Onomatopeja, dźwiękonaśladownictwo, naśladowanie przy pomocy zapisanych dźwięków wymowy użytych w utworze literackim wyrazów bądź ich zespołów, pozajęzykowych efektów akustycznych. W najprostszej postaci są to wyrazy dźwiękonaśladowcze, w swej wymowie pokrewne dźwiękom występującym w rzeczywistości, np. brzęczeć, szeleścić, kukać.
W utworach artystycznych, a zwłaszcza w poezji, oznacza to również gromadzenie wyrazów o podobnych walorach i formowanie dźwiękonaśladowczych sekwencji głoskowych (tzw. instrumentacja), tworzących pewną całość, która ma wywołać określony klimat poetycki, np. wiersz J. Tuwima nawiązujący żartobliwie do języka francuskiego: Żył raz/ Elon lanler liron/ Elon lanla bibon bonbon/ Elon lilon lanler/.../ Zegarmistrz Jean Fracasse... (Ballada starofrancuska).
Onomatopeja, dźwiękonaśladownictwo, naśladowanie przy pomocy zapisanych dźwięków wymowy użytych w utworze literackim wyrazów bądź ich zespołów, pozajęzykowych efektów akustycznych. W najprostszej postaci są to wyrazy dźwiękonaśladowcze, w swej wymowie pokrewne dźwiękom występującym w rzeczywistości, np. brzęczeć, szeleścić, kukać.
W utworach artystycznych, a zwłaszcza w poezji, oznacza to również gromadzenie wyrazów o podobnych walorach i formowanie dźwiękonaśladowczych sekwencji głoskowych (tzw. instrumentacja), tworzących pewną całość, która ma wywołać określony klimat poetycki, np. wiersz J. Tuwima nawiązujący żartobliwie do języka francuskiego: Żył raz/ Elon lanler liron/ Elon lanla bibon bonbon/ Elon lilon lanler/.../ Zegarmistrz Jean Fracasse... (Ballada starofrancuska).
Onomatopeja czyli dźwięko naśladownictwo środek poetycki polegający na stosowaniu wyrazów, które naśladują dźwięki, np. trzaskać , bum,stukać.