Tematem mojej prezentacji są kochankowie różnych epok. Omówię to zagadnienie na podstawie wybranych przez siebie tekstów kultury. Skorzystam głównie z literatury, ale także uzupełnię swoją wypowiedź przykładami ze sztuki i filmu. Na wstępie należy sobie zadać pytanie: kim są kochankowie? Według opinii wielu ludzi, a także definicji popularnego słownika języka polskiego kochankowie to kobieta i mężczyzna, utrzymujący ze sobą kontakty seksualne, bez zawarcia związku małżeńskiego. Jednakże twierdzę, że jest to daleko idące sformułowanie. Osobiście sądzę, że kochankowie to kobieta i mężczyzna, których łączy uczucie. Tym uczuciem jest miłość. Miłość jest tym spoiwem, które wiąże owych kochanków, bez względu na dzieje historyczne czy epokę kulturową. To w niej tkwi potęga ludzkich dążeń i kwintesencja szeroko pojętego szczęścia. Motyw kochanków jest wszechobecny w tekstach kultury od najdawniejszych czasów. Szukać go można właściwie w większości utworów. Przykłady par kochanków mnożą się i wypływają z każdej epoki jednym wielkim nurtem, niczym rzeka. Jednakże uczucie łączące obojga ludzi ma przeróżne oblicza. W związku z tym kochankowie mogą być spełnieni i szczęśliwi lub też odwrotnie – niespełnieni i nieszczęśliwi. Mogą być też platoniczni. Niektóre utwory przedstawiają ich miłość jako niezgodną z panującym porządkiem społecznym i zakazaną. Czasami zupełnie pominięte zostają uczucia i naświetlony jest wyłącznie związek fizyczny między dwojgiem ludzi. Swoje rozważania rozpocznę od przedstawienia przez mnie wybranych przykładów z literatury. W epoce renesansu tworzył William Szekspir. To on wykreował portret kochanków wszech czasów. Romeo i Julia są kochankami tragicznymi. Należeli do dwóch skłóconych ze sobą rodów i dlatego otoczenie każdego z nich przeciwstawiało się ich związkowi. Młodzi jednak postanowili nie rezygnować z siebie, ponieważ uczucie, które ich łączyło było zbyt ogromne. Jednak miłość Romea i Julii jest miłością zakazaną, co stanowi podstawę ich tragedii. To, co mogłoby się wydawać podstawą dobra, piękna, radości życia i szczęścia, staje się siłą niszczącą. Nad ich parą wisi swego rodzaju fatum, które prowadzi ich do samobójstwa. Śmierć tych kochanków jest ostatnim wyznaniem miłości. Również pokazuje, że na świecie nie ma silniejszych wartości niż miłość. Po śmierci Romeo i Julia mogą już być ze sobą w świecie zmarłych, co decyduje o ponadczasowości tej pary kochanków. W epoce baroku żyła oryginalna i jedyna w sowim rodzaju para kochanków – Jan Sobieski i Maria Kazimiera. Specyfikę tej pary poznajemy na podstawie „Listów do Marysieńki” Jana Sobieskiego. Owe listy powstawały w czasie rozstań Sobieskiego z ukochaną żoną. Miłość Sobieskiego i Marysieńki rozkwitała w specyficznej sytuacji. Maria Kazimiera, była żoną jednego z bogatszych magnatów Rzeczypospolitej – wojewody Jana Zamoyskiego.
Tematem mojej prezentacji są kochankowie różnych epok. Omówię to zagadnienie na podstawie wybranych przez siebie tekstów kultury. Skorzystam głównie z literatury, ale także uzupełnię swoją wypowiedź przykładami ze sztuki i filmu.
Na wstępie należy sobie zadać pytanie: kim są kochankowie? Według opinii wielu ludzi, a także definicji popularnego słownika języka polskiego kochankowie to kobieta
i mężczyzna, utrzymujący ze sobą kontakty seksualne, bez zawarcia związku małżeńskiego. Jednakże twierdzę, że jest to daleko idące sformułowanie. Osobiście sądzę, że kochankowie to kobieta i mężczyzna, których łączy uczucie. Tym uczuciem jest miłość. Miłość jest tym spoiwem, które wiąże owych kochanków, bez względu na dzieje historyczne czy epokę kulturową. To w niej tkwi potęga ludzkich dążeń i kwintesencja szeroko pojętego szczęścia.
Motyw kochanków jest wszechobecny w tekstach kultury od najdawniejszych czasów. Szukać go można właściwie w większości utworów. Przykłady par kochanków mnożą się
i wypływają z każdej epoki jednym wielkim nurtem, niczym rzeka. Jednakże uczucie łączące obojga ludzi ma przeróżne oblicza. W związku z tym kochankowie mogą być spełnieni
i szczęśliwi lub też odwrotnie – niespełnieni i nieszczęśliwi. Mogą być też platoniczni. Niektóre utwory przedstawiają ich miłość jako niezgodną z panującym porządkiem społecznym i zakazaną. Czasami zupełnie pominięte zostają uczucia i naświetlony jest wyłącznie związek fizyczny między dwojgiem ludzi.
Swoje rozważania rozpocznę od przedstawienia przez mnie wybranych przykładów
z literatury. W epoce renesansu tworzył William Szekspir. To on wykreował portret kochanków wszech czasów. Romeo i Julia są kochankami tragicznymi. Należeli do dwóch skłóconych ze sobą rodów i dlatego otoczenie każdego z nich przeciwstawiało się ich związkowi. Młodzi jednak postanowili nie rezygnować z siebie, ponieważ uczucie, które ich łączyło było zbyt ogromne. Jednak miłość Romea i Julii jest miłością zakazaną, co stanowi podstawę ich tragedii. To, co mogłoby się wydawać podstawą dobra, piękna, radości życia
i szczęścia, staje się siłą niszczącą. Nad ich parą wisi swego rodzaju fatum, które prowadzi ich do samobójstwa. Śmierć tych kochanków jest ostatnim wyznaniem miłości. Również pokazuje, że na świecie nie ma silniejszych wartości niż miłość. Po śmierci Romeo i Julia mogą już być ze sobą w świecie zmarłych, co decyduje o ponadczasowości tej pary kochanków.
W epoce baroku żyła oryginalna i jedyna w sowim rodzaju para kochanków – Jan Sobieski i Maria Kazimiera. Specyfikę tej pary poznajemy na podstawie „Listów do Marysieńki” Jana Sobieskiego. Owe listy powstawały w czasie rozstań Sobieskiego
z ukochaną żoną. Miłość Sobieskiego i Marysieńki rozkwitała w specyficznej sytuacji. Maria Kazimiera, była żoną jednego z bogatszych magnatów Rzeczypospolitej – wojewody Jana Zamoyskiego.
Licze na Like ;)