Question

Wypiszę 5 onomatopeji i 5 przenośni z Fragmentu Pana Tadeusza "Matecznik"

A za tą mgłą na koniec(jak wieść gminna głosi)

Ciągnie się bardzo piękna, żyzna okolica,

Główna królestwa zwierząt i roślin stolica.

Z których się rozrastają na świat ich plemiona;

W niej, jak w arce Noego, z wszelkich zwięrząt rodu

Jedna przynajmniej para chowa się dla płodu.

W samym środku(jak słychać) mają swoje dwory

Dawny Tur, Żubr, Niedźwiedź, puszcz imperatory.

Około nich na drzewach gnieździ się Ryś bystry

I żarłoczny Rosomak, jak czujne ministry;

Dalej zaś, jak podwładni i szlachetni wasale,

Mieszkają Dziki, Wilki i Łosie rogale.

Nad głowami Sokoły i Orłowie dzicy,

Żyjący z pańskich stołów, dworscy zausznicy.

Te pary zwierząt głowne i patryjarchalne,

Ukryte w jądrze puszczy, światu niewidzialne,

Dzieci swe ślą dla osad granicę lasu,

A sami we stolicy używają wczasu;

Nie giną nigdy bronią sieczną ni palną,

Lecz starzy umierają śmiercią naturalną.

Mają też i swój smętarz, kędyn bliscy śmierci,

Ptaki składają pióra, czworonogi sierci.

Niedźwiedź, gdy zjadłszy zęby, strawy nie przeżuwa,

Jeleń zgrzybiały, gdy już ledwie nogi suwa,

Zając sędziwy, gdy mu juz krew w żyłach krzepnie,

Kruk, gdy już posiwieje, sokół, gdy oslepnie,

Orzeł, gdy mu dziób stary tak w kłąbłąk skrzywi,

Ża zamknięty na wieki już gardła nie żywi,

Idą na smętarz. Nawet mniejszy zwierz, raniony

Lub chory, bieży umrzeć w swe ojczyste strony.

Stąd to w miejscach dostępnych, kędy człowiek gości,

Nie znajdują się nigdy martwych zwierząt kości.

Słychać, że tam w stolicy, między zwierzętami

Dobre są obyczaje, bo rządzą się sami;

Jeszcze cywilizacją ludzką nie popsuci,

Nie znają własności, która świat nasz kłóci,

Nie znają pojedynków ni wojennej sztuki.

Jak ojce żyły w raju, tak dziś żyją wnuki,

Dzikie i swojskie razem, w miłości i zgodzie,

Nigdy jeden drugiego nie kąsa ni bodzie.

Nawet gdyby tam człowiek wpadł, chociaż niezbrojny,

Toby środkiem bestyi przechodził spokojny;

One by nań patrzyły tym wzrokiem zdziwienia,

Jakim w owym ostatnim, szóstym dniu stworzenia

Ojce ich pierwsze, co się w ogrójcu gnieździły,

Patrzyły na Adama, nim się z nim skóciły.

Szcześciem, człowiek nie zbłądzi do tego ostępu,

Bo Trud i Trowa, i Śmierć bronią mu przystępu.