Question

Wyjaśnij, jakie były przyczyny sporów i podziałów wśród chrześcijan.

Answer 1

Konsekwencji niegdyś kwitnące wspólnoty chrześcijańskie w świecie islamu szukają schronienia w bezpieczniejszych przystaniach, często w Europie czy USA - pisze gazeta.

Dzieje się tak nawet w ważnych ośrodkach religijnych jak Betlejem - tu, zauważa WSJ, chrześcijańska większość w dużym stopniu uciekła po dojściu do władzy w latach 90. represyjnych rządów Jasera Arafata i pojawieniu się islamistycznych grup takich jak Hamas.

Chrześcijanie mogą zarazem, zdaniem WSJ, w pobliskim Izraelu swobodnie i otwarcie praktykować swą religię.

Wydaje się naturalne, by przynajmniej nieco uwagi poświęcano na Zachodzie ciężkiemu losowi tych chrześcijan. Tymczasem, uwaga wydaje się nieustannie skoncentrowana na islamofobii (…). Tolerancja Zachodu dla jego dużych społeczności muzułmańskich ostro kontrastuje z dogmatycznością świata islamskiego i prześladowaniem w nim mniejszości religijnych - podkreśla WSJ.Chrześcijaństwo narodziło się na początku naszej ery na Bliskim Wschodzie. W pierwszych latach swojego istnienia związane było ze wschodnią prowincją Cesarstwa Rzymskiego – Judeą, zwaną też w kolejnych stuleciach Palestyną. Szybko jednak religia ta wyszła poza granice Judei oraz jej mieszkańców – Żydów.

Nie ma żadnych wątpliwości, że chrześcijaństwo narodziło się i rozwija po dzień dzisiejszy wokół osoby Jezusa z Nazaretu, zwanego najczęściej Jezusem Chrystusem. Podstawową doktryna chrześcijaństwa, która wyróżnia jej wyznawców od innych religii oraz grup parachrześcijańskich jest przekonanie, że Jezus z Nazaretu jest prawdziwym Synem Boga, prawdziwym Bogiem i człowiekiem, który narodził się z ziemskiej kobiety, aby swoją męczeńską śmiercią na krzyżu ofiarować wszystkim, którzy w Niego wierzą, zbawienie.

Jezus Chrystus był Żydem, podobnie jak i Jego pierwsi uczniowie i naśladowcy. Stąd też najstarszą wspólnotę wyznawców Chrystusa nazywa się gminą judeochrześcijańską. Cechowała się ona tym, że oprócz wiary w Jezusa jako Zbawiciela – Mesjasza (Chrystusa), jej członkowie zachowywali większość zwyczajów żydowskich, łącznie z obrzędem inicjacyjnym – obrzezaniem.

Dalszy rozwój wyznawców Jezusa wiąże się z diasporą żydowską w Cesarstwie Rzymskim oraz miastami i osiedlami Azji Mniejszej. To właśnie Żydzi z diaspory, jeszcze za życia pierwszych uczniów Jezusa, zwanych później apostołami, przyjmowali wiarę w Syna cieśli z Nazaretu (miejsca gdzie Jezus wzrastał pod okiem swojego ziemskiego opiekuna). Pierwsi chrześcijanie przywiązywali także bardzo duże znaczenie do dwóch najważniejszych chrześcijańskich obrzędów: sakrament chrztu i eucharystii.

Najważniejsze wspólnoty chrześcijańskie w tamtym okresie to – oprócz Judei – Damaszek, Antiochia Syryjska, Cezarea, Ikonium, Efez, Ateny, Leodycea, Filadelfia, Korynt, Tesaloniki, Smyrna, Fillipia i Rzym. Początkowo uważano wyznawców tych gmin za członków nowej sekty judaistycznej. Dopiero, pewne widzialne rozróżnienie między chrześcijanami a wyznawcami religii żydowskiej usankcjonował pierwszy sobór, który odbył się w Jerozolimie, około 50 roku. Największe zasługi w rozwoju nowej religii ma tutaj jej najsłynniejszy misjonarz i apostoł Paweł z Tarsu.

W pierwszym stuleciu istnienia chrześcijaństwa spisano jej święte księgi, które otrzymały nazwę Nowy Testamentu, stanowiące razem z księgami Starego Testamentu (święte księgi Żydów) Biblię lub Pismo Święte. Mniej więcej w tym samym czasie zaczęły się również kształtować struktury organizacyjne chrześcijaństwa, które określono jednym terminem - Kościół (gr. Ecclesia). Kształtowały się też struktury władzy, które na samym początku nosiły bardzo wyraźny charakter służebny. Od samego początku znane były trzy struktury władzy (usługiwania) w Kościele: biskup, prezbiter, diakon.

W tych ośrodkach, gdzie dynamicznie rosła liczba chrześcijan, siedziby biskupów dość szybko zamieniły się w tzw. patriarchaty (biskupstwa o charakterze honorowym). W II i III wieku znane już były patriarchaty w Antiochii, Aleksandrii i Rzymie. Później dołączyły jeszcze patriarchaty w Konstantynopolu (381 r.) i Jerozolimie (451 r.). Cała piątka nosi do dzisiaj zaszczytną nazwę pięciu starożytnych patriarchatów Kościoła. Podobne ośrodki o charakterze patriarchalnym rozwinęły się także poza granicami Cesarstwa Rzymskiego. Nazwano je katolikatami, które swoje siedziby posiadały w Persji i Armenii (IV w.) oraz w Gruzji (V w.).

Rozwój chrześcijaństwa przebiegał bardzo dynamicznie, chociaż nie brakowało momentów kryzysowych spowodowanych trudności wewnętrznymi i zewnętrznymi. Dość szybko też doszło do podziału chrześcijaństwa na liczne nurty i grupy wyznaniowe, które zaczęły różnić się strukturami organizacyjnymi, zwyczajami, ale także doktryną. W jednym tylko doktryna była niezmienna – wiara w Syna Bożego Jezusa Chrystus.