Question

Tylko 1 strona A4
WYPRACOWANIE NA TEMAT : "Co dziwi mnie zbyt rzadko"

odkrywanie świata z Wisławą Szymborską na podstawie poznanych utworów:
"Wczesna godzina"
"Notatka"
"Trzy słowa najdziwniejsze"

gwarantuje naj!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Answer 1

"Co dziwi mnie zbyt rzadko"
Wisława Szymborska jest poetką, która debiutowała tuż po zakończeniu II wojny światowej, jednak o wiele istotniejsza jest jej "drugi debiut", który nastąpił wraz z "odwilżą" w 1956 roku.
Poezja Wisławy Szymborskiej odznacza się charakterystycznymi cechami, jakimi są mistrzowskie operowanie konceptem, paradoksem, ironią; dyskrecja emocjonlna i duża wrażliwość, a przy tym lapidarność i prostota słowa. Na lekcji miałem przyjemność zapoznać się twórczością tej poetki, której liryka ma charakter moralny i intelektualny.
Pierwszym wierszem, który zanalizuję pod kątem tematu jest "Wczesna godzina." Jest to utwór stroficzny, biały, zaliczający się do liryki bezpośredniej (co rzadko zdarza się w poezji Szymborskiej), o tematyce refleksyjno-filozoficznej. Podmiotem lirycznym jest kobieta, która w sposób niebanalny opisuje cud świtu, który dzieje się każdego poranka. W bardzo liryczny sposób opisuje wyłanianie się poszczególnych przedmiotów z mroku nocy. Stosuje liczne metafory (ćwierkają pierwsze błyski, dnieją płaszczyzny sufitu i ścian), epitety (niejasnej przestrzeni, blade framugi) oraz animizuje swoje otoczenie (ćwierkają błyski). W ostatniej strofie podmiot liryczny posiada przygnębiającą świadomość faktu, że zbyt rzadko kontempluje piękno świtu; mówi, że często budzi się w roli spóźnionego świadka, czyli wtedy, kiedy świat zalany jest już jasnym światłem poranka.
Kolejny wiersz to "Notatka", który jest utworem stroficznym, białym, zaliczającym się do liryki pośredniej, również o tematyce refleksyjno-filozoficznej. Utwór ten jest niezwykle trudny. Sytuacja liryczna mówi nam o wizycie w muzeum, na co wskazują eksponaty w gablotach. Podmiot ogląda skamielinę i fragment ludzkiej kości, jednak nie wykazuje głębszego zainteresowania przedmiotami. Traktuje je jako punkt wyjścia to rozważań o prapyczynie świata i powstaniu człowieka. Iskra, która została wykrzesana to nawiązanie do mitu stworzenia człowieka przez Prometeusza.
Podmiot w tym wierszu wykorzystuje epitety (niewyraźną rysę), animizację (uleciało niebo), metafory (Wąż uniósł żądło z kłębka swoich przyczyn), zabieg wyliczenia (3 strofa od końca) oraz kolokwializmy (Kość jak kość, tu nic nie ma).
Ostatnia strofa jest wyrazem refleksji nad ewolucją świata roślinnego, zwierzęcego oraz nad ewolucją człowieka i przemijaniem. Podmiot snuje refleksję na temat powstania czegoś doskonaszego od człowieka. (ubyliśmy zwierzętom. kto ubędzie nam.) - mimo iż nie stawia tutaj pytajnika, jest to pytanie. Ale retoryczne. Ma skłonić do refleksji również odbiorcę.
Trzecim i ostatnim utworem jest wiersz "Trzy słowa najdziwniejsze"; jest to liryka bezpośrednia, utwór posiada 3 dwuwersowe strofy o charakterze bezrymowym. Jest to przewrotna refleksja nad zwyczajnymi słowami "przyszłość, nic i cisza."
Jaki świat odkrywamy wraz z Wisławą Szymborską? Jest to świat codzienny, którym zazwyczaj nie poświęcamy zbyt wiele uwagi czy refleksji. W biegu codziennych spraw nie kontemplujemy piękna poranków; przyjmujemy, że jesteśmy najwyższym tworem ewolucji i nie zastnawiamy się nad znaczeniem zwykłych słów, których używamy codziennie. To właśnie poczciwa zwyczajność dziwi nas zbyt rzadko. Znakomita poetka, jaką jest Szymborska w swoich utworach pokazuje nam, że dobrze jest znaleźć czas na refleksję nad sprawami pozornie naturalnymi i oczywistymi, które wcale nie są tak proste, za jakie zwykliśmy je uważać.