– niziny – leżące poniżej 300 m n.p.m. o mało urozmaiconej rzeźbie. Ich powierzchnia może być płaska (równinna), pagórkowata lub falista. W obrębie nizin znajdują się depresje, tj. obszary położone poniżej poziomu morza (najgłębsza depresja to Rów Jordanu wypełniony przez Morze Martwe – 392 m p.p.m.). Na obszarach lądowych pod wodami jezior lub lądolodami występują również kryptodepresje (depresje ukryte). Najgłębszą z nich jest Rów Bentleya (2538 m p.p.m.) pokryty lądolodem Antarktydy i jezioro Bajkał, którego dno znajduje się 1165 m p.p.m.;
– wyżyny – obszary leżące powyżej 300 do kilku tysięcy metrów nad poziomem morza, o niewielkich różnicach wysokości względnych. Wyżyny mają falistą lub pagórkowatą powierzchnię;
– góry – obszary o urozmaiconej powierzchni, dużych wysokościach względnych i największych wysokościach nad poziomem morza. Ze względu na wysokości bezwzględne dzielimy je na góry niskie – do 500 m n.p.m., średnie do 1500 m n.p.m. i wysokie – powyżej 1500 m n.p.m.
Wielkimi formami ukształtowania dna oceanicznego są:
– szelf – bezpośrednie przedłużenie obszarów lądowych. Na powierzchni szelfu widoczna jest typowa rzeźba lądowa, np. przedłużenie dolin rzecznych;
– stok kontynentalny – opada do głębokości 2500- 3000 m stromą powierzchnią o nachyleniu do 45°. Uznaje się go za podwodną granicę kontynentu. Stok kontynentalny łącznie z szelfem i obszarem lądowym tworzy cokół kontynentalny. Przeciętnie na głębokości 3000 m stok kontynentalny przechodzi w basen oceaniczny;
– baseny oceaniczne – położone na głębokości 3000-6000 m zajmują ok. 70% dna oceanicznego;
– grzbiety śródoceaniczne – podwodne pasma górskie występujące we wszystkich oceanach na granicach płyt litosfery. W środkowej części, wzdłuż całego grzbietu, znajduje się wąska dolina ryftowa;
– rowy oceaniczne – głębie oceaniczne o szerokości 100-150 km, długości ponad 5000 km, niemal płaskim, stale obniżającym się dnie. Największa głębia na świecie znajduje się w Rowie Mariańskim i wynosi 11 034 m.
– niziny – leżące poniżej 300 m n.p.m. o mało urozmaiconej rzeźbie. Ich powierzchnia może być płaska (równinna), pagórkowata lub falista. W obrębie nizin znajdują się depresje, tj. obszary położone poniżej poziomu morza (najgłębsza depresja to Rów Jordanu wypełniony przez Morze Martwe – 392 m p.p.m.). Na obszarach lądowych pod wodami jezior lub lądolodami występują również kryptodepresje (depresje ukryte). Najgłębszą z nich jest Rów Bentleya (2538 m p.p.m.) pokryty lądolodem Antarktydy i jezioro Bajkał, którego dno znajduje się 1165 m p.p.m.;
– wyżyny – obszary leżące powyżej 300 do kilku tysięcy metrów nad poziomem morza, o niewielkich różnicach wysokości względnych. Wyżyny mają falistą lub pagórkowatą powierzchnię;
– góry – obszary o urozmaiconej powierzchni, dużych wysokościach względnych i największych wysokościach nad poziomem morza. Ze względu na wysokości bezwzględne dzielimy je na góry niskie – do 500 m n.p.m., średnie do 1500 m n.p.m. i wysokie – powyżej 1500 m n.p.m.
Wielkimi formami ukształtowania dna oceanicznego są:
– szelf – bezpośrednie przedłużenie obszarów lądowych. Na powierzchni szelfu widoczna jest typowa rzeźba lądowa, np. przedłużenie dolin rzecznych;
– stok kontynentalny – opada do głębokości 2500- 3000 m stromą powierzchnią o nachyleniu do 45°. Uznaje się go za podwodną granicę kontynentu. Stok kontynentalny łącznie z szelfem i obszarem lądowym tworzy cokół kontynentalny. Przeciętnie na głębokości 3000 m stok kontynentalny przechodzi w basen oceaniczny;
– baseny oceaniczne – położone na głębokości 3000-6000 m zajmują ok. 70% dna oceanicznego;
– grzbiety śródoceaniczne – podwodne pasma górskie występujące we wszystkich oceanach na granicach płyt litosfery. W środkowej części, wzdłuż całego grzbietu, znajduje się wąska dolina ryftowa;
– rowy oceaniczne – głębie oceaniczne o szerokości 100-150 km, długości ponad 5000 km, niemal płaskim, stale obniżającym się dnie. Największa głębia na świecie znajduje się w Rowie Mariańskim i wynosi 11 034 m.