Podczas gdy we Włoszech pojawiły się już zwiastuny renesansu, w pozostałych krajach Europy panował w XIV wieku styl gotycki o charakterze międzynarodowym. Na te ponadnarodowe cechy złożyły się wędrówki artystów, powstanie ośrodków artystycznych skupiających przedstawicieli sztuki różnych krajów, a także małżeństwa między domami królewskimi sprawującymi mecenat nad sztuką. W wieku XV styl gotycki przechodzi fazę schyłkową. W architekturze można zaobserwować wzrost dekoracyjności. W tym właśnie czasie stosuje się tak wiele odmian sklepień, odmian nie-opartych na wynalazkach konstrukcyjnych, a jedynie na działaniu efektami zdobniczymi (wachlarzowe, sieciowe, odmiany gwiaździstych). W zdobieniu szczytów, portali, stall pojawiają się formy niespokojne, faliste, kojarzące się z drgającymi językami ognia, stąd nazwa "gotyk płomienisty" (franc. flamboyant), lub kształtem rybiego pęcherza. Przykładem mogą tu być stalle w Pelplinie. W rzeźbie harmonijna i czytelna rytmika znacznie się komplikuje, na przykład postać Madonny z Krużlowej (styl miękki) jest silnie przegięta, fałdy jej szat układają się w rytmy przeciwstawiające się sobie układami łuków. Postaci apostołów z Ołtarza Mariackiego Wita Stwosza ubrane są w obfite szaty o suchych, ostrych załamaniach tworzących zawiłe rytmy.
Podczas gdy we Włoszech pojawiły się już zwiastuny renesansu, w pozostałych krajach Europy panował w XIV wieku styl gotycki o charakterze międzynarodowym. Na te ponadnarodowe cechy złożyły się wędrówki artystów, powstanie ośrodków artystycznych skupiających przedstawicieli sztuki różnych krajów, a także małżeństwa między domami królewskimi sprawującymi mecenat nad sztuką. W wieku XV styl gotycki przechodzi fazę schyłkową. W architekturze można zaobserwować wzrost dekoracyjności. W tym właśnie czasie stosuje się tak wiele odmian sklepień, odmian nie-opartych na wynalazkach konstrukcyjnych, a jedynie na działaniu efektami zdobniczymi (wachlarzowe, sieciowe, odmiany gwiaździstych). W zdobieniu szczytów, portali, stall pojawiają się formy niespokojne, faliste, kojarzące się z drgającymi językami ognia, stąd nazwa "gotyk płomienisty" (franc. flamboyant), lub kształtem rybiego pęcherza. Przykładem mogą tu być stalle w Pelplinie. W rzeźbie harmonijna i czytelna rytmika znacznie się komplikuje, na przykład postać Madonny z Krużlowej (styl miękki) jest silnie przegięta, fałdy jej szat układają się w rytmy przeciwstawiające się sobie układami łuków. Postaci apostołów z Ołtarza Mariackiego Wita Stwosza ubrane są w obfite szaty o suchych, ostrych załamaniach tworzących zawiłe rytmy.