Pierwsze prymitywne instrumenty należały do grupy perkusyjnych. Były one wykonywane z naturalnych materiałów: kości, rogów, twardych owoców, błon zwierzęcych lub gliny.
W dalszej kolejności zaczęły powstawać instrumenty z grupy strunowych. Pierwszym takim instrumentem był łuk z napiętą cięciwą, który można uznać za praojca skrzypiec czy gitary. W starożytności struny wyrabiano z jelit zwierzęcych albo jedwabiu. Zdarzało się też, że były zrobione ze złota. Takie struny odnaleziono na terenach dawnej Persji. Pochodziły z V wieku p.n.e.
Bardzo szybko człowiek odkrył, że powietrze wdmuchiwane do wydrążonego kawałka drewna, muszli lub rogu zwierzęcego wydaje różne dźwięki: niższe lub wyższe. Tak powstały instrumenty z grupy dętych.
Najpopularniejsze starożytne instrumenty to:
LIRA - instrument strunowy szarpany znany w starożytnej Mezopotamii, Azji Mniejszej, Afryce Północnej, wykonany z kilku prostych elementów - pudła rezonansowego ze skorupy żółwia albo drewnianej misy pokrytej skórą, ramion z rogów antylopy i siedmiu strun z włókna roślinnego. Lira była atrybutem boga Apollina, grali na niej amatorzy i zawodowi śpiewacy.
KITARA - odmiana liry, miała ciężki korpus z drewnianą wierzchnią płytą i solidne ramiona. Instrument ten poświęcony był Appolinowi.
HARFA - strunowy instrument najczęściej w kształcie trójkąta lub łuku, znana była w Azji Mniejszej już ok. 5000 lat temu. Miała około 20 strun szarpanych palcami lub plektronem. Na harfie grały niemal wyłącznie kobiety.
AULOS – to popularny w starożytnej Grecji instrument dęty w formie długiej piszczałki z otworami bocznymi i podwójnym trzcinowym stroikiem oraz ze specjalną skórzaną opaską zawiązywaną z tytułu głowy grającego. Przy jego mocnych i ostrych dźwiękach odbywały się obrzędy ku czci Dionizosa, boga wina i odradzającej się natury, akompaniowano też na nim do śpiewu i tańca. Zazwyczaj jeden z nich był instrumentem melodycznym, na drugim wydobywano dźwięk basowy.
FLETNIA PANA – instrument pasterski złożony z szeregu piszczałek o zróżnicowanej długości, połączonych ze sobą w jednym rzędzie. Z każdej z nich grający mógł wydobyć tylko jeden dźwięk. Jak głosi jeden z mitów greckich, na instrumencie tym grywał tęskne, miłosne melodie bożek Pan.
Pierwsze prymitywne instrumenty należały do grupy perkusyjnych. Były one wykonywane z naturalnych materiałów: kości, rogów, twardych owoców, błon zwierzęcych lub gliny.
W dalszej kolejności zaczęły powstawać instrumenty z grupy strunowych. Pierwszym takim instrumentem był łuk z napiętą cięciwą, który można uznać za praojca skrzypiec czy gitary. W starożytności struny wyrabiano z jelit zwierzęcych albo jedwabiu. Zdarzało się też, że były zrobione ze złota. Takie struny odnaleziono na terenach dawnej Persji. Pochodziły z V wieku p.n.e.
Bardzo szybko człowiek odkrył, że powietrze wdmuchiwane do wydrążonego kawałka drewna, muszli lub rogu zwierzęcego wydaje różne dźwięki: niższe lub wyższe. Tak powstały instrumenty z grupy dętych.
Najpopularniejsze starożytne instrumenty to:
LIRA - instrument strunowy szarpany znany w starożytnej Mezopotamii, Azji Mniejszej, Afryce Północnej, wykonany z kilku prostych elementów - pudła rezonansowego ze skorupy żółwia albo drewnianej misy pokrytej skórą, ramion z rogów antylopy i siedmiu strun z włókna roślinnego. Lira była atrybutem boga Apollina, grali na niej amatorzy i zawodowi śpiewacy.
KITARA - odmiana liry, miała ciężki korpus z drewnianą wierzchnią płytą i solidne ramiona. Instrument ten poświęcony był Appolinowi.
HARFA - strunowy instrument najczęściej w kształcie trójkąta lub łuku, znana była w Azji Mniejszej już ok. 5000 lat temu. Miała około 20 strun szarpanych palcami lub plektronem. Na harfie grały niemal wyłącznie kobiety.
AULOS – to popularny w starożytnej Grecji instrument dęty w formie długiej piszczałki z otworami bocznymi i podwójnym trzcinowym stroikiem oraz ze specjalną skórzaną opaską zawiązywaną z tytułu głowy grającego. Przy jego mocnych i ostrych dźwiękach odbywały się obrzędy ku czci Dionizosa, boga wina i odradzającej się natury, akompaniowano też na nim do śpiewu i tańca. Zazwyczaj jeden z nich był instrumentem melodycznym, na drugim wydobywano dźwięk basowy.
FLETNIA PANA – instrument pasterski złożony z szeregu piszczałek o zróżnicowanej długości, połączonych ze sobą w jednym rzędzie. Z każdej z nich grający mógł wydobyć tylko jeden dźwięk. Jak głosi jeden z mitów greckich, na instrumencie tym grywał tęskne, miłosne melodie bożek Pan.