Question

WAŻNE WAŻNE szukam wiersza na konkurs recytatorski w klasie iv ma buć dość długi i troche zabawny proszę również o nazwy i pisarzy wierszy WAŻNE POTRZEBUJE SZYBKO !!!!!!!!!!!!!!!!!!

Answer 1

Dlaczego ogórek nie śpiewa

Gałczyński Konstanty Ildefons
 

Pytanie to, w tytule, 
postawione tak śmiało, 
choćby z największym bólem 
rozwiązać by należało. 

Jeśli ogórek nie śpiewa, 
i to o żadnej porze, 
to widać z woli nieba 
prawdopodobnie nie może. 

Lecz jeśli pragnie? Gorąco! 
Jak dotąd nikt. Jak skowronek. 
Jeśli w słoju nocą 
łzy przelewa zielone? 

Mijają lata, zimy, 
raz słoneczko, raz chmurka; 
a my obojętnie przechodzimy 
koło niejednego ogórka.

 

Dyrektor i pomnik
Gałczyński Konstanty Ildefons

Pewien Osioł, co myślał o sobie bógwico 
i bógwico sobie wyobrażał, 
jednego razu, idąc ulicą, 
spotkał Rzeźbiarza; 

i tak do niego: "O, chyba 
sam Jowisz tu pana niesie, 
świetnie, żem pana przydybał, 
zrobi pan moje popiersie; 

żeby, pan wie, z mojej gęby 
blask taki bił i dowcip, 
no, krótko mówiąc, żebym 
przeszedł do potomności. 

Najlepiej, wie pan, w marmurze, 
nie, nie w marmurze, w granicie, 
bo granit trwa jeszcze dłużej, 
w granicie to znakomicie. 

A może spiż? Co pan mniema, 
żeby tak, panie, ze spiżu? 
Widziałem przed laty trzema 
coś takiego w tym... ee... w Paryżu: 

Przedmieście. Pnie się powoik. 
Cisza. Igraszki słońca. 
A tors, panie, stoi i stoi, 
a pod nim kolumna jońska; 

dalej maliny i woda, 
o, fotografię mam tu. 
A może po prostu ze złota, 
a oczy z wielkich brylantów? 

Mistrzu, niech pan się postara, 
nie będę zwlekał z zapłatą. 

A może w chmurach z gitarą? 
Mistrzu, ach, co pan na to?" 

Rzeźbiarz tak odparł: "Pomału! 
Wszystkie projekty są dobre, 
tylko że brak materiału 
to. Dyrektorze, problem; 

bo jeśli chodzi o pana, 
to takiego szukaj ze świecą. 
Rzecz musi być wychuchana, 
a nie tak, żeby byleco. 

Ja mam dla pana materiał, 
co nie ma go w żadnym sklepie". 

"Przepraszam, jaki materiał?" 

"Przyjdzie zima, śnieg spadnie, to pana ulepię".

 

 

Modlitwa za rzeczy

Tadeusz Gajcy

Uspokój serca zegarów, 
zmęczone są –
żarówkom przygaś powieki, za długo patrzą na nas, 
tramwajom pozwól odpocząć, 
niechaj nie drepcą wciąż 
i domom zabroń się wspinać 
w miastach obłych jak w dzbanach. 

Zdyszanym kołom pociągów 
kwietny spoczynek nakaż, 
płuca motorów napełnij ciszą wonną od gwiazd, 
trupim wydechem spalin 
niech się więcej nie żali 
kominów wysoki pochód w nieodgadniony czas. 

Sprzętom naszym milczącym głos zamarły wyzwól, 
piórom ześlij wytchnienie, papier zostaw bez liter, 
niech przemówią znad półek książki kurzem przybite, 
krajobrazy więzione na płótnach 
niech zejdą w pokoje nasze – 

Za wszystkie rzeczy smutne, 
za wszystkie serca maszyn 
prosimy Cię, Panie.

 

Ballada o dwóch siostrach

Gałczyński Konstanty Ildefons

Były dwie siostry: Noc i Śmierć, 
Śmierć większa, a Noc mniejsza, 
Noc była piękna jak sen a Śmierć, 
Śmierć była jeszcze piękniejsza - 

Hej nonny no! haj nonny ho! 
Śmierć była jeszcze piękniejsza. 

Usługiwały te siostry dwie 
w gospodzie koło rzeczki. 
Przyszedł podróżny i woła: - Hej, 
usłużcie mi, szynkareczki - 

Hej nonny no! haj nonny ho! 
usłużcie mi, szynkareczki - 

Więc zaraz lekko podbiegła Noc, 
ta mniejsza, wiecie, ta modra, 
Nalała. Gość się popatrzył w szkło 
- Zacny - powiada - kordiał 

Hej nonny no! haj nonny ho! 
- Zacny - powiada - kordiał. 

Lecz zaraz potem podbiegła Śmierć 
podbiegiem jeszcze lżejszym, 
podróżny cmok! a kielich brzęk! 
bo kordiał był zacniejszy. 

Hej nonny no! haj nonny ho! 
bo kordiał był zacniejszy. 

Spełnił podróżny kielich do dna 
i już nie mówił z nikim 
widząc, że druga siostra ma 
dużo piękniejsze kolczyki - 

Hej nonny no! haj nonny ho! 
dużo piękniejsze kolczyki. 

Taką balladę w słotny czas 
w oberży "Trzy Korony" 
śpiewał mi haj! w Dublinie raz 
John Burton, John nad Johny - 

Hej nonny no! haj nonny ho! 
John Burton, John nad Johny. 

Dublin to z balladami kram, 
niejedną tam się złowi. 
Więc to, com ja usłyszał tam, 
powtarzam Krakowowi - 

Hej nonny no! haj nonny ho! 
powtarzam Krakowowi.

 

OdjazdBolesław Leśmian

 

Gdym odjeżdżał na zawsze znajomym gościńcem,
Patrzyły na mnie bratków wielkie, złote oczy,
Podkute szafirowym dookoła sińcem.
Był klomb i rój motyli, i błękit przezroczy,
I rdzawienie się w słońcu dojrzałej rezedy.
A gdy byłem już w drodze, sam nie wiedząc kiedy
I czemu - przypomniałem te oczy, przyziemnie
Śledzące mą zadumę i wpatrzone we mnie
Tym wszystkim, czym się można wpatrzeć w świat i dalej.

Co widziały te oczy, nim w tysiącu alej
Zginąłem, jedną chatę rzucając za sobą?
I czemu z szafirową zawczasu żałobą
Patrzyły w ten mój odjazd poprzez zieleń rdzawą
Rezedy, co pachniała, przytłumiona trawą?
I dlaczego te oczy były coraz łzawsze?
Czy nie wolno nic nigdy porzucać na zawsze?
I zostawiać samopas kędyś - na uboczu?
Czy nie wolno odjeżdżać znajomym, gościńcem
I oddalać się zbytnio od tych złotych oczu,
Podkutych dookoła szafirowym sińcem?

 

 MrózAntoni Słonimski

 

Srebrzysty księżyc z lodu wycięty
I wicher mroźny wieje ozonem.
Gwiazdami świeci niebo jak szronem,
Śmieciarz na wozie wiezie diamenty.

Wszystko jest śniegiem, lodem, kryształem,
Szumi po mieście, huczy noc wietrzna.
Jak zmarzła fala lśni Droga Mleczna
Na niebie szklistym, znieruchomiałym.

Miasto umarło. W śnie białym tonie,
Oczy ma z lodu, usta z kamienia.
Cóż znaczą nasze wątłe westchnienia,
Ciepłe oddechy, gorące dłonie?

Oprzyj o szyby płonącą głowę
I patrz, jak słowo, żywe, gorące,
Rośnie na szybie mrozem świecące
Jak zwierzokrzewy przedpotopowe.

 

MieszkańcyJulian Tuwim

 

Straszne mieszkania. W strasznych mieszkaniach
Strasznie mieszkają straszni mieszczanie.
Pleśnią i kopciem pełznie po ścianach
Zgroza zimowa, ciemne konanie.

Od rana bełkot. Bełkocą, bredzą,
Że deszcz, że drogo, że to, że tamto.
Trochę pochodzą, trochę posiedzą,
I wszystko widmo. I wszystko fantom.

Sprawdzą godzinę, sprawdzą kieszenie,
Krawacik musną, klapy obciągną
I godnym krokiem z mieszkań - na ziemię,
Taką wiadomą, taką okrągłą.

I oto idą, zapięci szczelnie,
Patrzą na prawo, patrzą na lewo.
A patrząc - widzą wszystko oddzielnie
Że dom... że Stasiek... że koń... że drzewo...

Jak ciasto biorą gazety w palce
I żują, żują na papkę pulchną,
Aż papierowym wzdęte zakalcem,
Wypchane głowy grubo im puchną.

I znowu mówią, że Ford... że kino...
Że Bóg... że Rosja... radio, sport, wojna...
Warstwami rośnie brednia potworna,
I w dżungli zdarzeń widmami płyną.

Głowę rozdętą i coraz cięższą
Ku wieczorowi ślepo zwieszają.
Pod łóżka włażą, złodzieja węszą,
Łbem o nocniki chłodne trącając.

I znowu sprawdzą kieszonki, kwitki,
Spodnie na tyłkach zacerowane,
Własność wielebną, święte nabytki,
Swoje, wyłączne, zapracowane.

Potem się modlą: „od nagłej śmierci...
...od wojny... głodu... odpoczywanie”
I zasypiają z mordą na piersi
W strasznych mieszkaniach straszni mieszczanie.

 

Deszcze

Krzysztof Kamil Baczyński

 

Deszcz jak siwe łodygi, szary szum,

a u okien smutek i konanie.

Taki deszcz kocham, taki szelest strun,

deszcz - życiu zmiłowanie.

Dalekie pociągi jeszcze jadą dalej

bez ciebie. Cóż? Bez ciebie. Cóż?

w ogrody wód, w jeziora żalu,

w liście, w aleje szklanych róż.

I czekasz jeszcze? Jeszcze czekasz?

Deszcz jest jak litość - wszystko zetrze:

i krew z bojowisk, i człowieka,

i skamieniałe z trwóg powietrze.

A ty u okien jeszcze marzysz,

nagrobku smutny. Czasu napis

spływa po mrocznej, głuchej twarzy,

może to deszczem, może łzami.

I to, że miłość, a nie taka,

i to, że nie dość cios bolesny,

a tylko ciemny jak krzyk ptaka,

i to, że płacz, a tak cielesny.

I to, że winy niepowrotne,

a jedna drugą coraz woła,

i to, jakbyś u wrót kościoła

widzenie miał jak sen samotne.

I stojąc tak w szeleście szklanym,

czuję, jak ląd odpływa w poszum.

Odejdą wszyscy ukochani,

po jednym wszyscy - krzyże niosąc,

a jeszcze innych deszcz oddali,

a jeszcze inni w mroku zginą,

staną za szkłem, co jak ze stali,

i nie doznani miną, miną.

I przejdą deszcze, zetną deszcze,

jak kosy ciche i bolesne,

i cień pokryje, cień omyje.

A tak kochając, walcząc, prosząc

stanę u źródeł - studni ciemnych,

w groźnym milczeniu ręce wznosząc,

jak pies pod pustym biczem głosu.

Nie pokochany, nie zabity,

nie napełniony, niedorzeczny,

poczuję deszcz czy płacz serdeczny,

że wszystko Bogu nadaremno.

Zostanę sam. Ja sam i ciemność.

I tylko krople, deszcze, deszcze

coraz to cichsze, bezbolesne.

 

Zmierzchanie

Krzysztof Kamil Baczyński

 

Okręt odpłynie na spuchniętych żaglach

w szklane lazury wzbierających piersi...

Chociaż nie zawsze byliśmy najszczersi,

powiedzmy sobie zwyczajnie: dobranoc.

Bo świat zachodzi już i słońce ciche

nie wzbiera światłem w mgły wstające rano.

A dni się sypią - zerwane korale,

perły o zmroku...

powiedzmy: dobranoc.

W progu drzwi szklanych noc narasta lukiem,

w progu dni z błota noc cicho przyklęka

i garść popiołu w zaciśniętych rękach

parzy mnie jeszcze niedogasłym żarem.

Zmierzcha...

z nawislych tlejących latami

znów w pyle światła dzień powstaje szary...

 Troche długie ale wybierz sobie kawałek.