Sosna i dąb to dominujące drzewa w Wielkopolsce. W sumie w lasach tego regionu występuje 21 rodzimych gatunków drzew i tyle samo gatunków obcego pochodzenia – głównie północnoamerykańskich, rzadziej azjatyckich. Tędy też przebiegają granice naturalnego występowania świerka pospolitego, jodły pospolitej, buka zwyczajnego i klonu jawora. W wielkopolskich lasach zdecydowanie przeważa sosna zwyczajna, która stanowi aż 80% przeciętnego drzewostanu, a w Puszczy Noteckiej nawet 95%. Dominuje ona w najuboższych siedliskach borowych, mocno zdegradowanych nieprawidłową melioracją i złą gospodarką leśną. To drzewostany o małej produktywności, słabe, a co za tym idzie - bardziej narażone na ataki szkodników i pożary. Takie klęski dosięgły Puszczę Notecką. W latach 20. XX wieku poważny cios zadał jej atak strzygoni choinówki, a w sierpniu 1992 roku, w wielkich pożarach spłonęło niemal 6000 ha lasów. Jedną z metod zapobiegania takim klęskom jest przebudowywanie monokulturowych drzewostanów sosnowych poprzez sukcesywne sadzenie pośród nich modrzewi, świerków, daglezji, brzóz, buków oraz dębów bezszypułkowych i czerwonych.
Lasy sosnowe nie tylko ubogie bory. Na bogatszych siedliskach drzewo to występuje wraz z gatunkami liściastymi i jest bardzo cennym gatunkiem lasotwórczym. W Wielkopolsce spotkać można dwa interesujące ekotypy sosny – rychtalską i bolewicką. Sosny rychtalskie, rosnące w lasach w okolicach Rychtalu osiągają wysokość 35 m i są bardzo dorodne. Ich drewno ma doskonałe cechy użytkowe. Natomiast sosna bolewicka, z której znakomitych nasion uzyskuje się sadzonki drzew, występuje w okolicach Nowego Tomyśla.
Po borach sosnowych, na wielkopolskiej ziemi najczęściej rosną lasy dębowe, tworzone głównie przez dwa rodzime gatunki – dąb szypułkowy i dąb bezszypułkowy. Najrozleglejsze i najcenniejsze gospodarczo są dąbrowy porastające płytę krotoszyńską. Drewno z nich należy do najbardziej cenionych w Europie. Z najwartościowszych fragmentów Dąbrów Krotoszyńskich pozyskuje się nasiona dębu szypułkowego. W lasach tych dębom towarzyszą buki, klony, jarząby, wiązy i jawory. Natomiast największe skupisko starych dębów szypułkowych w Europie rośnie na nadwarciańskich łąkach i polach w okolicach Rogalina. To aż 1453 drzewa, z których najstarsze mają około 600 lat, a obwody niektórych pomnikowych okazów sięgają nawet 10 m. Niestety, niektóre z nich są martwe, a stan wielu innych nie jest najlepszy. Część drzew zaatakował bardzo dla nich groźny chrząszcz - kozioróg dębosz, którego larwy żerują na dębach. Rzecz w tym, że pod ochroną są zarówno dęby, jak i niszczący je chrząszcz. Las to nie tylko drzewa, ale także krzewy i rośliny runa leśnego, których w Wielkopolsce występuje kilkaset gatunków. Spośród gatunków runa leśnego, będących osobliwościami wielkopolskich lasów są m.in. paprocie – długosz królewski i podejźrzon księżycowy - widłaki, skrzyp olbrzymi, a spośród roślin kwiatowych – lilia złotogłów, obuwnik pospolity, zawilec wielkokwiatowy, wawrzynek wilczełyko, rosiczki, sasanki, bażyna czarna, bagno zwyczajne, borówka bagienna. Ich stanowiska często objęte są ochroną rezerwatową.
Stosunkowo niewielkie powierzchnie w wielkopolskich lasach zajmują - powstale najczęściej z samosiewów, drzewostany brzozowe - głównie brzozy brodawkowatej. W zależności od tego, gdzie rosną - różnie są traktowane. Na żyznych terenach – jako niepożądane, bo wypierające dęby i buki; w ubogich siedliskach – jako cenny gatunek domieszkowy. Olchę czarną można spotkać tam, gdzie jest obfitość wody - na obszarach bogatych w wody gruntowe, na glebach torfowych i torfowo-murszowych. W Wielkopolsce rośnie ona w środkowo-zachodniej części regionu, w okolicach Leszna i Kościana. Niewielkie enklawy świerku pospolitego, topoli, buku pospolitego, grabu zwyczajnego i jodły pospolitej występują w Wielkopolsce w rozproszeniu, a każdy z tych gatunków zajmuje znacznie poniżej 1% leśnych areałów (jodła zaledwie 0,1%).
las iglaste lasy liściaste
Sosna i dąb to dominujące drzewa w Wielkopolsce. W sumie w lasach tego regionu występuje 21 rodzimych gatunków drzew i tyle samo gatunków obcego pochodzenia – głównie północnoamerykańskich, rzadziej azjatyckich. Tędy też przebiegają granice naturalnego występowania świerka pospolitego, jodły pospolitej, buka zwyczajnego i klonu jawora.
W wielkopolskich lasach zdecydowanie przeważa sosna zwyczajna, która stanowi aż 80% przeciętnego drzewostanu, a w Puszczy Noteckiej nawet 95%. Dominuje ona w najuboższych siedliskach borowych, mocno zdegradowanych nieprawidłową melioracją i złą gospodarką leśną. To drzewostany o małej produktywności, słabe, a co za tym idzie - bardziej narażone na ataki szkodników i pożary. Takie klęski dosięgły Puszczę Notecką. W latach 20. XX wieku poważny cios zadał jej atak strzygoni choinówki, a w sierpniu 1992 roku, w wielkich pożarach spłonęło niemal 6000 ha lasów. Jedną z metod zapobiegania takim klęskom jest przebudowywanie monokulturowych drzewostanów sosnowych poprzez sukcesywne sadzenie pośród nich modrzewi, świerków, daglezji, brzóz, buków oraz dębów bezszypułkowych i czerwonych.
Lasy sosnowe nie tylko ubogie bory. Na bogatszych siedliskach drzewo to występuje wraz z gatunkami liściastymi i jest bardzo cennym gatunkiem lasotwórczym. W Wielkopolsce spotkać można dwa interesujące ekotypy sosny – rychtalską i bolewicką. Sosny rychtalskie, rosnące w lasach w okolicach Rychtalu osiągają wysokość 35 m i są bardzo dorodne. Ich drewno ma doskonałe cechy użytkowe. Natomiast sosna bolewicka, z której znakomitych nasion uzyskuje się sadzonki drzew, występuje w okolicach Nowego Tomyśla.
Po borach sosnowych, na wielkopolskiej ziemi najczęściej rosną lasy dębowe, tworzone głównie przez dwa rodzime gatunki – dąb szypułkowy i dąb bezszypułkowy. Najrozleglejsze i najcenniejsze gospodarczo są dąbrowy porastające płytę krotoszyńską. Drewno z nich należy do najbardziej cenionych w Europie. Z najwartościowszych fragmentów Dąbrów Krotoszyńskich pozyskuje się nasiona dębu szypułkowego. W lasach tych dębom towarzyszą buki, klony, jarząby, wiązy i jawory.
Natomiast największe skupisko starych dębów szypułkowych w Europie rośnie na nadwarciańskich łąkach i polach w okolicach Rogalina. To aż 1453 drzewa, z których najstarsze mają około 600 lat, a obwody niektórych pomnikowych okazów sięgają nawet 10 m. Niestety, niektóre z nich są martwe, a stan wielu innych nie jest najlepszy. Część drzew zaatakował bardzo dla nich groźny chrząszcz - kozioróg dębosz, którego larwy żerują na dębach. Rzecz w tym, że pod ochroną są zarówno dęby, jak i niszczący je chrząszcz.
Las to nie tylko drzewa, ale także krzewy i rośliny runa leśnego, których w Wielkopolsce występuje kilkaset gatunków. Spośród gatunków runa leśnego, będących osobliwościami wielkopolskich lasów są m.in. paprocie – długosz królewski i podejźrzon księżycowy - widłaki, skrzyp olbrzymi, a spośród roślin kwiatowych – lilia złotogłów, obuwnik pospolity, zawilec wielkokwiatowy, wawrzynek wilczełyko, rosiczki, sasanki, bażyna czarna, bagno zwyczajne, borówka bagienna. Ich stanowiska często objęte są ochroną rezerwatową.
Stosunkowo niewielkie powierzchnie w wielkopolskich lasach zajmują - powstale najczęściej z samosiewów, drzewostany brzozowe - głównie brzozy brodawkowatej. W zależności od tego, gdzie rosną - różnie są traktowane. Na żyznych terenach – jako niepożądane, bo wypierające dęby i buki; w ubogich siedliskach – jako cenny gatunek domieszkowy.
Olchę czarną można spotkać tam, gdzie jest obfitość wody - na obszarach bogatych w wody gruntowe, na glebach torfowych i torfowo-murszowych. W Wielkopolsce rośnie ona w środkowo-zachodniej części regionu, w okolicach Leszna i Kościana. Niewielkie enklawy świerku pospolitego, topoli, buku pospolitego, grabu zwyczajnego i jodły pospolitej występują w Wielkopolsce w rozproszeniu, a każdy z tych gatunków zajmuje znacznie poniżej 1% leśnych areałów (jodła zaledwie 0,1%).