U progu Niepodległości - Walka o granice. :) na ten temat mam zrobic notatkę. :) ;]
iwa210
Polityczna stabilizacja w Europie w drugiej połowie XIX wieku uświadomiła społeczeństwie polskiemu, że marzenia o odbudowie niepodległego państwa trzeba odłożyć na później. U schyłku XIX wieku poczęła sie budzić w społeczeństwie polskim reakcja w polityce abdykacji i ugody. Odzycie haseł niepodległościowych splątało się nowymi ideamii. Polacy przybrali różne formy walki o niepodległość. Jedną z nich było wystapienie w zaborze pruskim i austiackim, będące zalążkiem Wiosny Ludów. Ich kontynuacją były spiski niepodległościowe w zaborze rosyjskim, co łączyło się z represjami, które doprowadziły do tragicznego w skutkach dla Polaków powstania styczniowego w 1863-64. Królestwo dławione po 1863 politycznie i narodowo prosperowało gospodarczo. Wielu aktywnych społecznie Polaków uznało, że chociaż odbudowa niepodległego państwa jest na razie nierealna, to mozna Polsce pomóc inaczej. Zaczęto zakładać różne instytucje gospodarcze i naukowe, a także podejmowano działania zmierzające do uprzemysłowienia kraju za pomocą polskiego kapitału. Założono w 1892 roku Polską Partię Socjalistyczną, główni jej przywódcy(A.Malinowski, J. Piłsudski, L.Wasilewski...) w działalność swą wnosili, obok gaseł wyzwolenia społecznego, gorącą nutę patriotyczną. Podobne zabarwienie przybrał ruch socjalistyczny w Galiji, którego twórca już w 1892 roku oświadczył : "Niechże ci, którzy nas kosmopolitami zwą, wiedzą, że my, Polacy, robotnicy, socjaliści, będziemy walczyc za Polskę, aby ja wywalczyć socjalistyczną, robotniczą". Inni wybitni Polacy, w tym pisarze: Eliza Orzeszkowa, Bolesław Prus, Henryk Sienkiewicz oraz Maria Konopnicka głosili potrzebe pracy dla rozwoju kraju. Uważali, że szczególnie ważne jest podniesienie poziomu umysłowego prostego ludu, aby rozwinąć w nim świadomość obywatelską i narodowościową. Dopiero wybuch wojny światowej w sierpniu 1914 r stworzyło dla sprawy polskiej sytuację, jakiej daremnie wyczekiwały pokolenia, gdyż pękł łańcuch solidarności pomiędzy tzrema rozbiorcami, mocarstwa centralne znalazły sie w walce śmiertelnej z Rosją.
Polacy przybrali różne formy walki o niepodległość. Jedną z nich było wystapienie w zaborze pruskim i austiackim, będące zalążkiem Wiosny Ludów. Ich kontynuacją były spiski niepodległościowe w zaborze rosyjskim, co łączyło się z represjami, które doprowadziły do tragicznego w skutkach dla Polaków powstania styczniowego w 1863-64. Królestwo dławione po 1863 politycznie i narodowo prosperowało gospodarczo. Wielu aktywnych społecznie Polaków uznało, że chociaż odbudowa niepodległego państwa jest na razie nierealna, to mozna Polsce pomóc inaczej. Zaczęto zakładać różne instytucje gospodarcze i naukowe, a także podejmowano działania zmierzające do uprzemysłowienia kraju za pomocą polskiego kapitału. Założono w 1892 roku Polską Partię Socjalistyczną, główni jej przywódcy(A.Malinowski, J. Piłsudski, L.Wasilewski...) w działalność swą wnosili, obok gaseł wyzwolenia społecznego, gorącą nutę patriotyczną. Podobne zabarwienie przybrał ruch socjalistyczny w Galiji, którego twórca już w 1892 roku oświadczył : "Niechże ci, którzy nas kosmopolitami zwą, wiedzą, że my, Polacy, robotnicy, socjaliści, będziemy walczyc za Polskę, aby ja wywalczyć socjalistyczną, robotniczą".
Inni wybitni Polacy, w tym pisarze: Eliza Orzeszkowa, Bolesław Prus, Henryk Sienkiewicz oraz Maria Konopnicka głosili potrzebe pracy dla rozwoju kraju. Uważali, że szczególnie ważne jest podniesienie poziomu umysłowego prostego ludu, aby rozwinąć w nim świadomość obywatelską i narodowościową.
Dopiero wybuch wojny światowej w sierpniu 1914 r stworzyło dla sprawy polskiej sytuację, jakiej daremnie wyczekiwały pokolenia, gdyż pękł łańcuch solidarności pomiędzy tzrema rozbiorcami, mocarstwa centralne znalazły sie w walce śmiertelnej z Rosją.