Akcja utworu dzieje się w XVII wieku. Zbigniew i Stefan wracają do domu po skończonej służbie wojskowej. Przysięgają, że się nie ożenią. Bracia odwiedzają starego miecznika i poznają tam jego piękne córki. Zaczynają się wahać. Tymczasem Cześnikowa, która chce ich wydać za inne panny, wyrabia im złą markę u Miecznika, twierdząc że to tchórze. Damazy, panny i Skołuba postanawiają przekonać się, czy panicze są faktycznie podszyci strachem. Skołuba opowiada Maciejowi straszną historię Strasznego Dworu. Panicze nic sobie z tego nie robią, ale chcąc dotrzymać postanowienia decydują się wyjechać. Podstęp Damazego wychodzi na jaw, podobnie jak wzajemne zauroczenie młodych, ku ogólnej radości i wstydowi Damazego.
Utwór ten napisał Stanisław Moniuszko, a libretto Jan Chęciński.
Akcja utworu dzieje się w XVII wieku. Zbigniew i Stefan wracają do domu po skończonej służbie wojskowej. Przysięgają, że się nie ożenią. Bracia odwiedzają starego miecznika i poznają tam jego piękne córki. Zaczynają się wahać. Tymczasem Cześnikowa, która chce ich wydać za inne panny, wyrabia im złą markę u Miecznika, twierdząc że to tchórze. Damazy, panny i Skołuba postanawiają przekonać się, czy panicze są faktycznie podszyci strachem. Skołuba opowiada Maciejowi straszną historię Strasznego Dworu. Panicze nic sobie z tego nie robią, ale chcąc dotrzymać postanowienia decydują się wyjechać. Podstęp Damazego wychodzi na jaw, podobnie jak wzajemne zauroczenie młodych, ku ogólnej radości i wstydowi Damazego.
Utwór ten napisał Stanisław Moniuszko, a libretto Jan Chęciński.
Ten utwór jest przepełniony miłością do Ojczyzny.