Klasycyzm - termin przejęty z literatury i historii sztuki, gdzie "klasyczny" znaczyło początkowo: antyczny lub wzorujący się na kulturze starożytnej Grecji i Rzymu. Później to pojęcie stało się ponadczasowym i ponadwymiarowym określeniem tego, co wzorcowe, doskonałe. Powszechnie przyjmuje się ograniczenie pojęcia "klasycyzm" do okresu historycznego, obejmującego w historii muzyki lata od ok. 1750 do ok. 1829,
1. Twórczość klasyków wiedeńskich (J. Haydn, W. A. Mozart i L. van Beethoven).
2. Charakterystyczne dla klasyków wiedeńskich dążenie do równowagi treści i formy, logicznego pomysłu, przejrzystości, zwięzłości, wykończenia, jasnego określenia i rozgraniczenia gatunków.
3. Zdobycze fakturalne (wykształcenie klasycznej orkiestry symfonicznej, kwartetu smyczkowego, faktury fortepianowej), formalne (zasada symetrii, budowa okresowa) i harmoniczne (dojrzały system harmoniki funkcyjnej) – powiązane wzajemnie – doprowadziły do powstania podstawowych form – cyklu sonatowego (z jego wariantami wynikającymi z różnej obsady – sonatą, kwartetem, symfonią, koncertem), ronda i wariacji. Olbrzymie znaczenie zyskała zasada allegra sonatowego – oparcie formy na kontraście tematycznym przejawiającym się we wszystkich elementach dzieła muzycznego.
4.Rozwój symfonii
Symfonia to cykliczna forma orkiestrowa zbudowana zgodnie z zasadami cyklu sonatowego. Symfonia klasyczna odznaczała się 4 – częściowym układem:
część I – oparta na formie sonatowej,
część II – wolna, dużą rolę odgrywa technika wariacyjna,
część III – była menuetem lub scherzem,
część IV – to finał w tempie szybkim, zwykle w formie ronda.
Klasycyzm - termin przejęty z literatury i historii sztuki, gdzie "klasyczny" znaczyło początkowo: antyczny lub wzorujący się na kulturze starożytnej Grecji i Rzymu. Później to pojęcie stało się ponadczasowym i ponadwymiarowym określeniem tego, co wzorcowe, doskonałe. Powszechnie przyjmuje się ograniczenie pojęcia "klasycyzm" do okresu historycznego, obejmującego w historii muzyki lata od ok. 1750 do ok. 1829,
1. Twórczość klasyków wiedeńskich (J. Haydn, W. A. Mozart i L. van Beethoven).
2. Charakterystyczne dla klasyków wiedeńskich dążenie do równowagi treści i formy, logicznego pomysłu, przejrzystości, zwięzłości, wykończenia, jasnego określenia i rozgraniczenia gatunków.
3. Zdobycze fakturalne (wykształcenie klasycznej orkiestry symfonicznej, kwartetu smyczkowego, faktury fortepianowej), formalne (zasada symetrii, budowa okresowa) i harmoniczne (dojrzały system harmoniki funkcyjnej) – powiązane wzajemnie – doprowadziły do powstania podstawowych form – cyklu sonatowego (z jego wariantami wynikającymi z różnej obsady – sonatą, kwartetem, symfonią, koncertem), ronda i wariacji. Olbrzymie znaczenie zyskała zasada allegra sonatowego – oparcie formy na kontraście tematycznym przejawiającym się we wszystkich elementach dzieła muzycznego.
4.Rozwój symfonii
Symfonia to cykliczna forma orkiestrowa zbudowana zgodnie z zasadami cyklu sonatowego. Symfonia klasyczna odznaczała się 4 – częściowym układem:
część I – oparta na formie sonatowej,
część II – wolna, dużą rolę odgrywa technika wariacyjna,
część III – była menuetem lub scherzem,
część IV – to finał w tempie szybkim, zwykle w formie ronda.
5. Wykształcenie formy sonatowej
Trzy stałe współczynniki formy sonatowej to:
ekspozycja, przetworzenie i repryza.
6. Wykształcenie wielkich form operowych.