Utwór Z legend dawnego Egiptu jest również typową XIX-wieczną nowelą klasyczną, skonstruowaną zgodnie z teorią sokoła. Terminu tego użył po raz pierwszy w 1871 r. niemiecki poeta i nowelista, Paul Heyse, na określenie pewnego rodzaju konstrukcji fabularnej zastosowanej w noweli Sokół Giovanniego Boccaccia. Chodzi o jeden wiodący motyw, stanowiący oś kompozycyjną noweli albo wątek dominujący, który nabiera znaczenia w trakcie rozwoju akcji. Takim „sokołem” może być przedmiot (Katarynka Bolesława Prusa), zjawisko (Dym Marii Konopnickiej), zwierzę (Nasza szkapa Marii Konopnickiej) lub osoba (Horus z noweli Bolesława Prusa Z legend dawnego Egiptu).
Utwór Z legend dawnego Egiptu jest również typową XIX-wieczną nowelą klasyczną, skonstruowaną zgodnie z teorią sokoła. Terminu tego użył po raz pierwszy w 1871 r. niemiecki poeta i nowelista, Paul Heyse, na określenie pewnego rodzaju konstrukcji fabularnej zastosowanej w noweli Sokół Giovanniego Boccaccia. Chodzi o jeden wiodący motyw, stanowiący oś kompozycyjną noweli albo wątek dominujący, który nabiera znaczenia w trakcie rozwoju akcji. Takim „sokołem” może być przedmiot (Katarynka Bolesława Prusa), zjawisko (Dym Marii Konopnickiej), zwierzę (Nasza szkapa Marii Konopnickiej) lub osoba (Horus z noweli Bolesława Prusa Z legend dawnego Egiptu).