UZUPEŁNIJ a) Wisława Szymborska Nagrobek (z tomu „Sól” 1962) - Wiersz jest rodzajem epitafium – oracji pogrzebowej; utworem poetyckim upamiętniającym osobę zmarłą. Gatunek ten swój kształt wywodzi od krótkiego napisu rytego na nagrobku, stąd staropolska nazwa epitafium – nagrobek. Tu leży staroświecka jak przecinek autorka paru wierszy. Wieczny odpoczynek raczyła dać jej ziemia, pomimo że trup nie należał do żadnej z literackich grup. Ale też nic lepszego nie ma na mogile oprócz tej rymowanki, łopianu i sowy. Przechodniu, wyjmij z teczki mózg elektronowy i nad losem Szymborskiej podumaj przez chwilę. Wiersz ma charakter ironiczny (podmiot liryczny mówi o sobie w 3 os. lp.) Bohaterką wiersza jest ……………….., zwraca się bezpośrednio do ………………… Prosi go, by …………………………………………………………………………… Według Szymborskiej poezja i poeta żyją wiecznie (motyw non omnis moria) jeżeli ……………………………………………………………………………………………
W utworze poetyckim Szymborska opisuje nagrobek, na którym spoczywa nieznana szerzej autorka paru wierszy. To „staroświecka jak przecinek” postać, a jednak zasłużona dla poetki. Pomimo braku przynależności do jakiejkolwiek z literackich grup czy stronnictw, zmarła otrzymuje wieczny odpoczynek od ziemi.
Wiersz przybiera ton ironicznego komentarza do konwencji epitafium. Szymborska, posługując się humorem, ukazuje, że pomimo braku znanego statusu czy związków z literackimi grupami, nie ma nic lepszego do umieszczenia na nagrobku. Jedyne, co pozostaje, to ta "rymowanka", otoczona przez łopian i sowę.
W dalszej części wiersza poeta wzywa przechodnia do refleksji nad losem Szymborskiej, wyjmując przy tym "z teczki mózg elektronowy". W ten sposób nawiązuje do idei wiecznego życia poezji i poetów, podkreślając motyw non omnis moriar – nie umieram całkowicie. Jednak, by poeta mógł żyć wiecznie, musi być uwieczniony w dziełach i pamięci przechodniów.