Nowelę tę napisała m.Konopnicka pod wrażeniem narastającego w zaborze rosyjskim antysemityzmu niosącego pogrom Żydów i rabunek ich mienia. Władze carskie milcząc sprzyjały tym działaniom.
Atuorka pisząc opowiadanie protestowała przeciwko nasilającej się fali nienawiści. Sylwetkę swego bohatera, prostego żydowskiego introligatora, wyposażyłą w cechy dostojeństwa, szlachetność i mądrość. Stary Mendel związany jest z rodzinnym miastem-Warszawą. Jest przywiązany do Polski i nie obcy mu jest problem narodowowyzwoleńczy, do ktorego odnosi się jak prawdziwy patriota.
Kwestia dyskryminacji ukazana jest pod koniec noweli. M.Konopnicka wprowadziła obraz ulicy, po której posuwa się rozwrzeszczony, dyszący nienawiścią tłum, który niszczy wystawy sklepowe, rozbija okna i drzwi mieszkań żydowskich.
Opowiadanie kończy się wyrazem współczucia dla bohatera, który stracił serce do Polaków i polskiego miasta i poczuł się człowiekiem samotnym i obcym.
Nowelę tę napisała m.Konopnicka pod wrażeniem narastającego w zaborze rosyjskim antysemityzmu niosącego pogrom Żydów i rabunek ich mienia. Władze carskie milcząc sprzyjały tym działaniom.
Atuorka pisząc opowiadanie protestowała przeciwko nasilającej się fali nienawiści. Sylwetkę swego bohatera, prostego żydowskiego introligatora, wyposażyłą w cechy dostojeństwa, szlachetność i mądrość. Stary Mendel związany jest z rodzinnym miastem-Warszawą. Jest przywiązany do Polski i nie obcy mu jest problem narodowowyzwoleńczy, do ktorego odnosi się jak prawdziwy patriota.
Kwestia dyskryminacji ukazana jest pod koniec noweli. M.Konopnicka wprowadziła obraz ulicy, po której posuwa się rozwrzeszczony, dyszący nienawiścią tłum, który niszczy wystawy sklepowe, rozbija okna i drzwi mieszkań żydowskich.
Opowiadanie kończy się wyrazem współczucia dla bohatera, który stracił serce do Polaków i polskiego miasta i poczuł się człowiekiem samotnym i obcym.