Odnowę niektórych części układu nerwowego u wszystkich zwierząt umożliwiają specjalne procesy, przy czym u zwierząt niższych mogą być regenerowane nawet duże partie tego układu. Jest to krańcowy przykład odnowy tkanki o ustalonej liczbie komórek. U ssaków uszkodzenia (defekty) obwodowego układu nerwowego są wyrównywane przez wyrastanie wypustek bez żadnego wytwarzania nowych neuronów, dzięki czemu jest możliwe rozpatrzenie czynników zapoczątkowujących (inicjujących) i kierujących „hipertrofią” nie skomplikowaną przez podział komórek. Prawdą jest rzeczywiście, że możemy wyróżnić zasady kierowania tymi procesami, lecz nie mamy szczegółowej wiedzy o ich chemizmie.
Jakkolwiek tkankę nerwową tworzą komórki już nie dzielące się (statyczne, postmitotyczne), to prawdopodobnie podlega ona ciągłej wymianie również przy braku urazów. Dlatego — podobnie jak w innych tkankach — procesy regeneracji stanowią przypuszczalnie rozszerzenie procesów zachodzących normalnie w ustroju. Po przecięciu neurytu (aksonu) centralny kikut nabrzmiewa (pęcznieje) i wytwarza nieregularną masę materiału, prawdopodobnie ameboidalnej natury. Z tego materiału tworzą się włókna, które skręcają się wzdłuż pasm komórek Schwanna, dochodząc do zewnętrznego kikuta. Gdy włókna te osiągną wnętrze rurki osłonki mielinowej kikuta, to zaczynają się w niej przesuwać z szybkością 5 mm na dobę (u ssaków) i prawdopodobnie dochodzą w tej osłonie aż do peryferyjnego narządu. Jednak zagadnienie, w jaki sposób powstają prawidłowe połączenia, jest wysoce kontrowersyjne. Układ nerwowy różni się od wszystkich innych stopniem swego podziału na specyficznie różne jednostki, które muszą być prawidłowo połączone, aby działały właściwie. Skuteczna regeneracja zależy więc od wyrastających włókien tworzących połączenia z właściwymi rurkami peryferyjnymi. To nasuwa myśl, że nie ma innego sposobu wyszukania właściwego narządu peryferyjnego, lub alternatywnie — przemodelowania połączeń centralnych (ośrodkowych). To ostatnie jest nieprawdopodobne, przynajmniej u dojrzałych osobników organizmów wyższych. Prócz tego są poważne dowody istnienia specjalnych mechanizmów, zapewniających prawidłowe połączenia na końcu neurytu. Nerw wzrokowy może regenerować u wielu kręgowców od ryb do ptaków. Nowe włókna nerwowe mogą być bardziej wplecione do pnia nerwowego, lecz każde z nich ostatecznie odnawia połączenia ze swymi początkowymi partnerami w płacie wzrokowym śródmózgowia. Niestety nie ma istotnie zadowalającego poglądu, w jaki sposób dochodzi do tak zaskakującego i bardzo ważnego wyniku; nie dałoby pożytku dyskutowanie tutaj na temat interesującego dowodu. Świadczy to tylko, że muszą tu działać bardzo precyzyjne mechanizmy.
Układ nerwowy utrzymuje łączność organizmu z otoczeniem, reguluje pracę narządów wewnętrznych i integruje wszystkie części ciała w jedną całość. Informacje otrzymywane są z receptorów rejestrujących zmiany środowiska zewnętrznego i we wnętrzu ciała. Ich analiza umożliwia reagowanie organizmu na bodźce, a więc przystosowanie się do środowiska. Reakcje organizmu dochodzą do skutku dzięki powiązaniu układu nerwowego z aparatem wykonawczym, czyli efektorami (np. mięśnie). proszę : )
Odnowę niektórych części układu nerwowego u wszystkich zwierząt umożliwiają specjalne procesy, przy czym u zwierząt niższych mogą być regenerowane nawet duże partie tego układu. Jest to krańcowy przykład odnowy tkanki o ustalonej liczbie komórek. U ssaków uszkodzenia (defekty) obwodowego układu nerwowego są wyrównywane przez wyrastanie wypustek bez żadnego wytwarzania nowych neuronów, dzięki czemu jest możliwe rozpatrzenie czynników zapoczątkowujących (inicjujących) i kierujących „hipertrofią” nie skomplikowaną przez podział komórek. Prawdą jest rzeczywiście, że możemy wyróżnić zasady kierowania tymi procesami, lecz nie mamy szczegółowej wiedzy o ich chemizmie.
Jakkolwiek tkankę nerwową tworzą komórki już nie dzielące się (statyczne, postmitotyczne), to prawdopodobnie podlega ona ciągłej wymianie również przy braku urazów. Dlatego — podobnie jak w innych tkankach — procesy regeneracji stanowią przypuszczalnie rozszerzenie procesów zachodzących normalnie w ustroju. Po przecięciu neurytu (aksonu) centralny kikut nabrzmiewa (pęcznieje) i wytwarza nieregularną masę materiału, prawdopodobnie ameboidalnej natury. Z tego materiału tworzą się włókna, które skręcają się wzdłuż pasm komórek Schwanna, dochodząc do zewnętrznego kikuta. Gdy włókna te osiągną wnętrze rurki osłonki mielinowej kikuta, to zaczynają się w niej przesuwać z szybkością 5 mm na dobę (u ssaków) i prawdopodobnie dochodzą w tej osłonie aż do peryferyjnego narządu. Jednak zagadnienie, w jaki sposób powstają prawidłowe połączenia, jest wysoce kontrowersyjne. Układ nerwowy różni się od wszystkich innych stopniem swego podziału na specyficznie różne jednostki, które muszą być prawidłowo połączone, aby działały właściwie. Skuteczna regeneracja zależy więc od wyrastających włókien tworzących połączenia z właściwymi rurkami peryferyjnymi. To nasuwa myśl, że nie ma innego sposobu wyszukania właściwego narządu peryferyjnego, lub alternatywnie — przemodelowania połączeń centralnych (ośrodkowych). To ostatnie jest nieprawdopodobne, przynajmniej u dojrzałych osobników organizmów wyższych. Prócz tego są poważne dowody istnienia specjalnych mechanizmów, zapewniających prawidłowe połączenia na końcu neurytu. Nerw wzrokowy może regenerować u wielu kręgowców od ryb do ptaków. Nowe włókna nerwowe mogą być bardziej wplecione do pnia nerwowego, lecz każde z nich ostatecznie odnawia połączenia ze swymi początkowymi partnerami w płacie wzrokowym śródmózgowia. Niestety nie ma istotnie zadowalającego poglądu, w jaki sposób dochodzi do tak zaskakującego i bardzo ważnego wyniku; nie dałoby pożytku dyskutowanie tutaj na temat interesującego dowodu. Świadczy to tylko, że muszą tu działać bardzo precyzyjne mechanizmy.
Układ nerwowy utrzymuje łączność organizmu z otoczeniem, reguluje pracę narządów wewnętrznych i integruje wszystkie części ciała w jedną całość. Informacje otrzymywane są z receptorów rejestrujących zmiany środowiska zewnętrznego i we wnętrzu ciała. Ich analiza umożliwia reagowanie organizmu na bodźce, a więc przystosowanie się do środowiska. Reakcje organizmu dochodzą do skutku dzięki powiązaniu układu nerwowego z aparatem wykonawczym, czyli efektorami (np. mięśnie). proszę : )