Question

W formie kartki z pamiętnika opisz swoje wrażenia po przeczytaniu lektury,,Oscar i pani Róża,,

Answer 1

                                                witam kochany pamiętniczku

sama nie wiem od czego zacząć moze od tego że jak przeczytałam lekture oscar i pani róza to byłam zachwycona łzy spływały mi po policzku

kończe bo mam jeszcze dużo lekcji pa do jutra

 

Answer 2

Nie przeczytałam to ci nie pomogę .Ale może to ci pomoże :)

KARTKA Z PAMIĘTNIKA

W tej formie wypowiedzi bardzo ważne są sprawy formalne: data (koniecznie!) i prowadzenie narracji w 1 os. lp. Powinien też pojawić się opis uczuć, przeżyć; refleksje - nie tylko fakty. Adresatem takiej wypowiedzi jest z reguły ... nadawca. Wszak pamiętnik piszemy sami dla siebie! Celem wypowiedzi jest np. uporządkowanie swoich uczuć, spokojne zastanowienie się nad jakimś wydarzeniem, przelanie na papier złości, gniewu, radości... Pamiętaj, że emocje możesz wyrazić nie tylko słowami, lecz również znakami interpunkcyjnymi: wykrzyknikiem, pytajnikiem, wielokropkiem.

 

PRZYKŁAD

 

Wtorek, 22. 04. 2005 r.

Co za dzień! Dobrze, że się skończył. W szkole - fatalnie: złapałam aż dwie jedynki, z fizyki i biologii. Z fizyki rzeczywiście się nie uczyłam, ale czy nauczyciel może wstawić pałę za złe zachowanie się na lekcji? Nie może! To było niesprawiedliwe. Oczywiście, że nie słyszałam, co mówi „Papuga”, bo Magda przyniosła nowy katalog Avonu i dyskutowałyśmy właśnie o kolorach szminek, gdy nauczycielka wyrwała mnie do odpowiedzi. Ale mogła mi wpisać uwagę z zachowania, a nie jedynkę z przedmiotu. Tym bardziej, że to już trzecia. Za tydzień jest zebranie z rodzicami i znowu będzie kazanie i jakiś szlaban: na wyjścia, albo na Internet, albo na ulubiony serial...

Dlaczego młody człowiek musi znosić tyle ograniczeń? Wszyscy się do mnie wtrącają: nauczyciele, rodzice, nawet ta głupia sąsiadka spod piątki uważa, że może mi zwrócić uwagę, tylko dlatego, że jest stara. Kiedy wreszcie będę mogła mieć własne życie i nikt już nie będzie się czepiał: „Córeczko, odrobiłaś lekcje?”, „Kowalska! To nie jest odpowiedni strój do szkoły”; „Ewa, powiem rodzicom, że paliłaś!”. Guzik ich to wszystko obchodzi!

Ale najgorsze stało się po południu. Zobaczyłam ich, jak szli przez osiedle, tacy zapatrzeni w siebie i roześmiani... Aż mnie w sercu zakłuło! On, mój wyśniony, wymarzony, jedyny, cudowny i niepowtarzalny i ta... Po powrocie do domu popłakałam się z rozpaczy, a mama jeszcze zrobiła awanturę, że ziemniaki nie obrane... Zupełnie, jakby te ziemniaki były ważne wobec wszystkiego, co się wydarzyło!

I jak ja mam odrabiać lekcje?!