We wrześniu 1914 roku poeta legionowy Edward Słoński napisał wiersz, w którym wyraził dramat Polaków biorących udział w wojnie.
Rozdzielił nas, mój bracie,
zły los i trzyma straż -
w dwóch wrogich sobie szańcach
patrzymy śmierci w twarz.
W okopach pełnych jęku,
wsłuchani w armat huk,
stoimy na wprost siebie -
ja - wróg twój, ty - mój wróg!
Las płacze, ziemia płacze
świat cały w ogniu drży...
W dwóch wrogich sobie szańcach
stoimy ja i ty.
2
Zaledwie wczesnym rankiem
armaty zaczną grać,
ty świstem kul morderczym
o sobie dajesz znać.
Na nasze niskie szańce
szrapnelów rzucasz grad
I wołasz mnie i mówisz:
To ja, twój brat... twój brat!
Las płacze, ziemia płacze,
w pożarach stoi świat,
a ty wciąż mówisz do mnie:
To ja, twój brat... twój brat!
3
O, nie myśl o mnie bracie,
w śmiertelny idąc bój,
I w ogniu moich strzałów,
jak rycerz mężnie stój!
A gdy mnie zdala ujrzysz,
od razu bierz na cel
I do polskiego serca
moskiewską kulą strzel.
Bo wciąż na jawie widzę
I co noc mi się śni,
że TA, CO NIE ZGINĘŁA,
wyrośnie z naszej krwi.
Pewnego dnia o sens tego utworu pyta cię w liście Kanadyjczyk polskiego pochodzenia. O Polsce wie on tyle, że w XIXw. jej nie było. Wyjaśnij mu dlaczego zdaniem autora, Polska wyrośnie z krwi żołnierzy walczących w armiach zaborców. Czy nadzieje autora spełniły się?
Proszę o pomoc, chociaż wstęp, albo rozwinięcie lub zakończenie. Jakakolwiek pomoc, by się przydała. Zadanie jest na jutro ;)
W XIX wieku nie istniało państwo polskie. Kiedy wybuchła I wojna światowa polscy zaborcy stanęli przeciwko sobie. Rosja walczyła z Austro - Węgrami i Niecami, czyli II Rzeszą. Tragizm Polaków polegał na tym, ze nasi rodacy zostali zmuszeni do walki w wojskach zaborców. Polacy z zaboru rosyjskiego walczyli przeciwko swoim rodakom wciągnietym do armii austriackiej i niemieckiej. Czyli bracia walczyli przeciwko sobie i to jest tragiozm Polaków. Polska faktycznie wyrosła z ich krwi, ponieważ po I wojnie światowej powstało niepodległe państwo Polskie.