wolnej myśli. Libertynizm początkowo rozumiany jako synonim rozpusty, stał się z czasem synonimem ateizmu i hedonizmu. Libertynizm wywarł znaczny wpływ na postawy twórców oświecenia (m.in. Woltera). W literaturze oświecenia wyodrębniły się trzy prądy: klasycyzm, rokoko i sentymentalizm.Klasycyzm odwoływał się do antyku. Reguły klasycyzmu zawierała m.in. „Sztuka poetycka” Nicolasa Boileau, mająca takie cechy, jak jasność i czytelność wyrażania myśli, kierowanie się umiarem i dobrym smakiem, wewnętrzną harmonią i określonymi zasadami (np. trzech jedności w dramacie). Do najwybitniejszych pisarzy klasycyzmu francuskiego należeli: Pierre Corneille, Molier, Jean de La Fontaine, a także Wolter i Jan Jakub Rousseau. W Polsce klasycyzm stanisławowski reprezentują m.in. Ignacy Krasicki, Adam Naruszewicz i Stanisław Trembecki.
Rokoko, styl w sztuce i literaturze XVIII w. posiadało motywy charakterystyczne dla późnego baroku, a związane z epoką Ludwika XV. Niewielkie pomieszczenia o owalnych kształtach z dużą liczbą luster i o wielu sporych rozmiarów drzwiach i oknach. W literaturze, gdzie trudniej wyodrębnić ten styl, rokoko przejawiało się w formach eleganckich i wysmakowanych. Do literatury rokoka zalicza się m.in. powieść Laclos „Niebezpieczne związki”.
Sentymentalizm lekceważy istnienie harmonii świata wskazując na zgubny wpływ cywilizacji na życie człowieka. Myśl tę rozwinął Jan Jakub Rousseau, uważany za duchowego patrona sentymentalizmu. Sentymentalizm swoją nazwę zawdzięcza powieści Laurence’a Sterne’a „Podróż sentymentalna”. W ujęciu filozoficznym sentymentalizm nawiązywał do Davida Hume’a, dla którego doświadczenie zmysłowe stanowiło podstawowy sposób poznawania świata. Pospolicie zaś sentymentalizm uważany był za powrót do natury.
W oświeceniu dokonano wielkich odkryć. Angielski matematyk, fizyk i astronom, Isaac Newton odkrył zasady dynamiki oraz prawo powszechnego ciążenia. Dokonał tego patrząc na spadające z drzewa jabłko. Inny brytyjski uczony, Wiliam Harvey opisał krążenie krwi w organizmie człowieka. Przełomowego odkrycia z matematyki dokonał także Leibniz. Odkryciom naukowym towarzyszyły wynalazki. Na początku XVII w. powstał pierwszy mikroskop. W XVIII w. skonstruowano pierwszy termometr oraz piorunochron. Dokonano pierwszego lotu balonem. Prowadzono także eksperymenty z silnikiem parowym i elektrycznością. Powstała pierwsza na świeci giełda w Holandii. Rozwijała się masoneria, narodził się magnetyzm zwierzęcy, ogłaszał swe pisma wizyjne Emanuel Swedenborg, interesowano się lewitacją (Casanova) i pokazami magii (Cagliostro).
Idee, jakie przyświecały ludziom oświecenia bardzo różniły się od poglądów ludzi z odrodzenia- humanistów. Humaniści cofali się do przeszłości. Prawdy o człowieku szukali w Biblii i w dorobku antyku- epoki, która tak bardzo interesowała się ludzkim istnieniem. Za to ludzie oświecenia poszukiwali prawdy od początku, odkrywając wszystko na nowo. Pragnęli doświadczyć wszystkiego na własnej skórze. Chcieli wszystkiego się dowiedzieć i prowadzili własne, samodzielne odkrycia. Twórcy nowych prądów umysłowych zrywali z teologicznym poglądem na świat, głosząc nieograniczone możliwości ludzkiego rozumu. Oświeceni szukali nowego ładu, odwołując się do nauk eksperymentalnych.Jednym z wierzących w deizm był Wolter, który przejmował rozum jako miarę prawdy, odrzucał wszystkie zjawiska nadprzyrodzone. Jako przeciwnik religii objawionej uważał, że istnienia Boga można dowieść na drodze rozumowej. Wypowiedział słynne zdanie: „Gdyby Bóg nie istniał, trzeba by Go wynaleźć”, wychodząc z założenia, że sens świata wiąże się z istnieniem Boga, który wymierza sprawiedliwość.
Libertynizm z kolei to nurt umysłowy powstały jeszcze w XVII- wiecznej Francji, jako protest przeciwko prześladowaniom wolnej myśli. Libertynizm początkowo rozumiany jako synonim rozpusty, stał się z czasem synonimem ateizmu i hedonizmu. Libertynizm wywarł znaczny wpływ na postawy twórców oświecenia (m.in. Woltera).
W literaturze oświecenia wyodrębniły się trzy prądy: klasycyzm, rokoko i sentymentalizm.Klasycyzm odwoływał się do antyku. Reguły klasycyzmu zawierała m.in. „Sztuka poetycka” Nicolasa Boileau, mająca takie cechy, jak jasność i czytelność wyrażania myśli, kierowanie się umiarem i dobrym smakiem, wewnętrzną harmonią i określonymi zasadami (np. trzech jedności w dramacie). Do najwybitniejszych pisarzy klasycyzmu francuskiego należeli: Pierre Corneille, Molier, Jean de La Fontaine, a także Wolter i Jan Jakub Rousseau. W Polsce klasycyzm stanisławowski reprezentują m.in. Ignacy Krasicki, Adam Naruszewicz i Stanisław Trembecki.
Rokoko, styl w sztuce i literaturze XVIII w. posiadało motywy charakterystyczne dla późnego baroku, a związane z epoką Ludwika XV. Niewielkie pomieszczenia o owalnych kształtach z dużą liczbą luster i o wielu sporych rozmiarów drzwiach i oknach. W literaturze, gdzie trudniej wyodrębnić ten styl, rokoko przejawiało się w formach eleganckich i wysmakowanych. Do literatury rokoka zalicza się m.in. powieść Laclos „Niebezpieczne związki”.
Sentymentalizm lekceważy istnienie harmonii świata wskazując na zgubny wpływ cywilizacji na życie człowieka. Myśl tę rozwinął Jan Jakub Rousseau, uważany za duchowego patrona sentymentalizmu. Sentymentalizm swoją nazwę zawdzięcza powieści Laurence’a Sterne’a „Podróż sentymentalna”. W ujęciu filozoficznym sentymentalizm nawiązywał do Davida Hume’a, dla którego doświadczenie zmysłowe stanowiło podstawowy sposób poznawania świata. Pospolicie zaś sentymentalizm uważany był za powrót do natury.
W oświeceniu dokonano wielkich odkryć. Angielski matematyk, fizyk i astronom, Isaac Newton odkrył zasady dynamiki oraz prawo powszechnego ciążenia. Dokonał tego patrząc na spadające z drzewa jabłko. Inny brytyjski uczony, Wiliam Harvey opisał krążenie krwi w organizmie człowieka. Przełomowego odkrycia z matematyki dokonał także Leibniz. Odkryciom naukowym towarzyszyły wynalazki. Na początku XVII w. powstał pierwszy mikroskop. W XVIII w. skonstruowano pierwszy termometr oraz piorunochron. Dokonano pierwszego lotu balonem. Prowadzono także eksperymenty z silnikiem parowym i elektrycznością. Powstała pierwsza na świeci giełda w Holandii. Rozwijała się masoneria, narodził się magnetyzm zwierzęcy, ogłaszał swe pisma wizyjne Emanuel Swedenborg, interesowano się lewitacją (Casanova) i pokazami magii (Cagliostro).