Powstanie parlamentu angielskiego: · Spór Henryka II z arcybiskupem Canterbury Tomaszem Backetem: Królestwo angielskie powstało w wyniku licznych podbojów, przez co król mógł uważać cały kraj za swą zdobycz, a tym samym rozdawać ziemie i dowolnie wyznaczać daniny. Drabina lenna została tu więc ukształtowana przez samych królów. Władza królewska w Anglii była bardzo silna, a kolejni władcy dodatkowo ją wzmacniali. Po wymarciu dynastii normandzkiej w poł. XII w. tron przypadł rodzinie hrabiowskiej Plantagenetów. Król HenrykII dysponował wielką potęgą i prowadził mocarstwową politykę zagraniczną. Anglicy opanowali większość Walii i część Irlandii. Wymagało to wielkich nakładów pieniężnych, więc król stale nakładał nowe podatki, co wzbudzała niechęć poddanych. Henryk odważył się także naruszyć immunitet kościoła – obłożył podatkami dobra kościelne i ograniczył prawa sądów duchownych. Spotkało się to ze stanowczym protestem zwierzchnika kościelnego Anglii, arcybiskupa Canterbury Tomasza Backeta. Konflikt zakończył się tragicznie, gdyż królewscy dworzanie zamordowali biskupa w jego własnej katedrze (1170). Zabitego Tomasza od razu otoczono kultem, a wkrótce ogłoszono go świętym. Miał stać się symbolem nieugiętej walki o prawa Kościoła. Zbrodnia ta wywołała tak wielkie oburzenie, że król musiał się ugiąć. Odbył publiczną pokutę i potwierdził stare przywileje Kościoła. To upokorzenie osłabiło autorytet monarchii i zachęciło wszystkich do niezadowolonych do dalszej walki o swoje prawa.
Wykształcił się ze zgromadzeń bezpośrednich wasali królewskich, nazywanych w Anglii prałatami i baronami. Specjalne uprawnienia nadane zgromadzeniom przez Jana bez Ziemi w Magna Charta Libertatum (1215) i Statutum de tallagium non concedendum (1295) dały początek parlamentaryzmowi angielskiemu.
Pod koniec XIII w. w zgromadzeniach pojawili się przedstawiciele mieszczaństwa i rycerstwa. W XIV w. nastąpił podział na dwie izby: Izbę Parów, grupującą bezpośrednich poddanych króla (prałatów i baronów), i Izbę Gmin, gromadzącą posłów miast i rycerstwa. W XIV w. ustaliły się uprawnienia parlamentu angielskiego, obejmując kwestie podatkowe, ustawodawcze i sądownicze.
Dla dalszego rozwoju parlamentaryzmu zasadnicze znaczenie miał fakt, iż mieszczanie i rycerze zasiadający w Izbie Gmin nie utworzyli dwóch oddzielnych grup, lecz obradowali wspólnie, objęci jednym pojęciem gminu (commoners). Na XVII w. przypada w Anglii okres walk parlamentu z dążącymi do absolutyzmu monarchami.
Powstanie parlamentu angielskiego:
· Spór Henryka II z arcybiskupem Canterbury Tomaszem Backetem:
Królestwo angielskie powstało w wyniku licznych podbojów, przez co król mógł uważać cały kraj za swą zdobycz, a tym samym rozdawać ziemie i dowolnie wyznaczać daniny. Drabina lenna została tu więc ukształtowana przez samych królów. Władza królewska w Anglii była bardzo silna, a kolejni władcy dodatkowo ją wzmacniali. Po wymarciu dynastii normandzkiej w poł. XII w. tron przypadł rodzinie hrabiowskiej Plantagenetów. Król HenrykII dysponował wielką potęgą i prowadził mocarstwową politykę zagraniczną. Anglicy opanowali większość Walii i część Irlandii. Wymagało to wielkich nakładów pieniężnych, więc król stale nakładał nowe podatki, co wzbudzała niechęć poddanych. Henryk odważył się także naruszyć immunitet kościoła – obłożył podatkami dobra kościelne i ograniczył prawa sądów duchownych. Spotkało się to ze stanowczym protestem zwierzchnika kościelnego Anglii, arcybiskupa Canterbury Tomasza Backeta. Konflikt zakończył się tragicznie, gdyż królewscy dworzanie zamordowali biskupa w jego własnej katedrze (1170). Zabitego Tomasza od razu otoczono kultem, a wkrótce ogłoszono go świętym. Miał stać się symbolem nieugiętej walki o prawa Kościoła. Zbrodnia ta wywołała tak wielkie oburzenie, że król musiał się ugiąć. Odbył publiczną pokutę i potwierdził stare przywileje Kościoła. To upokorzenie osłabiło autorytet monarchii i zachęciło wszystkich do niezadowolonych do dalszej walki o swoje prawa.
Wykształcił się ze zgromadzeń bezpośrednich wasali królewskich, nazywanych w Anglii prałatami i baronami. Specjalne uprawnienia nadane zgromadzeniom przez Jana bez Ziemi w Magna Charta Libertatum (1215) i Statutum de tallagium non concedendum (1295) dały początek parlamentaryzmowi angielskiemu.
Pod koniec XIII w. w zgromadzeniach pojawili się przedstawiciele mieszczaństwa i rycerstwa. W XIV w. nastąpił podział na dwie izby: Izbę Parów, grupującą bezpośrednich poddanych króla (prałatów i baronów), i Izbę Gmin, gromadzącą posłów miast i rycerstwa. W XIV w. ustaliły się uprawnienia parlamentu angielskiego, obejmując kwestie podatkowe, ustawodawcze i sądownicze.
Dla dalszego rozwoju parlamentaryzmu zasadnicze znaczenie miał fakt, iż mieszczanie i rycerze zasiadający w Izbie Gmin nie utworzyli dwóch oddzielnych grup, lecz obradowali wspólnie, objęci jednym pojęciem gminu (commoners). Na XVII w. przypada w Anglii okres walk parlamentu z dążącymi do absolutyzmu monarchami.