Wyjaśnij czym była odsiecz wiedeńska, kto ją prowadził, jakie były jej skutki? Podaj datę
Zgłoś nadużycie!
W 1682 roku skończyły się starcia turecko- rosyjskie (pokój w Bakczysaraju). Leopold I zagrożony powstaniem węgierskim i agresja turecką, nagle dostrzegł w Polsce cennego sojusznika. Wysłał więc do Sobieskiego poselstwo z prośbą o pomoc. Król przemógł się i zdecydował o zawarciu sojuszu, wierząc, że tylko współpraca polsko- austriacka powstrzyma nawałnicę turecką. Czas był najwyższy, bowiem wezyr Kara Mustafa oblegał już Wiedeń. Król spiesznym marszem udał się na pomoc nowemu sojusznikowi i na wrześniowej naradzie na zamku w Stettelsdorfie objął dowództwo nad wojskami polsko-austriackimi. 12 września 1683 roku, po wysłuchaniu na Kahlenbergu porannej mszy świętej, armia Sobieskiego przystąpiła do decydującej bitwy. Po krwawej walce zwycięstwo przyszło na skrzydłach polskiej husarii, która niesiona do boju pędem tysięcy końskich kopyt złamała opór janczarów, opanowała artylerię i rozbiła większość wrogiej jazdy. O godzinie szóstej po południu zdobyto obóz wezyra, który salwował się ucieczką. Po wspaniałej wiktorii Jan III Sobieski wysłał do papieża Innocentego XI list ze słowami: ”Venimus, vidimus et Deus Vicie (przybyliśmy, zobaczyliśmy, a Bóg zwyciężył). Cesarz, będący zazdrosny o sławę zwycięskiego wodza, przyjął króla polskiego niezwykle chłodno, ale nie było czasu na wzajemne waśnie. Armia turecka nie była jeszcze zupełnie rozbita i trzeba było stawić jej czoła w dwóch bitwach pod Parkanami (jednej przegranej-7 października, drugiej zwycięskiej- 9 października). Husaria Husaria była najcięższą formacją jazdy polskiej i litewskiej wyposażonej w hełmy i zbroje, kopie (o długości do 5,5 m), pistolety, szable i koncerze. Jej charakterystyczną cechą były skrzydła umocowane pierwotnie do siodeł, a następnie na plecach jeźdźców. Jak dotąd nie wyjaśniono jednoznacznie, jaką funkcję miały pełnić- czy ich szum miał płoszyć konie przeciwnika, jak chcą niektórzy historycy, czy też były one jedynie oryginalnym elementem dekoracyjnym, jak uważają inni. W czasie wojen XVII stulecia husaria stanowiła główną siłę uderzeniową polskich i litewskich wojsk, jej szarże (przełamujące każdą formację przeciwnika) zdecydowały o rozstrzygnięciu wielu bitew, m.in. pod Kircholmem (1605 r.), Kłuszynem (1610 r.), Chocimiem (1673 r.) i Wiedniem (1683 r.). Zakończenie konfliktu polsko-tureckiego W marcu 1674 roku doszło do podpisania w Linzu aktu założenia Ligi Świętej skierowanej przeciw Turcji. Do przymierza weszła Polska, Cesarstwo Habsburskie, Wenecja i Stolica Apostolska. Ostatecznie, dopiero w 1699 roku na mocy pokoju zawartego w Karłowicach, zakończyła się sprawa konfliktu polsko –tureckiego. Polska uzyskała granice z 1672 roku w zamian za rezygnację ze zdobyczy mołdawskich. Do Polski powrócił Kamieniec Podolski.
Czas był najwyższy, bowiem wezyr Kara Mustafa oblegał już Wiedeń. Król spiesznym marszem udał się na pomoc nowemu sojusznikowi i na wrześniowej naradzie na zamku w Stettelsdorfie objął dowództwo nad wojskami polsko-austriackimi.
12 września 1683 roku, po wysłuchaniu na Kahlenbergu porannej mszy świętej, armia Sobieskiego przystąpiła do decydującej bitwy. Po krwawej walce zwycięstwo przyszło na skrzydłach polskiej husarii, która niesiona do boju pędem tysięcy końskich kopyt złamała opór janczarów, opanowała artylerię i rozbiła większość wrogiej jazdy. O godzinie szóstej po południu zdobyto obóz wezyra, który salwował się ucieczką.
Po wspaniałej wiktorii Jan III Sobieski wysłał do papieża Innocentego XI list ze słowami: ”Venimus, vidimus et Deus Vicie (przybyliśmy, zobaczyliśmy, a Bóg zwyciężył).
Cesarz, będący zazdrosny o sławę zwycięskiego wodza, przyjął króla polskiego niezwykle chłodno, ale nie było czasu na wzajemne waśnie. Armia turecka nie była jeszcze zupełnie rozbita i trzeba było stawić jej czoła w dwóch bitwach pod Parkanami (jednej przegranej-7 października, drugiej zwycięskiej- 9 października).
Husaria
Husaria była najcięższą formacją jazdy polskiej i litewskiej wyposażonej w hełmy i zbroje, kopie (o długości do 5,5 m), pistolety, szable i koncerze. Jej charakterystyczną cechą były skrzydła umocowane pierwotnie do siodeł, a następnie na plecach jeźdźców.
Jak dotąd nie wyjaśniono jednoznacznie, jaką funkcję miały pełnić- czy ich szum miał płoszyć konie przeciwnika, jak chcą niektórzy historycy, czy też były one jedynie oryginalnym elementem dekoracyjnym, jak uważają inni.
W czasie wojen XVII stulecia husaria stanowiła główną siłę uderzeniową polskich i litewskich wojsk, jej szarże (przełamujące każdą formację przeciwnika) zdecydowały o rozstrzygnięciu wielu bitew, m.in. pod Kircholmem (1605 r.), Kłuszynem (1610 r.), Chocimiem (1673 r.) i Wiedniem (1683 r.).
Zakończenie konfliktu polsko-tureckiego
W marcu 1674 roku doszło do podpisania w Linzu aktu założenia Ligi Świętej skierowanej przeciw Turcji. Do przymierza weszła Polska, Cesarstwo Habsburskie, Wenecja i Stolica Apostolska.
Ostatecznie, dopiero w 1699 roku na mocy pokoju zawartego w Karłowicach, zakończyła się sprawa konfliktu polsko –tureckiego. Polska uzyskała granice z 1672 roku w zamian za rezygnację ze zdobyczy mołdawskich. Do Polski powrócił Kamieniec Podolski.