Question

Sporządź notatkę o instrumentach perkusyjnych ...

PRZYNAJMNIEJ 7 ZDAŃ

Answer 1

Instrument perkusyjny- instrument muzyczny, w którym źródłem dźwięku jest drganie całości lub części instrumentu, które jest wywoływane uderzeniem odpowiedniej części instrumentu pałką, szczotką lub dłonią, lub też potrząsaniem całym instrumentem.

Instrumenty perkusyjne dzielą się na:

instrumentyperkusyjnemembranowe lub membranofony, w których źródłem dźwięku jest drgająca membrana, tworząca jedną z części instrumentu

instrumentysamobrzmiące lub idiofony, w których źródłem dźwięku jest drganie całego instrumentu.

Instrument perkusyjny membranowy ina-czej membranofon- instrument muzyczny, w których źródłem dźwięku jest drgająca membrana, tworząca jedną z części instrumentu. Jej wibracja pobudzana jest uderzeniem pałką, szczotką lub dłonią. Membrana rozpięta jest na cylindrycznym, stożkowym lub innym podobnym korpusie, który jest zarazem pudłem rezonansowym instrumentu. Membranofony mogą wydawać dźwięki o określonej wysokości lub szmery.

Do instrumentów perkusyjnych membra-nowych należą:

kotłybęben wielki

bęben mały

tamburyn- spełnia także cechy idiofonuwerbel

Instrument perkusyjny samobrzmiący ina-czej idiofon- instrument muzyczny, w których źródłem dźwięku jest drganie całego instrumentu. Jego wibracja pobudzana jest uderzeniem pałką (drewnianą lub metalową), szczotką lub dłonią lub samo poruszanie instrumentu lub uderzanie o siebie jego części. Idiofony zwykle wydają dźwięki o określonej częstotliwości

Do instrumentów perkusyjnych samo-brzmiących należą:

trójkąttalerzegongdzwondzwonkitamburynksylofonwibrafoncelesta

Answer 2

W INSTRUMENTACH PERKUSYJNYCH dźwięk powstaje przez drgania całego instrumentu (np. gong, talerze ) lub poprzez napiętą błonę lub skórę ( np. kotły, bęben, werbel).

Wyróżniamy instrumenty perkusyjne:

1. o nieokreślonej wysokości dźwięku;

2. o określonej wysokości dźwięku ( jest możliwa do wykonania na nich melodia ).

 

INSTRUMENTY PERKUSYJNE O NIEOKREŚLONEJ WYSOKOŚCI DŹWIĘKU

 

Bęben wielki jest instrumentem występującym w orkiestrach od XVIII wieku. Jego korpus stanowi płaski walec obciągnięty skórą lub błoną. Perkusista uderza  w bęben pałkami, palcami, dłonią lub metalową szczoteczką.

 

Werbel ( bęben mały ) jest odmianą bębna wielkiego. Przy grze werbel spoczywa w pozycji leżącej, co umożliwia  grę dwiema pałeczkami. Druga strona bębna nie jest używana do gry nad napiętą skórą umieszczone są metalowe struny. Werbel ma znacznie mniejsze rozmiary od bębna wielkiego, dźwięk jest nieco  wyższy.

 

 

Tamburyn ( bębenek baskijski ) posiada na wąskim, drewnianym walcu jedną membranę ( napiętą skórę ). Na obręczy walca umieszczone są dzwoneczki lub metalowe talerzyki, dźwięczące przy wstrząsie. Wykorzystywany jest zarówno w orkiestrach symfonicznych, jak i rozrywkowych.

 

 

Gong jest metalową płytą wydającą dźwięki o nieokreślonej wysokości, w którą uderza się pałką z filcową główką. Powstały dźwięk jest metaliczny i nośny w brzmieniu.

 

 

Tam – tam jest odmianą gongu. Rozmiarami jest większy, dźwięk ma niższy i łagodniejszy.

 

 

Talerze ( czynele, żele ) to dwie lekko wypukłe okrągłe płyty z brązu o płaskich, cienkich brzegach, ku środkowi nieco wklęsłe, w środku zakończone wgłębieniem z przewierconym otworem, przez który przewleka się skórzany uchwyt. Na talerzach można grać na dwa sposoby. Jeden polega na uderzaniu o siebie dwóch metalowych płyt, a drugi – to uderzanie pałeczką od bębna w jeden talerz.

 

 

Trójkąt ( triangel ) to cienki pręt metalowy w kształcie otwartego trójkąta, zawieszany za jeden z końców. Uderzenie stalową lub drewnianą pałeczką wzbudza dźwięk o nieokreślonej wysokości. Do Europy przyniesiony został w połowie XVII wieku, a obecnie należy do podstawowych instrumentów perkusyjnych we wszystkich typach orkiestr symfonicznych.

 

 

Kastaniety są instrumentem hiszpańskim, który do Europy przewędrował z Azji, pod koniec

XVI wieku. Są to dwie związane sznurkiem muszelki z twardego drewna lub kości słoniowej, które grający trzyma między palcami i uderza jedną o drugą. W orkiestrach symfonicznych kastaniety służą głównie w celu oddania występującego w utworze kolorytu hiszpańskiego.

 

INSTRU­MENTY PERKUSYJNE O OKREŚLONEJ WYSOKOŚCI DŹWIĘKU

 

Ksylofon jest instrumentem perkusyjnym pochodzącym z Azji, a przeniesionym do Europy już w średniowieczu. Zbudowany jest z szeregu chromatycznie strojonych płytek z twardego drewna, ułożonych w kilku rzędach i uderzanych drewnianymi loteczkami. Skala instrumentu zależy od ilości płytek, najczęściej obejmuje dźwięki od g1 do g4 lub c2 do c5. Wykorzystywany jest jako instrument solowy ( w muzyce ludowej i popularnej ), a od XIX wieku wykorzystywany jest również w orkiestrze symfonicznej.

 

Wibrafon to instrument zbudowany w XX wieku. Charakterystyczny wibrujący dźwięk powstaje w nim przez uderzenie pałeczkami w metalowe płytki. Dźwięk wzmacniany jest za-montowanymi metalowymi rurami. Skala wibrafonu zależy od jego wielkości i waha się od ponad dwie oktawy do 4 oktaw. Instrument wykorzystywany jest zarówno w muzyce rozrywkowej, jak i poważnej.

 

Dzwony (tzw. dzwony orkiestrowe) zbudowane są w kształcie metalowych rur lub półkul. Posiadają strój od c do f1. Dźwięk powstaje, gdy perkusista uderza w dzwony młotkiem, którego główka obciągnięta jest skórą lub filcem. Dzwony orkiestrowe używane są w orkiestrze symfonicznej.

 

Dzwonki spotykane są w orkiestrze symfonicznej już w XIII wieku. Udoskonalone dzwonki powstały na początku XX wieku i zaopatrzone są w klawiaturę. Posiadają metalowe listwy, w które perkusista uderza pałeczkami z drewna. Kompozytorzy używają tego instrumentu dla specjalnych efektów kolorystycznych.

 

Czelesta jest instrumentem perkusyjnym posiadającym klawisze. Zbudowana została pod koniec XIX wieku. Grający naciska klawisze, co powoduje uderzenie odpowiedniego młoteczka w metalowe sztabki. Skala instrumentu wynosi 4 oktawy: od c1 do c5. Czelesta jest instrumentem dość często wykorzystywanym w orkiestrze symfonicznej.

 

Kotły pochodzą z krajów arabskich, a w Europie znalazły się już w średniowieczu. W orkiestrze używane są przynajmniej dwa kotły, dlatego nazwa instrumentu jest w liczbie mnogiej. Mają kształt półkul, a na ich wierzchu znajduje się napięta skóra (cielęca lub ośla). Zwykle strojone są a dwa dźwięki: toniczny i dominantowy do danego utworu. Większość dźwięków można zamieniać w granicach od F do f. Kotły występują w orkiestrach od XVII wieku.

 

Oczywiscie opisy tych instrumentów można pominąć - według uznania. W razie pytań, proszę o kontakt. Pozdrawiam.