Nie będę dużo rozpisywał, gdyż rozwiązanie i tak będzie dosyć obszerne, w razie wątpliwości pisz śmiało.
Uprośćmy:
1. Dziedzina i zbiór wartości
Powyższe wynika z tego, iż nie analizujemy wykresu na płaszczyźnie zespolonej. W takim przypadku każdy musi być dodatni, gdyż nie istnieją liczby rzeczywiste będące wynikiem pierwiastka z liczby ujemnej. Zero jest wykluczone z dziedziny przez mianownik (w wyniku dzielenia przez zero otrzymamy symbol, a nie liczbę rzeczywistą). Wartości odpowiadające są wynikami pierwiastków, więc analogicznie muszą być dodatnie (wyrzucamy zero z racji, że ).
2. Miejsca zerowe.
Funkcja nie posiada miejsc zerowych.
3. Przecięcia z osią Y
Funkcja nie przecina osi.
4. Granice
Analizujemy krańce dziedziny.
oraz:
5. Asymptoty
Funkcja nie posiada asymptot
6. Monotoniczność
Liczymy pochodną i przyrównujemy do zera.
Pochodna nie przyjmuje miejsc zerowych, oznacza to że monotoniczność funkcji wyjściowej jest jednakowa w całej dziedzinie. Pochodna funkcji przyjmuje wartości dodatnie np.:
Na mocy twierdzenia Darboux pochodna funkcji przyjmuje wartości dodatnie w całej swojej dziedzinie, a co za tym idzie funkcja wyjściowa jest rosnąca w całej dziedzinie.
Funkcja nie posiada ekstremów.
7. Przegięcia, wklęsłość i wypukłość.
Nie będę wypisywał już wyniku drugiej pochodnej, jest zbyt złożony (jeśli jest Ci potrzebny pisz).
Przyrównujemy drugą pochodną do zera.
Jest to coś znacznie trudniejszego niż się wydaje i nawet korzystając z najlepszych programów udało mi się znaleźć jedynie przybliżone wartości tych miejsc zerowych (obliczenia numeryczne), są to:
Interesują nas zmiany znaku pochodnej drugiego rzędu w pobliżu tych punktów. Dochodzi do nich w pobliżu wszystkich tych punktów. Są one punktami przegięcia.
Więc:
Czyli funkcja wyjściowa jest wklęsła dla:
oraz jest wypukła dla:
Przybliżone wartości funkcji wyjściowej w punktach przegięcia:
Verified answer
Szczegółowe wyjaśnienie:
Nie będę dużo rozpisywał, gdyż rozwiązanie i tak będzie dosyć obszerne, w razie wątpliwości pisz śmiało.
Uprośćmy:
1. Dziedzina i zbiór wartości
Powyższe wynika z tego, iż nie analizujemy wykresu na płaszczyźnie zespolonej. W takim przypadku każdy musi być dodatni, gdyż nie istnieją liczby rzeczywiste będące wynikiem pierwiastka z liczby ujemnej. Zero jest wykluczone z dziedziny przez mianownik (w wyniku dzielenia przez zero otrzymamy symbol, a nie liczbę rzeczywistą). Wartości odpowiadające są wynikami pierwiastków, więc analogicznie muszą być dodatnie (wyrzucamy zero z racji, że ).
2. Miejsca zerowe.
Funkcja nie posiada miejsc zerowych.
3. Przecięcia z osią Y
Funkcja nie przecina osi.
4. Granice
Analizujemy krańce dziedziny.
oraz:
5. Asymptoty
Funkcja nie posiada asymptot
6. Monotoniczność
Liczymy pochodną i przyrównujemy do zera.
Pochodna nie przyjmuje miejsc zerowych, oznacza to że monotoniczność funkcji wyjściowej jest jednakowa w całej dziedzinie. Pochodna funkcji przyjmuje wartości dodatnie np.:
Na mocy twierdzenia Darboux pochodna funkcji przyjmuje wartości dodatnie w całej swojej dziedzinie, a co za tym idzie funkcja wyjściowa jest rosnąca w całej dziedzinie.
Funkcja nie posiada ekstremów.
7. Przegięcia, wklęsłość i wypukłość.
Nie będę wypisywał już wyniku drugiej pochodnej, jest zbyt złożony (jeśli jest Ci potrzebny pisz).
Przyrównujemy drugą pochodną do zera.
Jest to coś znacznie trudniejszego niż się wydaje i nawet korzystając z najlepszych programów udało mi się znaleźć jedynie przybliżone wartości tych miejsc zerowych (obliczenia numeryczne), są to:
Interesują nas zmiany znaku pochodnej drugiego rzędu w pobliżu tych punktów. Dochodzi do nich w pobliżu wszystkich tych punktów. Są one punktami przegięcia.
Więc:
Czyli funkcja wyjściowa jest wklęsła dla:
oraz jest wypukła dla:
Przybliżone wartości funkcji wyjściowej w punktach przegięcia:
8. Wykres